در راستای اهمیت صادرات فولاد باید به این موضوع توجه داشت که تولید فولاد در سال گذشته در کشور به ۳۲ میلیون تن رسیده، این در حالی است که میزان مصرف داخلی بیش از ۲۰ میلیون تن نبوده و کشش بازار داخلی بیش از این میزان نیست، از این رو بدون شک مازاد این میزان تولید فولاد باید به صادرات اختصاص یابد، هرچند باید به این موضوع نیز توجه داشت که ظرفیت فولاد کشور به بالای ۵۰ میلیون تن رسیده است و تمام واحدهای فولادسازی با تمام ظرفیت خود کار نمی‌‌کنند. در چنین شرایطی بدون شک باید به سمت صادرات بیشتر گام برداشت که این امر مستلزم گام برداشتن در راستای تسهیلات بیشتر در این مسیر است؛ بنابراین در چنین شرایطی ضروری است که از صادرات حمایت به عمل آورد و اجازه نداد که مزیت‌‌های صادراتی فولاد کشور از بین برود.

اگر حتی به دلیل کمبود منابع ارزی، به دولت حق بدهیم که ارز صادرکنندگان را دریافت کند، می‌توان پیشنهاد داد که در راستای حمایت از صادرکنندگان فولاد و به این منظور که این تولیدکنندگان بتوانند ارز موردنیاز خود را دریافت کنند، بانک مرکزی تمام ارز صادراتی آنها را دریافت نکند و به اندازه موردنیاز خود این واحدها، ارز به آنها بازگرداند. فولادسازان بزرگ در کشور که عموما صادرکننده نیز هستند، حدود ۲۰ تا ۳۰‌درصد بهای تمام‌‌شده‌‌ آنها ارزی است، از همین رو دولت اجازه بدهد که ۳۰‌درصد ارز صادراتی فولادسازی به خود آنها اختصاص پیدا کند تا آنها بتوانند تجهیزات، قطعات، افزودنی‌‌ها و سایر اقلام وارداتی خود را از طریق این ارز وارد کنند و ۷۰‌درصد آن را به حساب بانک مرکزی واریز کنند. اگر دولت چنین تدبیری برای تولیدکنندگان در نظر نگیرد، بدون شک صادرات فولاد در آینده با توقف روبه‌رو خواهد شد، چراکه تولیدکنندگان انگیزه‌‌های صادراتی خود را از دست خواهند داد.

 

اخبار مرتبط