اوضاع اقتصادی فیلیپین

مترجم: شادی آذری

آنچه مانیل را از سایر پایتخت‌های آسیای جنوب شرقی متمایز می‌سازد، جیپنی، یا همان اتوبوس‌های قراضه و شلوغ است که شهروندان فقیرتر این شهر از آن استفاده می‌کنند. جیپنی‌ها همان اتومبیل‌هایی هستند که زمانی تغییر شکل یافته خودروهای آمریکایی جیپ بودند. اما امروز این خودروهای جیپنی با قطعات کامیون‌های دست دوم ژاپنی وصله می‌شوند و این نمادی است از اقتصاد فیلیپین: به آسانی به دست آمده اما ناکارآمد.

در دهه ۱۹۷۰ فیلیپین از همسایگان خود ثروتمندتر بود. اما در شرایطی که این کشور با نرخ رشد حدود ۲درصد رشد می‌کرد، سایر کشورها رشدی سریعتر را تجربه می‌کردند. نتیجه آنکه سنگاپور، مالزی، تایلند و به تازگی چین از آن پیشی گرفتند. این مستعمره سابق آمریکا می‌توانست از قرائت فرهنگی خود با ایالات متحده آمریکا، از جمله استفاده همگانی از زبان انگلیسی بهره بیشتری ببرد.

برخی از سرزنش‌ها متوجه حکومت نه چندان مقتدر فردیناند مارکوس می‌شود که از ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۶ روی کار بود. به‌خاطر آنکه نتوانست چنین بهره‌برداری کند. اقتصاد سستی که با رشد سریع جمعیت همراه است، باعث شده است ۸میلیون از فیلیپینی‌ها، معادل تقریبا یک دهم جمعیت این کشور در خارج از مرزهای کشورشان در جست‌وجوی کار باشند.

رییس‌جمهور کنونی، گلوریا ماکاپاگال آرویو که یک اقتصاددان است انتظار دارد کشورش تا سال ۲۰۲۰ در زمره کشورهای ثروتمند دنیا قرار گیرد. اما شش سالی که او روی کار بوده است، سال‌های بی‌ثباتی سیاسی بود و پیشرفت در اصلاحات این کشور بسیار کند بوده است.

اما اوضاع رو به بهبود است. اقتصاد این کشور طی هر یک از سه سال گذشته حداقل ۵درصد رشد داشته است که این اتفاق از دهه ۷۰ میلادی تاکنون بی‌سابقه است. در فصل اول امسال رشد اقتصادی فیلیپین ۹/۶درصد بوده است.

وجوه ارسالی از سوی فیلیپینی‌های شاغل در خارج از کشور به این موضوع کمک کرده است. پارسال آنها ۸/۱۲میلیارد دلار معادل ۱۱درصد تولید ناخالص داخلی کشورشان ارسال کردند. صادرات، به خصوص به چین و به ویژه در زمینه ریزتراشه‌ها رونق چشمگیری یافته است.

مدیریت بهتر اقتصادی هم به این موضوع کمک کرده است. نرخ تورم هم‌اکنون ۶/۲درصد است که از ۶/۸درصد در سال ۲۰۰۴ کاهش یافته است. تغییرات سال ۲۰۰۵ منجر به افزایش درآمد‌های مالیاتی شد بدون آنکه به رشد اقتصادی

آسیب زند. به‌رغم پیشرفت‌های اخیر، دولت باید سال آینده برای متعادل‌سازی بودجه خود بیشتر تلاش کند چون در سال ۲۰۰۲ دولت کسری بودجه‌ای بیش از ۵درصد تولید ناخالص داشته است.

بانک‌های این کشور، در بحران مالی آسیا در سال ۱۹۹۷ آسیب بدی دیدند و برای احیای آنها بسیار کند عمل شد. اما هم‌اکنون آنها دوباره اقدام به تخصیص وام کرده‌‌اند. سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی از سطح بسیار پایین خود افزایش یافته است. شرکت تگزاس اینسترومنتز به تازگی فیلیپین را برای تاسیس یک کارخانه تولید لوازم الکترونیکی به ارزش یک‌میلیارد دلار به چین ترجیح داد.

هانجمین، یک شرکت کشتی‌سازی کره‌جنوبی ۷/۱میلیارد دلار در فیلیپین سرمایه‌گذاری می‌کند. شرکت‌های معدنی خارجی شروع به توسعه استخراج و بهره‌برداری از منابع معدنی این کشور کرده‌اند. در زمینه برون سپاری فرآیندهای تجاری، فیلیپینی‌ها به سرعت به رقیب اصلی هندی‌ها تبدیل شده‌اند و هم‌اکنون فیلیپین به مراکز بسیاری از شرکت‌های آمریکایی بدل شده است.

مطالعه اخیری که توسط بانک توسعه آسیا انجام شده است نشان داده است که برون‌سپاری فرآیندهای تجاری بین سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ می‌تواند ۱۱درصد بر نیروی کار کنونی فیلیپین بیافزاید.

اما به‌رغم همه این خبرهای خوب، نگرانی‌ها همچنان ادامه دارد. میانگین رشد تولید کشور بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۵ تنها ۹/۰درصد بوده است در حالی که این رقم در چین ۳/۱۰درصد و در هندوستان ۹/۴درصد بوده است. این نشان‌دهنده آن است که بسیاری از افرادی که به سن کار می‌رسند بیکارند.

به‌رغم علاقه خارجی‌ها برای سرمایه‌گذاری، سهم کنونی سرمایه‌گذاری در این کشور از تولید ناخالص داخلی آن پایین‌ترین حد طی ۲۰سال گذشته است. زیرساخت‌های ضعیف به‌خصوص جاده‌ها به همه زمینه‌های تجارت آسیب می‌زند. دولت قصد دارد سهم هزینه‌بر زیرساخت‌ها را سالانه از ۸/۲درصد تولید ناخالص داخلی به ۵درصد آن افزایش دهد.

ممکن است دولت این کشور بتواند درآمدهایش را افزایش دهد و آنها را در کارهای حساس خرج کند و بنابراین فعالیت‌های اقتصادی مورد تشویق واقع شوند و در پی آن درآمدهای مالیاتی افزایش یابد، آسان‌تر است که تصور کنیم فیلیپین‌ها دوباره روزهای خوشنودی خود را باز خواهند یافت، تلاش‌هایشان رو به آسانی می‌گذارد و این فرصت‌های طلایی مورد بهره‌برداری قرار

می‌گیرد.