گروه تاریخ و اقتصاد: نشریه «دنیا» در سال ۱۳۴۱ تحلیلی از وضعیت بازار مسکن به دست داده که نشان می‌دهد همراه با رشد جمعیت شهرنشین قیمت املاک و اجاره نیز افزایش یافته است. در بخشی از این تحلیل آمده است:

قیمت اجاره اتاق در دورترین نقطه شهر تهران همان قیمت سه سال قبل و شاید هم گرانتر از ایام بورس بازی زمین و گرانی خانه و مستغلات باشد. یک اتاق مخروبه در پست‌ترین محلات تهران کمتر از ماهی یکصد تومان با اجاره بها واگذار نمی‌شود آن هم پس از دریافت اجاره ۶ ماه به‌طور نقد و تنظیم قرارداد و اجاره نامه... بهتر بود نهضت خانه‌سازی که چند سال است تعطیل شده ادامه پیدا می‌کرد و خانه به‌دوشان شهر تهران حداقل صاحب یکی دو اتاق می‌شدند و نیروی فعال خود را به جای اینکه مصروف مقابله با موجرین کنند در راه تربیت فرزندان خود صرف می‌کردند. در حقیقت وضع زندگی اکثریت اهالی تهران و شهرستان‌ها رضایت‌بخش نیست و طاقت تحمل از همگی سلب شده چون در شرایطی که به ادامه حیات مشغولند جز اینکه اعصاب آنها مختل شود و قدرت کار سلب شود چیز دیگری به‌بار نمی‌آورد. صدی هشتاد حقوق یک کارمند یا یک کارگر در راه اجاره خانه به‌مصرف می‌رسد در حالی‌که با بیست درصد بقیه مجبور است بخورونمیر زن و فرزندان خود را فراهم کند صدی هفتاد درآمد یک بقال و عطار به‌مصرف اجاره اتاق یا یک خانه دو سه اتاقی می‌رسد درصورتی که علاوه بر خوردو خوراک خود و اهل و عیال، مخارج مغازه و شاگرد را هم باید تامین کند. به‌جز افراد طبقه مرفّه بالا کسی نیست که از خود خانه مستقل داشته باشد همه گرفتار مساله اجاره‌نشینی هستند. باید قوانین جدید وضع گردد تا از شدت عمل موجرین کاسته شود و مخصوص با وضع این قوانین درآمد دولت از وصول مالیات مستغلات افزایش پیدا کند برای اینکه غیرقابل قبول است فلان سرمایه‌دار گردن کلفت یا فلان سپهبد بازنشسته که بیش از هزارخانه در تهران و شمیران دارد همه را به قیمت‌های سرسام‌آور با اجاره واگذار کرده‌اند بابت اجاره‌های دریافتی فقط ۱۰ درصد مالیات بدهند و اگر هم ۱۰ درصد واقعی را پرداخت می‌کردند یک چیزی بود ولی طبق آمار موثق اغلب موجرین خانه‌های خود را به‌طور غیررسمی اجاره می‌دهند. دولت می‌تواند در همین تهران صاحبان مستغلات را که با دریافت میلیون‌ها ریال اجاره بها در ماه، کوس سروری می‌زنند با تدابیری به راه راست هدایت کند و آنان را مجبور به تعدیل اجاره بها نماید.

منبع: نشریه دنیا، شماره ۶۹۷، ۱۳۴۱ش، ص۴.