این جام‌جهانی همه را راضی کرد
عبای قطری، جام طلایی
فوتبال پدیده‌ای است که عمدتا در نتیجه نکوهش فردگرایی ستوده می‌شود، چراکه قرار است یازده نفر برای یک هدف مشترک که می‌تواند اعتلای پرچم یک کشور باشد، بجنگند. این‌بار هدف اصلی اما ورای بالا رفتن پرچم، تماس جام زیبا با دستان مسی بود! تمام آرژانتین مانند تمام دنیای فوتبال آرزو داشتند تا کاپیتان در آخرین جام جهانی عمرش، تنها جای خالی کلکسیون جام‌هایش را تکمیل کند. اما حالا که این مهم رخ داده، نباید فراموش کرد که چنین اتفاقی در یکی از جذاب‌ترین فینال‌های تاریخ جام جهانی رخ داد. فینالی که قرار نبود تمام شود و جنگ بین دو هم باشگاهی بود.
یکی در اواخر دوران حرفه‌ای و دیگری در ابتدای اوج آن. کیلیان امباپه را فراموش نکنید که با غم نایب قهرمانی چگونه باید کنار بیاید؛ آن‌هم در فینالی که هت‌تریک کرد و پس از جف هرست انگلیسی در جام‌جهانی 1966، به دومین بازیکنی تبدیل شد که این کار را انجام می‌دهد. او اما نخستین کسی است که در دیدار نهایی سه گل می‌زند ولی تیمش بازنده می‌شود. امباپه اما چهار سال پس از تجربه کردن قهرمانی جهان در روسیه، می‌داند که بازهم فرصت دارد تا هم آمار خودش و هم کشورش را جاودانه کند. او همین حالا به رکورد 12 گل زده در دو جام جهانی رسید و در جام جهانی بعدی اگر یک گل هم بزند، به رکورد مسی می‌رسد. او البته در مجموع 15 تاثیرگذاری روی گل داشته و برای رسیدن به رکورد افسانه‌ای مسی، 6 گل یا پاس گل کم دارد. به نظر می‌رسد این دستاورد هم به امباپه برسد و به همین دلیل هم وقتی هفته آینده این دو در تمرینات پاری‌سن‌ژرمن به هم برسند، احتمالا کدورتی میانشان وجود نداشته باشد.
در جام‌جهانی‌ای که همه‌چیزش غیرعادی بود و غیرعادی هم تمام شد. به خصوص با آن عبای مخصوص عربی روی دوش مسی در زمان اهدای جام که واکنش‌های منفی زیادی را هم به همراه داشت. تا جایی که به نوشته مارکا، حتی کمپانی آدیداس بابت این اقدام امیر قطر دلخور شده، چرا که مهم‌ترین عکس دوران حرفه‌ای مهم‌ترین چهره تبلیغاتی این برند معتبر تحت تاثیر قرار گرفته است. شاید خود مسی هم ابتدا از این اقدام مشترک امیر و اینفانتینو بهت زده شد، اما چه فرقی می‌کرد؟ او فقط می‌خواست جام طلایی را به دست بیاورد و با گلزنی در تمام مراحل جام 2022 به آن رسید. قطری‌ها هم 220 میلیارد دلار هزینه کردند که همین عبا را روی دوش بهترین بازیکن تاریخ بنشانند و خودشان را معرفی کنند. پس چه کسی می‌تواند ناراضی باشد؟
آرژانتین روی کاغذ تیم ضعیف‌تر فینال بود، ولی بازی را قوی‌تر شروع کرد. هرچند فرانسه مثل همیشه نشان داد که برای گلزنی نیاز به فشار زیادی ندارد و تنها یک اراده کافی است تا دروازه رقیب باز شود. دست دیدیه دشان به مراتب بازتر از لیونل اسکالونی بود و به خوبی از این مزیت استفاده کرد تا تعویض‌هایش بازی را برگردانند. به همین دلیل هم بود که تیم منفعل 75 دقیقه اول بازی که حتی یک شوت در چارچوب هم به دروازه حریف نزد، اختلاف دو گله را در عرض چند دقیقه جبران کرد. پایان خوش ماجرا اما برای آرژانتین حاوی رکوردهای زیادی بود. آنها اکنون سومین تیمی هستند که پس از برزیل (1994) و ایتالیا (2006) با کامیابی در ضربات پنالتی موفق به بالای سر بردن جام می‌شوند. آنها همچنین با 6 پیروزی در ضیافت پنالتی‌ها، موفق‌ترین تیم تاریخ جام جهانی از این حیث هستند. حالا هم که با 3 قهرمانی، فرانسه و اروگوئه را کنار زده‌اند تا به تنهایی چهارمین تیم پرافتخار دنیا لقب بگیرند.
از فینال جذاب صحبت شد، فینالی که برای نخستین بار در تاریخ، یک تیم (فرانسه) هفت تعویض انجام داد که قاعدتا رکورد تعویض در یک مسابقه فوتبال هم هست. مساله اینجاست که جدای 5 تعویض عادی که دیگر قانون فیفا شده، در صورت کشیده شدن بازی به وقت‌های اضافی یک تعویض دیگر هم اضافه می‌شود و فرانسه به خاطر ضربه‌ای که به سر آدرین رابیو برخورد کرد، اجازه یک تعویض دیگر هم گرفت. 39/ 29 میلیون نفری که در فرانسه دیدار فینال را از طریق تلویزیون پیگیری می‌کردند، شور و هیجان آرژانتینی‌ها در ورزشگاه لوسیل را دیدند و شاید خدا با دیگو مارادونا بود که اجازه داد مردمش یک بار دیگر طعم شیرین قهرمانی دنیا را بچشند.
