تلویزیون از بخش خصوصی تا دولتی‌سازی
جام‌جم در مراحل آغازین
تلویزیون‌های مکانیکی
قبل از اینکه تلویزیون‌های الکتریکی از راه برسند، تلویزیون‌های مکانیکی در اوایل قرن بیستم عرضه شده بودند. نحوه کار آنها به این صورت بود که به صورت مکانیکی تصاویر را اسکن کرده و سپس به نمایشگر می‌فرستادند. با این حال، در مقایسه با مدل‌های امروزی نحوه کارشان بسیار ابتدایی به نظر می‌رسید. یکی از تلویزیون‌های مکانیکی اولیه از دیسکی چرخنده با سوراخ‌هایی که به صورت مارپیچی در آن تعبیه شده بود، تشکیل میشد. این دستگاه را دو مخترع جداگانه ساختند: «جان لوگی بِرد» در بریتانیا و «چارلز فرانسیس جِنکینز» در آن سوی دنیا در ایالات‌متحده. هر دوی این دستگاه‌ها در اوایل دهه ۱۹۲۰م اختراع شده بودند. اما پیش از این دو، «پائول گوتلیب نیپکو» مخترع آلمانی، اولین تلویزیون مکانیکی را توسعه داده بود. تلویزیون نیپکو، تصاویر را از طریق سیم و با استفاده از دیسک فلزی چرخان ارسال می‌کرد و رزولوشنی ۱۸خطی داشت. البته نیپکو به جای تلویزیون، نام «تلسکوپ الکتریکی» را برایش انتخاب کرده بود. در سال ۱۹۰۷ دو مخترع «بوریس روزینگ» روسی و «آلن آرچیبالد کمپبل سویینتُن» یک لامپ کاتدی را با سیستم اسکن مکانیکی ترکیب کردند و سیستم تلویزیون کاملا جدیدی را پدید آوردند. در نهایت تلاش‌های اولیه این دو، دنیا را به سمت ساخت اولین تلویزیون‌های الکتریکی در سال‌های بعد هدایت کرد.
تلویزیون‌های مکانیکی از دیسک‌های چرخان در هر دو سمت فرستنده و گیرنده بهره می‌بردند. دیسک‌ها دارای سوراخ‌هایی بودند که به صورت مارپیچ قرار گرفته بودند. برای ارسال تصاویر با استفاده از این سیستم باید دوربین در فضای کاملا تاریکی قرار می‌گرفت و در پشت دیسک هم از یک منبع نوری به‌شدت قوی استفاده میشد. دیسک با استفاده از یک موتور می‌چرخید و هر یک بار چرخش آن، یک فریم تصویر تلویزیونی را شکل می‌داد. تلویزیون مکانیکی اولیه جان لوگی برد، دارای ۳۰سوراخ بود و دیسک آن با سرعت ۵/ ۱۲بار در ثانیه می‌چرخید، در جلوی دیسک هم لنزهایی برای متمرکز کردن نور روی سوژه تعبیه شده بود. هنگامی که نور به سوژه برخورد می‌کرد، به سلول فوتوالکتریک بازتاب داده میشد که انرژی نوری را به پالس‌های الکتریکی تبدیل می‌کرد. این پالس‌ها به صورت امواج الکتریکی از طریق هوا به گیرنده ارسال میشد. در سمت گیرنده یک دیسک چرخان با سرعت مشابه با دیسک فرستنده در حال چرخش بود. به این منظور باید موتورهای دیسک‌ها در دو طرف فرستنده و گیرنده با یکدیگر هماهنگ می‌شدند تا تصویر به‌درستی نمایش داده شود. بخش گیرنده به یک دریافت‌کننده رادیویی مجهز بود که با دریافت امواج، آنها را به یک لامپ نئونی در پشت دیسک گیرنده ارسال می‌کرد. هنگامی که لامپ روشن میشد و شروع به پخش کردن نور بر اساس سیگنال دریافت‌شده می‌کرد، چرخش دیسک هم آغاز میشد. در نهایت در سمت گیرنده، نمایش تصویری که در سمت فرستنده در حال ثبت بود، ممکن میشد.
اختراع اولین تلویزیون‌های الکترونیکی
سازنده اولین تلویزیون الکترونیکی تا ۱۴سالگی در خانه‌ای بدون برق زندگی می‌کرد. اولین تلویزیون‌های الکترونیکی را مخترع ۲۱ساله، «فیلو تِیلور فارنسوورث» در سال ۱۹۲۷ ساخت. جالب اینکه فیلو در خانه‌ای زندگی می‌کرد که تا ۱۴سالگی او فاقد برق بود. از زمانی که او دبیرستانی بود، شروع به تفکر درباره سیستمی با امکان ثبت تصاویر متحرک کرد. فارنسوورث این‌گونه تصور کرده بود که تصاویر به کدهایی تبدیل شده و پس از آن از طریق امواج رادیویی به دستگاه‌های دیگر ارسال شوند. البته ۱۶ سال پیش از اینکه فارنسوورث موفق شود، بوریس روزینگ، مخترع روسی، آزمایش‌های ابتدایی برای ارسال تصاویر را انجام داده بود. در سال‌های اولیه، تمامی تلویزیون‌ها تصاویر را سیاه و سفید پخش می‌کردند. ایده تلویزیون‌های رنگی برای اولین بار در سال ۱۹۰۴ مطرح شده بود، با این حال دهه‌ها طول کشید تا این نوع تلویزیون روانه بازار شود. در حالی که تکنولوژی تلویزیون‌های رنگی از دهه ۱۹۴۰ در دسترس بود، اما به دلیل مشکلات ناشی از جنگ جهانی دوم، فرصت توسعه محصول فراهم نشد. دلیل این موضوع را باید در کمبود مواد اولیه و نیاز به آلیاژهای متنوع در جنگ جست‌وجو کرد. علاوه بر این کارخانه‌های متعددی در سراسر جهان درگیر ساخت سلاح بودند. از سال ۱۹۵۳م تلویزیون‌های رنگی از راه رسیدند.
منابع: ویکی‌پدیا، مقاله‌ای به قلم علی باقرزاده
