عصر تولید صدا

این رویا در سال ۱۳۰۵ برای مردمی که در تهران و در خانه‌های یک طبقه کاهگلی زندگی می‌کردند و هنوز آثار برج و باروهای گذشته را در گوشه و کنار شهر داشتند؛ با نصب یک فرستنده موج کوتاه با قدرت ۲۰ کیلووات و ارتفاع ۱۲۰ متر (که هنوز پایه‌های آن موجود است) در زمین‌های قصر قاجار، صورت واقعی‌تری پیدا کرد تا آنکه در آذر ماه سال ۱۳۱۸، شرکت آلمانی هوختیف اولین دستگاه‌های ارسال امواج رادیویی را تحویل داد تا روی فرستنده موج کوتاه و متوسط وزارت پست و تلگراف و تلفن نصب شود. به این ترتیب در سال ۱۳۱۹ اولین فرستنده رادیویی مورد بهره‌برداری و امواج رادیویی در شهر تهران پخش شد.

 مثل همه جای دنیا، تشکیلات رادیو در ایران نیز از صفر شروع شد؛ به‌طوری که وقتی تاسیسات آن روز را با تجهیزات امروزی مقایسه کنیم، می‌بینیم که در آن روزگار فقط ۵ ساعت برنامه آن هم از دو فرستنده ضعیف پخش می‌شد که اولی موج کوتاه به قدرت ۲۰ کیلو وات و دیگری موج متوسط به نیروی فقط ۲کیلو وات بود. طبیعی است که صدای چنین فرستنده‌هایی را فقط مردم تهران و چند شهر نزدیک پایتخت می‌توانستند بشنوند. بعدها یک دستگاه فرستنده موج کوتاه ۲۰ کیلوواتی هم خریداری شد تا صدای ایران را تقویت کنند؛ اما جنگ پیش آمد و تحول رادیو نیز مانند سایر تحولات مملکت متوقف ماند و نوزادی که در ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ به‌دنیا آمده بود تا ۱۲ ساله شود همچنان رو به انحطاط و ضعف رفت.  در سال ۱۳۲۷ استودیوی کوچکی در محل میدان ارک ساخته شد که بعضی اوقات اخبار را از آن استودیو پخش می‌کردند. سه سال بعد سه استودیوی دیگر نیز در همین محل ساخته شد و سپس به تدریج تحولات اساسی در وضع رادیو به وجود آمد.

- منبع: کتاب ماه علوم اجتماعی(۱۳۸۹)، مقاله «از گذشته رادیو»، نوشته سیدعلیرضا هاشمی.