روسیه از قدرت مانور ایران در قفقاز کاسته است
«بازکردن راه‌‌‌های مواصلاتی و ارتباطاتی» عبارتی است که در خصوص اتصال آذربایجان به نخجوان به کار برده شد. آذربایجان می‌‌‌گوید منظور از باز کردن راه‌‌‌های مواصلاتی این است که به من کریدور بدهید و اگر ندهید من هم اجازه نمی‌‌‌دهم رفت و آمد در کریدور لاچین تحت اختیار ارمنستان باشد.»وی افزود: «در مقابل، طرف ارمنی تاکید دارد که از نگاه ایروان منظور از «بازکردن راه‌‌‌های مواصلاتی و ارتباطاتی» در توافق ۲۰۲۰، الزاما کریدور نیست. در این میان، روسیه موضعی مبهم اتخاذ کرده و ما هنوز نمی‌‌‌دانیم مسکو چه سیاست و چه اهدافی را دقیقا دنبال می‌کند. بخشی از مشکل ایران در مساله قفقاز هم به همین موضوع بازمی‌گردد. مسکو در وضعیتی قرار دارد که می‌‌‌خواهد همه بازیگران مناقشه قفقاز شامل آذربایجان، ترکیه، ارمنستان و ایران را راضی نگه دارد. این مسأله از قدرت مانور ایران کاسته است.»
قهرمانپور تاکید کرد: «نباید فراموش کرد که ارمنستان همچنان یکی از اصلی‌‌‌ترین متحدان روسیه در میان جمهوری‌‌‌های استقلال یافته از اتحاد جماهیر شوروی است. تنها جمهوری استقلال‌‌‌یافته‌‌‌ای که امنیت آن، شامل امنیت فرودگاه ایروان و امنیت مرزها از سوی روسیه تامین می‌شود، جمهوری ارمنستان است. این به آن معنی است که امنیت مرز ایران و ارمنستان نیز در اختیار روسیه است و کسانی که اطلاعات دقیقی از وضعیت ندارند و از اقدام نظامی سخن می‌‌‌گویند نمی‌‌‌دانند که ورود به ارمنستان به معنای قرار گرفتن ایران در مقابل روسیه است.»این پژوهشگر ادامه داد: «به باور من مسأله اصلی در قفقاز ناتوانی روسیه در تصمیم‌گیری قطعی است. روسیه به کریدور زنگزور احتیاج دارد و برای دور زدن تحریم‌‌‌ها به این مسیر زمینی محتاج است. از سوی دیگر، اگر آشکارا اعلام کند که به کریدور زنگزور نیاز دارد، حمایت ارمنی‌‌‌های قره‌‌‌باغ و افراد با نفوذی نظیر کوچاریان که جناح سیاسی مهمی در ارمنستان را شکل می‌دهند، از دست می‌دهد.
روسیه که می‌‌‌خواهد همزمان هم ارمنی‌‌‌ها راضی باشند، هم ترکیه ناراحت نشود و هم ایران احساس خطر نکند، درگیر نوعی بلاتکلیفی است.» وی تاکید کرد که این بلاتکلیفی روسیه تاثیر زیادی بر سیاست‌‌‌های ایران داشت.تهران سیاست خود در منطقه قفقاز جنوبی را با رویکردهای کلان روسیه تنظیم کرده بود و تصور می‌‌‌کرد اگر تحولی قرار باشد در منطقه روی دهد با نگاه و بازیگری روسیه رخ خواهد داد. سیاست روسیه هم تا سال ۲۰۲۰ این بود که بحران فریز شود. قهرمانپور در ادامه گفت: «ملاحظه ایران این است که این کریدور رابطه زمینی ایران و ارمنستان را قطع نکند و مرز را قطع نکند. اگر این اتفاق رخ ندهد، ایران با باز شدن جاده‌‌‌های مواصلاتی مشکلی ندارد و حتی از جهاتی استقبال می‌کند اما در هر صورت مرز تاریخی نباید تغییر کند.» این کارشناس در نهایت تاکید کرد که بحران قفقاز واقعا مساله‌ای نیست که راه‌‌‌حل نظامی داشته باشد. بحران قفقاز از زمان اتحاد جماهیر شوروی وجود داشت و به واسطه وجود شوروی فریز شده بود. بعد از جنگ سرد ادامه پیدا کرد و حتی اگر موقتا صلحی شکل بگیرد، بحران ادامه خواهد داشت؛ چرا که ارمنی‌‌‌های قره‌‌‌باغ در آنجا حضور دارند و آنها باید بپذیرند که تحت حاکمیت آذربایجان باشند یا نباشند. وقتی از راه‌‌‌حل نظامی سخن می‌‌‌گوییم باید توجه داشته باشیم که آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی حیاط خلوت روسیه محسوب می‌شوند و اقدام نظامی نوعی تقابل نظامی با روسیه است. از نظر سیاسی هم روسیه این منطقه را حوزه نفوذ خود می‌‌‌داند؛ حتی زمانی که در سال ۲۰۰۸ روسیه به گرجستان حمله کرد، غرب هم واکنشی نشان نداد.
