آرتور لوئیس و نظریه توسعه اقتصادی

سر ویلیام آرتور لوئیس (۲۳ ژانویه ۱۹۱۵ - ۱۵ ژوئن ۱۹۹۱) اقتصاددان اهل سن‌لوسیا بود. او در سال ۱۹۷۹ جایزه نوبل اقتصاد را به‌دلیل دستاوردهای علمی‌اش در زمینه توسعه اقتصادی به‌دست آورد. لوئیس در سن لوسیا واقع در جزایر کارائیب به دنیا آمد تحصیلات ابتدایی خود را در همین شهر به پایان رساند و سپس در سال ۱۹۳۴ با استفاده از بورس دریافتی برای تحصیل به مدرسه اقتصاد لندن رفت. در سال ۱۹۳۷ دکترای خود را دریافت کرد و در طول سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۷در مدرسه اقتصاد لندن به تدریس پرداخت. در سال ۱۹۴۸ به استادی کرسی اقتصاد دانشگاه منچستر رسید و دوره پرباری را در این دانشگاه آغاز کرد. حوزه مطالعات وی در دانشگاه منچستر، اقتصاد صنعتی بود.

در طول این زمان علاوه بر اینکه مشاور دولت‌های مشهوری بود، به‌عنوان مشاور کشورهای در حال توسعه نیز فعالیت داشت. وی در طول سال‌های ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۳ در کشورهای مختلفی نظیر غنا، نیجریه، تایلند و باربادوس به‌عنوان مشاور اقتصادی خدمت کرد، همچنین طی سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۲رئیس موسسه آموزشی جزایر هند غربی بود. در سال ۱۹۶۳ نشان «نجیب‌زادگی» را از دربار بریتانیا دریافت کرد. در همین سال به آمریکا رفت تا در دانشگاه پرینستون تدریس کند. وی در سال ۱۹۷۰ مدیر بانک توسعه کارائیب شد اما در سال ۱۹۷۳ مجددا به دانشگاه پرینستون پیوست. آرتور لوئیس در طول دوران زندگی خود درباره توسعه مدل‌هایی برای تجارت بین کشورهایی که ثبات اقتصادی متفاوتی داشتند، فعالیت‌های بسیاری داشت. وی به همراه اقتصاددانانی نظیر رائول پربیش، هانس ولفگانگ سینگر، گونار میردال و روزنشتاین رودن، نظریه ساختارگرایانه از توسعه را از نظریه نئوکلاسیک کارآمدتر می‌داند. یکی از مهم‌ترین پروژه‌های آرتور لوئیس، پیشنهاد تاسیس بانک عمران کارائیب بود که در سال ۱۹۷۰ تاسیس شد. هدف بانک این بود که پول را به اعضای وام‌گیرنده قرض بدهد تا کشورهای منطقه مذکور فقر و تنگدستی خود را کاهش داده و موقعیت‌های اقتصادی خود را بهبود بخشند. آرتور لوئیس اولین رئیس این بانک شد.