کنسرت کامکارها با حضور حمیدرضا نوربخش، مدیرعامل خانه موسیقی، داود گنجه‌ای نوازنده و یکی از اعضای هیات‌مدیره موسیقی و تنی چند از هنرمندان با ۳۵ دقیقه تاخیر آغاز شد. گروه از دو سن که توسط بهروز غریب‌پور با ماکت‌های شیشه‌ای حاوی نقاشی‌هایی که روی آن دیده می‌شد طراحی شده بود، با لباس‌های سفید وارد سن شدند و با دست گرفتن سازهایشان اولین قطعه از بخش فارسی را شامل قطعه گروهی اثر ارسلان کامکار را اجرا کردند. «بیابان بیکران» اثر ارسلان کامکار براساس شعر مولانا دیگر قطعه اجرایی این گروه بود که به خوانندگی بیژن کامکار و همخوانی صبا کامکار و مریم ابراهیمی‌پور اجرا شد. طبق صحبت‌های قبلی هوشنگ کامکار مبنی بر ایجاد فضا برای هنرنمایی نوازندگان جوان بعد از اجرای هر قطعه یکی از نوازندگان جوان گروه به همراه یکی از کامکارها به تک نوازی و دو نوازی می‌پرداختند به طوری که بعد از اجرای قطعه «بیابان بیکران» ارژنگ صیفی‌زاده به تک نوازی تار پرداخت سپس با ارژنگ کامکار نوازنده تنبک به دونوازی پرداختند.

«خانه‌ام ابری است»، اثر ارسلان کامکار با شعری از نیمایوشیج به خوانندگی ارسلان و دو همخوان زن اجرا شد. در این قطعه نیز همانند قطعات قبلی در اواسط اجرا تمام گروه به همخوانی پرداختند. بعد از دونوازی کمانچه توسط اردشیر کامکار و شروین مهاجر «سرود زمین» اثری از هوشنگ کامکار و با شعری از لنگستون هیوز با ترجمه احمد شاملو و به یاد مادر اثر ارسلان کامکار با شعری از عمر خیام را نواختند. در این هنگام گروه صحنه را ترک کردند و پس از چند دقیقه اردوان کامکار، برای اجرای تک نوازی سنتور با تشویق‌های مردم به روز سن آمد. اولین قطعه کردی با عنوان تارا گول (تارای گل) بر اساس شعری از مولوی کرد با همخوانی و همنوازی گروه آغاز شد.

کامکارها این قطعه را به خوانندگی ارسلان برای تارا کامکار نواختند.

«هی مه رو، مه‌رو» (باز نرو) اثر هوشنگ کامکار به خوانندگی بیژن اجرا شد و از آنجایی که این قطعه فولکلور کردی بود گروه در بخشی از بخش‌ها دست از ساز می‌کشیدند و به خواندن و کف زدن می‌پرداختند. مردم نیز با دست زدن آنها را همراهی می‌کردند. «هوای سیامال» (هوای سیاه‌چادرها) اثر ارسلان و «منالینه» (کودکان) بر اساس آواز حیران و اثری از ارسلان کامکار بر روی شعر شیرکو بی‌کس از دیگر قطعاتی بود که کامکارها خواندند و نواختند.