حق کمیسیون یک میلیارد دلاری مقامات دولتی!

سهم نفت و گاز در طرح‌های توسعه ایران از ۵۰ درصد در دهه۱۳۳۰ به ۶۳ درصد در۱۳۵۱-۱۳۴۱ و ۸۰ درصد بعد از ۱۳۵۳ افزایش یافت. در۱۳۵۷-۱۳۵۶ نفت ۳۸ درصد تولید ناخالص ملی، ۷۷درصد درآمد دولت و ۸۷ درصد ارز خارجی کشور را تامین می‌کرد. ایران به مفهوم واقعی کلمه به درآمد نفت وابسته بود و اقتصاد نیز تا حد زیادی به دولت وابسته می‌‌شد. شاه، خاندان سلطنت و دربار جزو نخستین کسانی بودند که از این درآمد سرشار بهره می‌‌گرفتند.

مرز میان دولت و شاه کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌‌شد، این روندی بود که از عصر صفویه آغاز شد. شرکت ملی نفت ایران محرمانه و به‌طور منظم بخشی از درآمد نفت را به حساب شاه واریز می‌کرد. بنابر گزارش‌ها این مبلغ در سال۱۳۵۵ دست کم یک میلیارد دلار بوده است. نظام در فساد، رشوه‌‌خواری و آز مال‌‌اندوزی غرق بود. در رأس این سلسله‌مراتب فساد، شاه، خواهرش اشرف و وزیر دربارش امیر اسدالله علم بودند بعد نوبت امیران ارتش و نخبگان می‌رسید که هر یک برای خود نیمچه درباری داشتند و اعوان و انصار را دور خود جمع می‌کردند و بخشی از همه مقاطعه‌کاری‌‌های پرسود را به خود اختصاص می‌‌دادند. بنابر خوش‌بینانه‌‌ترین برآوردها، در فاصله سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۵ مقام‌های دولتی حداقل یک‌میلیارد دلار کمیسیون گرفته‌‌اند. این توزیع مازاد اقتصادی و تخصیص آن به بلندپایگان جامعه ایرانی بخشی از شالوده مادی قدرت شاه را تشکیل می‌‌داد و وفاداری این افراد و وابستگانشان به دولت و شخص شاه را تقویت می‌کرد.