زنان در دوره ساسانیان از حقوق و امتیازات اجتماعی کمتری نسبت به مردان برخوردار بودند. خانه‌داری و مادرشدن و تربیت فرزندان برای زنان تاکید می‌شده است. در «گاهان» در زمینه نقش زن در زندگی اجتماعی آمده است: «وی یکی از افراد گروه اجتماعی است و نقش خاص خود را باید چونان دختر و همسر و مادر، در خانواده ایفا ‌کند. در اینجا زن سهم طبیعی و زیستی زایمان و پرورش نوزاد را بر عهده دارد که موجب دوام جامعه و بقای نسل و نوع بشر است.» گذشته از نوشته‌های مذهبی، در متون پهلوی نیز آمده است که زادن و پرورش نوزاد برعهده زن و تامین خوراک مادر و کودکان عمدتا بر دوش مرد است. خانه‌نشینی تدریجی زن‌ها که بر اثر شرایط اجتماعی، نیز تقویت می‌شد سبب شد تا کار مردها با ارزش‌تر از کار زن‌ها جلوه کند و مردها با هوش‌تر از زن‌ها تصور شوند و در نتیجه مقام اجتماعی زن تنزل یابد. به‌طور کلی از کتاب‌های پهلوی برمی‌آید که اعتبار جنس مذکر و اقتدار قدیمی پدران در جامعه عتیق هند و اروپاییان چنان اثری در امپراتوری ساسانی برجای گذاشت که پسر زاده شدن امتیازی برای فرد بود. انسان مذکر هم از حرمت و مزایای حقوقی بسیاری برخوردار می‌شدو هم مسوولیت تامین معاش زن و فرزندان را برعهده داشت. زن بیوه در این عصر مظهر بی‌پناهی و رنجوری بود و فقط زن کوشا و هوشیار با سود جستن از حق تملک و دارایی و کار، می‌توانست جایگاه ارجمند و بلندی در جامعه بیابد.

منبع: عذرا جاراللهی، «تاریخچه اشتغال زن در ایران»، فصلنامه علوم اجتماعی، 1371: صص 249-268.