حمله متفقین و غفلت دیکتاتور
هنگامی که متفقین راه‌های کمک به روسیه را بررسی کردند امن‌ترین راه، دو کشور ترکیه و ایران بود که هر دو هم اعلام بیطرفی کرده بودند، اما چون ترکیه دارای ارتشی قوی بود و امکان مقاومت مخصوصا در تنگه بسفر و داردانل در مقابل قوای انگلیسی داشت در نتیجه ایران به‌عنوان پل پیروزی انتخاب شد، چون متفقین می‌دانستند که ارتش ایران قدرت مقاومت ندارد. در آستانه اشغال ایران، جاسوسان شوروی چنان اطلاعات دقیقی از ارتش ایران و تجهیزات آن گردآوری کرده بودند که حتی در آن زمان برای خود مورخان ایرانی چنان دقیق شناخته شده نبود!
این اطلاعات از میزان عمق رودخانه‌ها تا ارتفاعات کوه‌ها را شامل می‌شد، در گزارشی دیگر که جاسوسان شوروی بعدا در ۲۳۶برگ از وضعیت ارتش ایران تهیه کرده‌اند چنین آمده بود:
«تعداد کل ارتش ایران ۱۲۳هزار نفر و تعداد افسران ۹هزار نفر هستند وزیر جنگ دو نفر معاون، دو نفر ژنرال ستاد، ۱۷نفر ژنرال عملیات، ۳۴نفر سرتیپ، ۳۳۸نفر سرهنگ، ۲۳۹نفر سرهنگ دوم،۳۲۰نفر سرگرد،۱۴۷۰سروان،۱۹۶۰نفر ستوان یکم، ۱۲۴۷نفر ستوان دوم و ۸۷۰ نفر ستوان سوم ارتش را اداره می‌کنند.»
از مقاله‌ای به قلم علی مرادی مراغه‌ای
