گروه تاریخ و اقتصاد: نخستین چاپ سفرنامه «جمیلی‌چاره‌ری» به زبان لاتین درباره شرق به ویژه هند، سی ام سپتامبر سال ۱۶۹۷ در ناپل انتشار یافت. «چاره ری» که یک پزشک بود ضمن سفر خود به شرق در مارس ۱۶۹۵ در هند با «اورنگ زیب» امپراتور مغولی گورکانی این کشور ملاقات کرده بود. «چاره ری» درباره دربار اورنگ زیب و سازمان‌های اداری او نوشته است: ارتش نیم میلیونی اورنگ زیب دیگر آن مغول‌هایی نیستند که خاورمیانه و اروپا را تصرف کردند. آنان عده‌ای خوشگذران، شیک‌پوش، راحت‌طلب و شکم‌گنده هستند که تنها هنرشان سوار شدن بر اسب‌های زیبا و رژه رفتن از برابر امپراتور و شاد کردن اوست. این ارتش نیم میلیونی برابر ۱۰ هزار سرباز واقعی استعداد جنگیدن ندارد. «پارسی» زبان دربار امپراتور هند است و مکاتبات دولتی با این زبان انجام می‌شود. امپراتور که عِرق هندی ندارد تلاش نکرده است تا یکی از چندین زبان هندی را جانشین پارسی کند. دستگاه اداری امپراتوری فاسد است و انجام هر کاری را با دادن رشوه می‌توان از کارکنان دولت خواست. مقامات همه دروغ می‌گویند و چاپلوس هستند. حسابداران امپراتور دو نوع دفتر محاسبات دارند که یکی از آنها خصوصی است و در آن حساب‌ها را به خطی می‌نویسند که خواندنش کار هرکس نیست و طبق تحقیق من، آن خطوط همانا عددنویسی ایران در دوره ساسانیان است که پارسیان مهاجر آن را برای خود محفوظ داشته‌اند. معماران و مباشران امپراتور از مردم اصفهان هستند که در هوشمندی معروفند و کارگاه‌های اسلحه‌سازی امپراتور توسط صنعتگران دعوت شده از شیراز و کرمان اداره می‌شود و اخیرا عده‌ای را هم از یزد آورده‌اند تا کار جمع‌آوری مالیات‌ها را به آنان بسپارند؛ زیرا مردمی دقیق و درستکارند.

به نوشته برخی از مورخان، مفاد همین سفرنامه که بعدا به زبان‌های مختلف انتشار یافته است، اروپاییان را تشویق به استعمار هند کرد. دکتر «چاره ری» برای یافتن داروهای گیاهی به شرق رفته بود.