چالش دیگری که همواره فولادسازان طی سال گذشته با آن روبه‌رو بودند، مساله تامین انرژی بود، به‌‌‌‌گونه‌‌‌‌ای که در تابستان با کمبود برق و در زمستان با کمبود زمستان روبه رو بودند، این مشکل برای واحدهای احیای مستقیم که تولید آهن اسفنجی دارند، مشهودتر از سایر حلقه‌‌‌‌های زنجیره فولاد بود. واحدهای فولادسازی به دلیل کمبود انرژی در کشور، هرچند با وجود اتخاذ این تصمیم که زمان تعمیرات و اورهال کردن خود را به زمان محدودیت‌‌‌‌های اعمال انرژی موکول کنند، اما موفق نشدند که به تمام ظرفیت تولید خود نایل شوند.

البته چالش تامین انرژی همچنان در سال پیش‌‌‌‌رو به قوت خود باقی خواهد ماند و حتی امکان دارد که در تابستان پیش‌‌‌‌رو به دلیل افت میادین گازی، فولادسازان علاوه بر تامین برق با مشکل گاز نیز مواجه شوند، چراکه برای تامین برق به گاز نیاز است. این مشکل به دلیل اینکه طی سالیان اخیر در زمینه برق و گاز سرمایه‌گذاری جدیدی انجام نگرفته است، ادامه‌‌‌‌دار خواهد بود. بدون شک تامین انرژی یکی از مشکلات ادامه‌‌‌‌دار برای واحدهای تولیدی فولاد در کشور در سال پیش‌‌‌‌رو نیز خواهد بود.

در شرایطی که تولیدکنندگان فولاد در سال گذشته، با چالش‌‌‌‌های ارز و انرژی مواجه بودند، بازار آنها طی این سال در رکود به سر برده و خبری از رونق نبود؛ این بی‌‌‌‌رونقی بازار نیز بیشتر از کسری بودجه دولتی و نبود ساخت‌‌‌وساز ناشی می‌شود.

البته باید یادآور شد که میزان ظرفیت محصولات فولادی - منهای محصولات تخت – به‌‌‌‌ویژه در بخش مقاطع بیش از نیاز کشور بود، از این رو طبیعی است که بخشی از آن به صادرات اختصاص پیدا کرده باشد. در زمینه محصولات تخت باید یادآور شد که به ظرفیت مورد نیاز خود دست پیدا نکردیم، از این رو اجازه واردات به این محصولات داده شده است، منتهی در این راستا، برای واردات همچنان مشکلات ارز به قوت خود باقی است. البته پایین‌‌‌‌دست زنجیره فولاد نیز با مشکلات خود روبه رو هستند و در چنین شرایطی که واحدهایی که به محصولات نورد سرد و گرم نیاز دارند، با ۵۰‌درصد ظرفیت خود مشغول به کار هستند. در چنین شرایطی است که زنجیره فولاد با چرخه معیوبی همراه شده است که برخی حلقه‌‌‌‌های این زنجیره با کمبود مواد اولیه خود روبه رو شده‌‌‌‌اند.  در زمینه صادرات محصولات فولاد نیز باید  به این موضوع که واحدهای تولیدی با تمام ظرفیت خود کار نمی‌‌‌‌کنند، توجه داشت، چراکه این امر سبب می‌شود که قیمت تمام‌‌‌‌شده محصولات آنها افزایش پیدا ‌‌‌‌کند و میزان بهره‌‌‌‌وری آنها کاهش ‌‌‌‌یابد. همچنین باید در نظر داشت که واحدهای فولادسازی از فناوری جدید که سبب افزایش بهره‌‌‌‌وری می‌شود، به نسبت بی‌‌‌‌بهره هستند و استفاده از فناوری‌‌‌‌های قدیمی سبب افزایش قیمت تمام‌‌‌‌شده می‌شود که این امر اجازه رقابت بین‌المللی برای صادرات به بهترین شکل ممکن را به صادرکنندگان نخواهد داد.