در شمارههای پیشین این ویژهنامهها به طرح موضوعاتی درباب تجارب جهانی زندگی دائم در هتل، گارانتی ساختمان و استانداردهای روز دنیا در زمینههای مهندسی ساختمان، بهرهبرداری هتلی و خدمات پس از فروش پرداختیم. حال زمان آن است که به این پرسش پاسخ دهیم که نسبت بین سرمایهگذار و تولیدکننده چگونه ترسیم میشود؟ آیا تولیدکننده در صنعت ساختمان باید لزوما سرمایهگذار هم باشد و یا باید درجهت جلب اعتماد وجذب سرمایههای عمومی تلاش کند؟ مجزا یا یکی بودن این دو نقش چه مزایا و چه معایبی دارد؟ در این میان توجه به رضایت و نیاز مصرفکننده سهمی جدی در توجیهپذیری وترسیم یک بازار قدرتمند برای کالای تولید شده ایفا خواهد نمود و نقش بیبدیل تولیدکننده به عنوان هسته مرکزی بین سرمایهگذار و مصرفکننده اهمیت پیدا میکند.
آیا هنوز هم سرمایهگذاری در حوزه ساختمان مقرون به صرفه است؟ آیا پدید آمدن بازارهای رقیب در این سالها کفه ترازوی اطمینان را به سمت آنها برده است؟ آیا هنوز هم میتوان سرمایههای عمومی را به سمت ساختمان هدایت کرد و بالندگی یک صنعت عظیم را انتظار کشید؟ در این ویژهنامه و شمارههای بعدی نشان خواهیم داد که با رعایت چه نکاتی و در نظر گرفتن چه ملاحظاتی میتوان اطمینان داشت که حضور در بازار ساختمان، هنوز هم در مقایسه با رقبایش، میتواند محملی پایدار برای سرمایهگذاریهای مردمی و دولتی باشد. در مطالعات اخیر در مباحث نظری حوزه شهرسازی، مفهومی به نام «بازآفرینی» شهری پدید آمده است.