زبده التواریخ نوشته شد
شهابالدین عبدالله مشهور به حافظ ابرو، مورخ ایرانی ۱۵ اوت سال ۱۴۲۶ میلادی کتاب مهم «زبده التواریخ» را به پایان رساند. او به گفته محققان در تاریخنگاری توصیفی ـ تحلیلی عصر تیموری، بسیار تاثیر گذاشت. حافظ ابرو با برخورداری از منظومه فکری ـ تاریخی و روشی تاریخنگارانه، از نوشتههای تاریخی سده نهم فراتر رفت و سبک وی، به نمونه برجسته تاریخنگاری دراین عصر بدل شد. «زبده التواریخ» در چهار جلد نوشته شده بود، دو جلد آن که مربوط به تاریخ ایران بعد از اسلام است، به دست نیامده است.
شهابالدین عبدالله مشهور به حافظ ابرو، مورخ ایرانی ۱۵ اوت سال ۱۴۲۶ میلادی کتاب مهم «زبده التواریخ» را به پایان رساند. او به گفته محققان در تاریخنگاری توصیفی ـ تحلیلی عصر تیموری، بسیار تاثیر گذاشت. حافظ ابرو با برخورداری از منظومه فکری ـ تاریخی و روشی تاریخنگارانه، از نوشتههای تاریخی سده نهم فراتر رفت و سبک وی، به نمونه برجسته تاریخنگاری دراین عصر بدل شد. «زبده التواریخ» در چهار جلد نوشته شده بود، دو جلد آن که مربوط به تاریخ ایران بعد از اسلام است، به دست نیامده است. حافظ ابرو در شهر هرات سکونت داشت و مورد توجه و احترام پسر و نوه امیر تیمور بود که علاقه به ادب و دانش داشتند.
برخی از نویسندگان نیز او را نورالدین و شهابالدین و شماری از آنان وی را خوافی و هروی و کسانی هم مانند خواندمیر او را هرویالمولد خواندهاند، اما حافظ ابرو خود را بهدادینی؛ یعنی اهل بهدادین از روستاهای زوزن از توابع خواف نامیده است اما بیگمان او به هرات منسوب و زادگاهش آنجا است. شماری از محققان میگویند که حافظ، ابروی پیوسته و خوشنما و زیبایی داشت و این ویژگی موجب شهرت یافتنش به ابرو شد؛ چنانکه یکی از امیران عثمانی به همین سبب به قرهقاش شهرت یافت. تاریخ ولادت حافظ ابرو معلوم نیست و نظرهای گوناگون فراوانی درباره سال مرگ وی وجود دارد. فصیح خوافی، سال وفات او را ۸۳۳ هجری و خواندمیر، نویسنده حبیب السیر آن را ۸۳۴ هجری دانسته و عبدالرزاق سمرقندی همین تاریخ را در بیتی چنین آورده است: «به سال هشت صد و سی و چار در شوال / وفات حافظ ابرو به شهر زنجان بود.»
ارسال نظر