محمدصادق جنان‌صفت

تولیدکنندگان فرآورده‌های لبنی در ایران را دیگر باید در زمره بدشانس‌ترین افراد روی زمین قرار داد. تعداد پرشماری از این سرمایه‌گذاران با هدف تولید یکی از محصولات مورد نیاز جامعه و البته کسب سود برای تخصیص و سرمایه‌ای که به کار گرفته‌اند و پس از آزادسازی قیمت این فرآورده‌ها به این صنعت آمدند. ورود این سرمایه‌گذاران موجب شد واردات انواع پنیر، شیر خشک و بخشی از نیاز کشور به کره برطرف شود. علاوه بر این، رقابت آنها راه را برای تولید متنوع انواع محصولات هموار کرد و دامنه انتخاب مصرف‌کننده را گسترده کرد. این روند ادامه داشت تا اینکه بهار ۱۳۸۵ از راه رسید و دولت آقای احمدی‌نژاد تحت‌تاثیر برخی گلایه‌ها تصمیم گرفت قیمت این محصولات را با دستور اداری و بخشنامه‌ای تثبیت کند. اکنون ۳ بهار است که این اتفاق می‌افتد و تولیدکنندگان هیچ راهی برای اثبات نادرستی این تصمیم ندارند. تولیدکنندگان در روزهای گذشته و پس از اینکه هیچ راهی برای متقاعد کردن دولت نیافتند، راهی مجلس شدند و در برابر قوه قانونگذاری تجمع کردند.

پاسخ دولت به این خواسته تولیدکنندگان را نهادهای نظارتی با جریمه کردن دادند و اداره کل تعزیرات حکومتی تهران برای آنها پرونده‌سازی کرده است.

این روش برخورد با تولیدکنندگان در دهه ۱۳۶۰ در ایران تجربه شد و دستاورد آن فرار سرمایه‌گذاران از این صنعت و باز شدن راه رشد واردات بود. آیا قرار است این روش شکست‌خورده دوباره تکرار شود؟ تحت فشار قراردادن غیرمنطقی تولید صنعتی که بر پایه میل و اراده سیاسی دولت عمل کند، هرگز راه چاره نخواهد بود.