قانون ثبت علائم و اختراعات

دوم تیرماه ۱۳۱۰ قانون ثبت علائم و اختراعات در مجلس شورای ملی به تصویب رسید. در ‌ماده یک این قانون آمده بود: «علامت تجارتی عبارت از هر قسم علامتی است اعم از نقش، تصویر رقم، حرف، عبارت، مهر، لفاف و غیر آن که برای امتیاز و‌ تشخیص محصول صنعتی - تجارتی یا فلاحتی اختیار می‌شود.‌ممکن است یک علامت تجارتی برای تشخیص امتیاز محصول جماعتی از زارعان یا ارباب صنعت یا تجار یا محصول یک شهر یا یک ناحیه از‌مملکت اختیار شود.» در ‌ماده ۲ هم تاکید شده بود: «حق استعمال انحصاری علامت تجارتی فقط برای کسی شناخته خواهد شد که علامت خود را به ثبت رسانده باشد. ‌بنا به ماده ۳ این قانون، کسانی که در ایران دارای موسسات تجارتی - صناعتی یا فلاحتی بودند اعم از اتباع داخله یا خارجه در صورتی که علائم تجارتی آنها‌ موافق مواد قانونی ثبت می‌شد از مزایای این قانون برخوردار می‌شدند، همچنین کسانی که موسسات صنعتی یا تجارتی یا فلاحتی آنان در خارج از ایران واقع شده بود نیز در صورتی که علائم خود را به موجب مقررات این قانون در ایران به ثبت می‌رساندند و مملکتی که موسسه آنها در آنجا تاسیس شده بود به موجب عهدنامه یا قوانین داخلی خود از علائم تجارتی ایران حمایت می‌کرد، از مزایای این قانون بهره‌مند می‌شدند.