دامپزشکی در جامعه دامدار

در پی گذار از کشاورزی به دامداری، یعنی زمانی که بشر برای نخستین‌بار اهلی‌کردن حیوانات را آغاز کرد، دامپزشکی به‌عنوان یک تخصص و حرفه اهمیت یافت و دامپزشکان به سبب توانایی که در درمان حیوانات به‌عنوان اصلی‌ترین منبع درآمد و دارایی بخش زیادی از مردم، داشتند، مورد توجه و احترام بودند تا آنجا که در لوح حمورابی نیز به ارزش کار افرادی که به معالجه حیوانات می‌پردازند، اشاره شده است. در ایران نیز دامپزشکی مورد توجه ویژه بوده است. در دوران باستان به دلیل شیوه معیشتی ایرانیان و وابستگی آنان به دام اهمیت این دانش بسیار زیاد بود. فیثاغورث در سفرنامه خود به این نکته اشاره می‌کند که زرتشت از فن دامپزشکی و درمان حیوانات مطلع بوده و در اوستا نیز نکات متعددی در رابطه با درمان بیماری‌های دام آمده است. این امر نشان‌دهنده میزان اهمیت این حرفه برای مردم بود. همچنین به جهت ارزش حیوانات به‌ویژه اسب در جنگ‌های پیشامدرن دامپزشکی دارای اهمیت نظامی نیز بوده است. به سبب همین اهمیت در طول تاریخ به تعلیم آن نیز اهتمام می‌ورزیدند و در مدارسی که در دوره‌های گوناگون دایر می‌شد، آموزش دامپزشکی در زمره آموزش‌های اصلی بود. با آغاز پزشکی مدرن، روش‌های جدیدی نیز در درمان و نگهداری از دام‌ها پدید آمد و دانشجویانی از ایران برای یادگیری آن به خارج از کشور اعزام شدند تا با روش‌های نوین درمان حیوانات، آشنایی پیدا کنند. امروزه با توجه به صنعتی شدن دامداری، دامپزشکی و شناسایی بیماری‌های دام اهمیت دوچندانی پیدا کرده است.