در صد سال پیش ایران تمام لوازم خود را تهیه نموده و به هیچ وجه به امتعه خارجه احتیاج نداشت کارخانه‌های متعدد ناقص ولی مکفی تمام مایحتاج اهالی را ساخته و به علاوه مقداری از عواید را به خارجه می فرستاد اگر بعضی ادویه و امتعه دیگر از هندوستان و عثمانی می‌آمد در مقابل شال‌ها و زری‌ها و پارچه‌های ابریشمی و قالی‌های ممتاز ایرانی به خارجه رفته و به خوبی جبران واردات را می‌نمود چون در آن زمان تمام احتیاجات ایران در داخل مملکت تهیه می‌شد کارگران متعدد در دارالصنایع و کارخانه‌ها مشغول بوده عده بیکارها قلیل و ثروت مملکت معتنابه بود. بدبختانه از روزی که ایران با خارجه بنای تجارت گذاشت به تدریج مقدار واردات زیادتر شد کارخانه‌های قدیمی ورشکست اجناس وطنی متروک و تمام عمله‌جات بیکار و به فقر و فلاکت افتادند و روزبه روز از ثروت ایران کاسته شد. نشریه فلاحت و تجارت ، شماره ۱۲ ۱۵سنبله ۱۲۹۷، ص۱۰.