لودویگ لیکهارت کاشف و طبیعی‌دان آلمانی
لیکهارت پس از مهاجرت به استرالیا در ۱۸۴۱، مجموعه‌ای از پیمایش‌های جغرافیایی را صورت داد و در ۱۸۴۲ به سیدنی رسید تا قاره استرالیا را کشف کند. در ۱۸۴۴ پیشگام سفری اکتشافی از دارلینگ داونز به پورت اسینگتن واقع در ساحل شمالی استرالیا شد اما یکی از اعضای گروه به نام جان گیلبرت توسط بومیان کشته شد. در نهایت و پس از تحمل مشقات فراوان و پیمودن نزدیک به ۴۸۰۰ کیلومتر، وی در دسامبر ۱۸۴۵ به اسینگتن رسید. او با قایق به سیدنی برگشت و در آنجا همچون یک قهرمان از وی استقبال شد.
دومین سفر اکتشافی وی با کمک‌های دولتی و خصوصی، در راستای رسیدن به کرانه غربی و در نهایت رودخانه سوان و پرث آغاز شد اما پس از پیمودن ۸۰۰ کیلومتر و به دلیل بارش شدید، بیماری مالاریا و خشکسالی در ۱۸۴۷ وی و تیم همراهش ناگزیر به بازگشت شدند. در آوریل همان سال جایزه انجمن جغرافیای پاریس به وی و یک کاشف فرانسوی اهدا شد و اندکی بعد، انجمن سلطنتی جغرافیا به وی مدال پاترون داد.
در ۱۸۴۸ لیکهارت از نو و در راس یک گروه اکتشافی از رودخانه کاندمین به سوی رودخانه سوان راه افتاد. این گروه متشکل از چهار اروپایی، دو راهنمای بومی، هفت اسب، تعدادی قاطر و ورزا بود. این گروه آخرین بار در سوم آوریل ۱۸۴۸ در ایستگاه آلن مک فرسن دیده شدند و ناپدید شدن لیکهارت در بخش‌های مرکزی استرالیا به‌رغم جست‌وجوها و بررسی‌های زیاد بی نتیجه و همچون یک راز باقی ماند. انتظار می‌رفت این سفر دو تا سه سال به درازا بکشد اما با نرسیدن نشانه یا نامه‌ای از سوی لیکهارت تصور شد که وی و سایرین مرده‌اند. آخرین شواهد حاکی است که احتمالا آنان در جایی از «صحرای شنی بزرگ استرالیا» جان خود را از دست داده‌اند.
