۲۹ مرداد ماه ۱۳۳۹ پیمان «سنتو» که با شرکت ایران، ترکیه، پاکستان و انگلیس تشکیل شده بود، جایگزین «پیمان بغداد» شد. اگرچه آمریکا رسما عضو پیمان سنتو نبود و به‌عنوان ناظر در جلسات آن شرکت می‏‎کرد، اما عملا در تمام تصمیمات این پیمان دخالت و نقش موثر داشت. در واقع، پیمان سنتو، حلقه مرکزی سیستم نظامی غرب علیه شوروی سابق بود و پیمان‏‎های ناتو در غرب و سیتو در خاور دور را به یکدیگر متصل می‎‏کرد. این پیمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خروج ایران در سال ۱۳۵۷ شمسی به حالت تعلیق درآمد و سپس مُنحل شد.