تحولات مهم چند ماه گذشته در سپهر سیاسی ایران موجب طرح این پرسش اساسی میشود که آیا کشور شاهد تغییر پارادایم در راهبرد حکمرانی است؟ در بسیاری از محافل روشنفکری و رسانهای سخن از احتمال تغییر ریل در مسیر راهبردی تازه میشود. نحوه روی کار آمدن دولت چهاردهم و چیدمان کابینه آقای پزشکیان سبب بحثهای بسیار تاملبرانگیز دیگری شده است. بعضی میپرسند آیا میتوان از درون نظام موجود گذار به طرف شکل دیگر از آن را متصور شد؟ در این نوشتار کوشش خواهم کرد این مقولهها را از دیدگاه تحلیلی و نه سیاسی واکاوی کنم. تحلیل خود را در چهار بخش ارائه میکنم. نخست، تجربه مختصر گذارهای کامیاب معاصر در جهان. دوم، امروز در سپهر سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران چه میگذرد؟ سوم، دولت چهاردهم چطور میتواند جامعه را در راستای تثبیت تغییر پارادایم مطمئن کند؟ چهارم، نقش نهادهای حکومتی و مدنی در حمایت و همچنین مطالبهگری از دولت چهاردهم در مسیر پیشرو چیست؟
دنياي اقتصاد:
محمدجواد ظریف، معاون راهبردی رئیسجمهور در بازدید از خانه اندیشهورزان، دلیل عدم حضورش در پست معاونت سیاسی دولت چهاردهم را انتخاب شخصی خود عنوان کرد و گفت که من از همان ابتدا انتخاب کردم که در معاونت راهبردی فعالیت کنم تا نقش وزیر خارجه تحتالشعاع قرار نگیرد.
دنیای اقتصاد:
اقتصاددانان بر سر منشأ تورم جهانی کووید با یکدیگر اختلاف نظر دارند؛ برای مثال گروهی آن را ناشی از عوامل سمت عرضه مانند قیمت انرژی میدانند. یک مطالعه جدید نشان میدهد که عوامل سمت تقاضا نقش غالب را در شکل دادن به تورم پساکووید داشته است.