سهند عقدایی مدیر یک آژانس طبیعت‌گردی گردشگرانی که در ایران به آژانس‌های طبیعت‌گردی مراجعه می‌کنند عموما گردشگرانی هستند که از درآمد متوسط به بالا برخوردار بوده و سفرهای لوکس داخلی و خارجی را تجربه کرده‌اند. این افراد همچنین به لحاظ سطح فرهنگی از رتبه بالایی برخوردار هستند و زمانی که اقدام به طبیعت‌گردی می‌کنند به این نکته آگاهند که استانداردهای یک اقامتگاه یا خانه بومی کاملا متفاوت از یک هتل لوکس خواهد بود. با این حال میان کلبه‌های بوم‌گردی و خانه‌های محلی در ایران تفاوت‌هایی مشاهده می‌شود. به‌عنوان مثال، کلبه‌های بوم‌گردی عموما با قصد و نیت گردشگری ساخته شده‌اند؛‌ نمونه این کلبه‌ها را در قاسم‌آباد گیلان یا بوم‌کلبه ترکمن شاهد هستیم و تعداد آنها نیز محدود است. در مقابل، خانه‌های محلی که چند سالی است وارد ادبیات گردشگری و طبیعت‌گردی ایران شده‌اند؛ به خانه‌هایی گفته می‌شوند که در آن مردم محلی و بومی یک منطقه ساکن بوده و بازسازی آنها اکنون به‌عنوان محلی برای اسکان گردشگران قرار می‌گیرند. از اولین نمونه‌ این خانه‌ها می‌توان به آتشونی اشاره کرد که توسط مازیار آل‌داوود در کویر مصر راه‌اندازی شد و اکنون نزدیک به ۵۰ خانه محلی در این منطقه با استانداردهای بالاتر یا پایین‌تر به چشم می‌خورد. درباره دلایل رشد و گسترش این کلبه‌ها می‌توان یکی از دلایل آن را رونق طبیعت‌گردی به‌عنوان یکی از شاخه‌های گردشگری و اسکان در خانه‌های محلی به‌عنوان یکی از ملزومات این حوزه توریسم اشاره کرد. آژانس‌های پیشرو در این زمینه گاهی زمینه‌ساز تشکیل این خانه‌ها بوده‌اند. به‌عنوان مثال، زمانی که با بررسی یک منطقه طبیعی‌ به این نتیجه برسیم که ظرفیت برگزاری تور را دارد با ساکنان خانه‌های محلی منطقه صحبت کرده و ضمن تضمین بازار آنها، خواستار برخی اصلاحات و ظرفیت‌ها می‌شویم این امر توسعه و رونق فرهنگ خانه‌های محلی را به‌عنوان جایی برای ارائه خدمات گردشگری به علاقه‌مندان طبیعت‌گردی به دنبال دارد.