گروه تاریخ و اقتصاد: حمله نظامی عراق به ایران که از روزهای قبل از آن پیش‌بینی شده بود، ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ (۲۲سپتامبر ۱۹۸۰) آغاز شد که پیامدش یک جنگ هشت ساله بود و برخلاف تصور قبلی غرب، ایران در این جنگ طولانی حتی یک‌ وجب از خاک خود را از دست نداد. مروری بر روزنامه‌های چاپ تهران در شهریور ماه آن سال نشان می‌دهد که همزمان با انتخاب نخست‌وزیر برای جمهوری اسلامی، از نیمه این ماه زد و خورد‌های مرزی عراق و ایران رو به شدت گذارده بود که بعدازظهر ۲۲ سپتامبر ناگهان نیروی هوایی عراق؛ تهران، تبریز، همدان، کرمانشاه، شهر کرد و شهرهای خوزستان را مورد حمله قرار داد و همزمان ناوچه‌های آن کشور به سواحل ایران تا بوشهر تعرض کردند و متعاقب آن نیروی زمینی عراق تعرض به میهن ما را آغاز کرد. طبق اعلامیه‌های شماره ۲۰ تا ۲۸ وزارت دفاع ایران، در نخستین روز تعرض، نیروی هوایی عراق بیش از ۱۱ جنگنده و چهار ناوچه از دست داد و هواپیماهای نظامی ایران متقابلا پایگاه‌های عراق در کوت الاماره، شعیبیه، واسیله، ام‌القصر و سپس بغداد را مورد حمله متقابل قرار دادند. این جنگ که (به‌رغم میثاق بین‌المللی) بدون اعلان قبلی، از سوی عراق آغاز شده بود از آن پس به صورت تمام عیار ادامه یافت.بیستم سپتامبر ۱۹۸۰ و در آستانه حمله نظامی عراق به ایران، احتمال این جنگ در دیدار مارگارت تاچر نخست‌وزیر انگلستان با وزیر امورخارجه کابینه اش مطرح و بررسی شده بود. تاچر در صفحه ۹۱ کتاب خاطرات خود درباره این ملاقات نوشته است: به وزیر امور خارجه گفتم در این نظر که ایران در مدتی کوتاه از پای درخواهد آمد شریک نیستم و دلیل آوردم که ایران دارای یک نیروی هوایی موثر است، مردمی مقاوم دارد و ارتش فروپاشیده آن در جریان انقلاب، در اندک مدتی تمرکز خواهد یافت و دست به حمله متقابل خواهد زد. ارزیابی و محاسبات صدام‌حسین از فروپاشیدگی ارتش ایران درست نیست، زیرا افراد و سلاح‌های این ارتش باقی هستند و... هشت سال بعد نظر من تایید شد، زیرا عراق جز در هفته‌های اول جنگ پیشرفتی نداشت و مقروض و زمینگیر شد.