سابقه یک قرن رابطه اقتصادی

سعید منصورافشار

فعال اقتصادی

هفته گذشته را شاید بتوان نقطه عطفی در آغاز مجدد روابط ایران و آلمان دانست. هیات بلندپایه اقتصادی و سیاسی جمهوری فدرال آلمان به سرپرستی زیگمار گابریل، قائم مقام صدراعظم و وزیر انرژی و اقتصاد آلمان و دبیرکل حزب سوسیال دموکرات، همزمان با رفع تحریم‌ها در شورای امنیت سازمان ملل متحد وارد ایران شد؛ اگرچه در هماهنگی این سفر از نقش پررنگ پروفسور مجید سمیعی، جراح مشهور ایرانی مقیم آلمان نباید به سادگی گذر کرد. این سفر می‌تواند پایانی بر روابط سرد چندسال گذشته بین دو کشور باشد.

ایران و آلمان به دلیل داشتن بیش از یک قرن روابط بازرگانی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، دلایل فراوانی برای احیا و ارتقای روابط دوجانبه و همچنین روابط اتحادیه اروپایی را دارند. مردم ایران خاطرات مثبت و قابل توجهی را از همکاری‌های دولت‌های مختلف آلمان در نوسازی و مدرن کردن زیرساخت‌های توسعه همه‌جانبه کشورمان به‌یاد دارند. هنوز هم آثار به‌یادماندنی صنعتی راه و ساختمان که محصول همکاری دو کشور در سال‌های ۱۹۳۰ میلادی بوده است، در یادها مانده است. در مورد روابط بازرگانی و صنعتی به باور ما دولت آلمان، اصل را به مفید بودن روابط بین دو کشور قرار داده و در شرایط پس از رفع تحریم راه‌هایی برای بهره‌برداری از بازار بالقوه آینده‌داری مانند ایران پیدا کند.

کشور ما دارای منابع سرشار گاز، نفت و مس است. از سوی دیگر ایران حدود ۸۰ میلیون نفر جمعیت اغلب جوان و میانسال دارد. این مورد به‌صورت بالقوه بازار کار پویا و قابل‌اتکایی برای هر نوع کسب‌و‌کاری فراهم می‌کند. از سوی دیگر افکار عمومی در ایران به‌طور سنتی علاقه فراوانی به آلمان و کسب‌و‌کار و فرهنگ آن کشور دارد. پس می‌توان بهترین روابط اقتصادی، فرهنگی و سیاسی را بین دو کشور ایجاد کرد. این حق مردم ایران و آلمان است که به فردایی بهتر بیندیشند، فردایی عاری از خشونت و نفرت، فردایی سرشار از دوستی و همکاری و تعامل با جهان. سیاستمداران دو کشور هم به این نکته توجه کنند که چه بخواهیم و چه نخواهیم باید تفاوت میان انسان‌ها را پذیرفت، فرهنگ‌ها متفاوت است، حتی شرایط تاریخی و جغرافیایی یک کشور در رفتار ملت‌ها اثرگذار است.

ما نباید وارد مبحث کنکاش در شخصیت انسان‌ها و شکافتن فرهنگ‌های ملل مختلف بشویم، این کار سیاست‌گذاری‌های دوجانبه و چندجانبه در روابط را بیش از حد لزوم پیچیده می‌کند. به‌عنوان جامعه ایرانی و یک طرف قضیه در روابط با ملل جهان، ما هم وظیفه‌هایی داریم، ما نباید خودخواسته چشمانمان را بر روی ضعف‌ها و کمبودهای خود ببندیم، باید تلاش کنیم با یاد گرفتن از تجربیات کشورهای مدرن جهان و به‌ویژه آلمان به‌عنوان الگویی موفق و بروز در اقتصاد جهان، راه توسعه همه‌جانبه را به‌روی خود بگشاییم. به‌عنوان مثالی دیگر، ایران ناچار است در راستای کاهش وابستگی به نفت و اقتصاد نفتی، برنامه‌ای برای جایگزینی آن در رابطه با انرژی‌های تجدیدپذیر داشته باشد.

کشور آلمان یکی از پیشرفته‌ترین نوع تکنولوژی تولید و اجرای پروژه‌های مربوط به انرژی‌های تجدیدپذیر از جمله نیروگاه‌های برق خورشیدی را دارد. همکاری دو ملت در این زمینه، نه تنها به نفع دو کشور، بلکه به نفع کل مردم جهان است؛ چراکه در کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و پیشگیری از گرم شدن بیشتر زمین تاثیر دارد. به‌علاوه مدیریت پیشرو آلمان می‌تواند در مباحث حاد زیست‌محیطی از جمله صدور دانش فنی و تکنولوژی جمع‌آوری، انتقال و بازیافت فاضلاب و زباله، بازسازی و بازیافت زمین‌های آلوده به سموم شیمیایی و احیای رودها و تالاب‌ها سهم بسزایی در ارتقا رابطه دوجانبه ایفا کند.

دنیا کوچک است، زمان کوتاه و فردا دیر.

این خواست مردم دو کشور است که تعامل و همکاری را از همین حالا ارتقا دهند.