بـدیهی اسـت در گذشـته اماکن عمومی محل اجتماع، ارتبـاط و گفـت و شـنود بودنـد از این‌رو به علـت قرارگیـری آب انبارها در اماکن پر رفت و آمد و مورد مراجعه هـر روزه شـهروندان، ماننـد میـادین و گذرها و همچنین زیر اماکنی چون مساجد، مدارس، تکایا، مغازه‌ها و... مراجعان، در ایـن ابنیه با هم به مراوده و گفت‌وگو می‌پرداختند و از حال یکدیگر باخبر می‌شدند. در واقع محـل قرارگیری این بناها در بافت شهر، ذاتا رفت و آمـد و تعـاملات اجتمـاعی را مـی‌طلبیـد. از طرفی وجود سکوها، پاگردها و پاشیرهای خنک که از عناصـر کالبـدی آب‌انبارهـا بودنـد، عاملی بود تا مراجعان دقایقی با هم به گفـت‌‌وگـو پرداختـه و از هـر دری سـخن بگوینـد. در واقع این ابنیه، به نوعی کانون ارتباط مردم محلات با یکدیگر بوده و به هردو نیاز زیستی و روانی آنها پاسخ می‌دادند.

منبع: نسرین شهریوری و شهرام یوسفی‌فر، «بررسی کارکردهای پنهان آب‌انبارهای وقفی در تهران دوره قاجار»، پژوهشنامه تاریخ اجتماعی و اقتصادی، ۱۳۹۶.