تسلیحات نظامی چینی بازدارندگی منطقه‌ای در آسیای جنوبی را تغییر داده است؛
سوءاستفاده پکن از خلأ قدرت در شبه‌قاره
«نکتار گان»، «سیمون مک‌کارتی» و «برد لندون» در گزارشی برای سی‌ان‌ان نوشتند، ارتش‌های چین و پاکستان در رزمایش‌های مشترک هوایی، دریایی و زمینی به‌شدت پیچیده، از جمله شبیه‌سازی‌های جنگی و حتی تمرین‌های تعویض خدمه، شرکت کرده‌اند.«کریگ سینگلتون»، عضو ارشد بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها مستقر در ایالات متحده می‌گوید: «حمایت دیرینه پکن از اسلام‌آباد -از طریق سخت‌افزار، آموزش و اکنون به‌طور فزاینده‌ای با هدف‌گیری مبتنی بر هوش مصنوعی - بی‌سر و صدا تعادل تاکتیکی را تغییر داده است.» او معتقد است که «این دیگر فقط یک درگیری دوجانبه نیست، بلکه نگاهی اجمالی به چگونگی تغییر شکل بازدارندگی منطقه‌ای توسط صادرات دفاعی چین است.»
این تغییر بر یک تغییر جهت ژئوپلیتیک گسترده‌تر در منطقه تاکید می‌کند؛ جایی که چین به‌عنوان یک چالش بزرگ برای نفوذ آمریکا ظاهر شده است. هند و پاکستان از زمان استقلال خود از بریتانیا در سال۱۹۴۷، سه بار بر سر کشمیر وارد جنگ شده‌اند. در اوج جنگ سرد، اتحاد جماهیر شوروی از هند حمایت می‌کرد؛ درحالی‌که ایالات متحده و چین از پاکستان حمایت می‌کردند. اکنون، دوران جدیدی از رقابت قدرت‌های بزرگ بر سر درگیری طولانی مدت بین این همسایگان مسلح به سلاح هسته‌ای در جنوب آسیا در حال شکل‌گیری است. با وجود سیاست سنتی عدم تعهد، هند بیش از پیش به ایالات متحده نزدیک شده است؛ زیرا دولت‌های متوالی آمریکا از این غول نوظهور جنوب آسیا به‌عنوان یک وزنه تعادل استراتژیک در برابر چین استقبال کرده‌اند. هند خرید اسلحه از آمریکا و متحدانش، از جمله فرانسه و اسرائیل، را افزایش داده و در عین حال به‌طور پیوسته وابستگی خود به تسلیحات روسی را کاهش داده است.
در همین حال، پاکستان روابط خود را با چین عمیق‌تر کرده و به «شریک استراتژیک همه‌جانبه» چین و یکی از شرکت‌کنندگان کلیدی در پروژه زیرساخت جهانی شی جین پینگ، یعنی «ابتکار کمربند و جاده» (BRI) تبدیل شده است. طبق داده‌های سیپری، ایالات متحده و چین هر کدام حدود یک سوم از سلاح‌های وارداتی پاکستان را در اواخر دهه ۲۰۰۰ تامین کرده‌اند؛ اما پاکستان در سال‌های اخیر خرید سلاح‌های آمریکایی را متوقف کرده و به‌طور فزاینده‌ای زرادخانه خود را با سلاح‌های چینی پر کرده است. «سیمون ویزمن» محقق ارشد برنامه انتقال سلاح سیپری، خاطرنشان کرد که اگرچه چین از اواسط دهه۱۹۶۰ تامین‌کننده مهم سلاح برای پاکستان بوده است؛ اما تسلط فعلی آن تا حد زیادی ناشی از پر کردن خلأ ایجادشده توسط ایالات متحده است.
بیش از یک دهه پیش، ایالات متحده پاکستان را متهم کرد که به اندازه کافی برای مبارزه با تروریست‌ها -از جمله جنگجویان طالبان - تلاش نمی‌کند. ویزمن گفت که این امر به ناامیدی‌های موجود واشنگتن از برنامه هسته‌ای اسلام‌آباد و فقدان دموکراسی افزود. وی تصریح کرد: «ایالات متحده سرانجام هند را به‌عنوان یک شریک جایگزین در منطقه یافت. در نتیجه، (این کشور) کم و بیش پاکستان را از تسلیحات ایالات متحده محروم کرد. از سوی دیگر، تامین سلاح چین به‌طور قابل توجهی افزایش یافت. می‌توان گفت که چین از این فرصت استفاده کرد تا خود را به‌عنوان تنها دوست و متحد واقعی پاکستان نشان دهد.»
