حفاظت از تجهیزات نفتی در تحریم

در تابستان ۱۳۳۱ با توجه به محدودیت‌هایی که دولت انگلستان با حمایت آمریکا از طریق اعمال تحریم بر صادرات نفت خام و فرآورده‌های نفتی ایران به عمل آورده بود امید به حل فوری مساله نفت و بهره‌برداری از تاسیسات پالایشگاه به حدی تقلیل یافته بود که دیگر منتظر ماندن و اقدامات پیشگیری حفظ تاسیسات را به عقب انداختن مصلحت نبود. مساله اساسی تاسیسات، مساله زنگ زدگی بود که خطر بزرگی برای همه اجزای واحدهای تصفیه به‌شمار می‌رفت.

اداره مهندسی پالایش در قسمت آزمایشگاه‌ها پس از مطالعاتی که به عمل آمد طرحی ارائه کرد که برای جلوگیری از زنگ زدگی، وسایل و تاسیسات واحدهای پالایش نفت را با گازوئیل انباشته کنند تا مانع زنگ‌زدگی شود و برای این منظور با ساختن اتصالات ضروری، گازوئیل از انبارها به داخل برج‌ها، چگالندها‌، خنک‌کننده‌ها، تلمبه‌ها و ... پمپاژ شود. برای پالایشگاهی عظیم و گسترده چون پالایشگاه آبادان طرح پیشنهادی عملی ولی بسیار جاه‌طلبانه بود اما در مقابله با احساس غروری که همه کارکنان از مالکیت ایرانی پالایشگاه و نفرتی که از اتهام کفایت نداشتن ایرانیان داشتند هیچ امری نمی توانست همکاری عمومی را برای حفظ و نگهداشت تاسیسات پالایشگاه در بالاترین استانداردهای ممکن به تاخیر اندازد. برنامه نگهداشت پالایشگاه چنان با دقت انجام شد که هیچ‌یک از تاسیسات که بعضی از آنها ارتفاعی بیش از بیست طبقه داشت از نظر دور نماند. بعد از قرارداد کنسرسیوم در ۱۹۵۴(۱۳۳۴ خورشیدی) که کارشناسان آمریکایی برای رسیدگی به وضع پالایشگاه به آبادان آمدندو براساس گزارش نشریات معتبر خارجی سلامت کامل تاسیساتی که بیش از سه سال بدون استفاده مانده بود موجب حیرت آن کارشناسان شد.

منبع: قباد فهیمی، سی سال نفت ایران: از ملی شدن نفت تا انقلاب اسلامی، انتشارات مهراندیش، تهران، ۱۳۸۷.