گروه تاریخ و اقتصاد: اصل مساله این است که در ممالک، مسکوکات طلا و نقره نیست. کار مردم به ۱۰ تومان، پنج تومان پول سیاه می‌گذرد. هزار تومان پول سیاه که در یک ولایت هست از صبح تا شام ۱۰ دست می‌گردد. پول سیاه مکنت نیست که کسی ببرد نگاه دارد. هرکس دو تومان، پنج تومان به دستش می‌آید، می‌خواهد خرج کند. ممالک محروسه غیر از خراسان، یزد، کرمان، اصفهان، تبریز، رشت و شیراز جایی که داد و ستد زیاد بشود، ندارد و آنجاها هم به قدر وسعت خود دارند. باید اولیای دولت توجهی بفرمایند که نقره و طلا از خارج داخل مملکت بشود، اسباب رفاه مردم شود؛ والا آنچه مردم داشته‌اند، فرنگی برده است، باز هم می‌برد تا بشود.

قند فرنگی و امتعه فرنگستان، جان برای مردم ایران باقی نگذاشته است. اولیای دولت توجه بفرمایند، رفع هم می‌شود؛ والا روز به روز بدتر، پول سیاه سهل است، به کاغذ هم مردم راضی می‌شوند، به دست خواهد آمد. در شهر اخبارات جدیدی نیست که به عرض برسانیم. حقیر جایی نمی‌روم و خبر از جایی ندارم. مجلس فواید عامه ابدا پیشرفت ندارد و جناب وزیر نظام ترتیبات خود را اجرا می‌فرمایند.

به نقل از نامه حاج محمدحسین امین‌الضرب به امین‌السلطان در تاریخ ۲۷ شوال ۱۳۰۳ قمری