قراردادهای طولانی مدت به نفع بناهای تاریخی و سرمایه‌گذاران نیست

سرمایه‌گذاری در احیا و بهره‌برداری از اماکن تاریخی ماهیتی میان‌مدت دارد. به گزارش «دنیای‌اقتصاد» به نقل از روابط عمومی صندوق احیاء بناهای تاریخی، مدیرعامل این صندوق با بیان این مطلب افزود: احیای اماکن تاریخی که در مفهوم بین‌المللی یکی از مهم‌ترین راهکارهای حفاظت پایدار و ارتقای سطح بهره‌برداری متناسب از اماکن تاریخی است، ماهیتی میان‌مدت دارد. به این معنی که زمان قابل توجهی از احداث هر بنای تاریخی می‌گذرد و نقش و جایگاه عملیات اجرایی مرمت و احیا در هر بنا به مانند تیمار کردن یک بیمار است. با همان دقت و کیفیت و این تیمار کردن ماهیتی مداوم داشته و هیچ گاه متوقف نخواهد شد. ایروانی با اشاره به اهمیت دوره‌های زمانی بازنگری کالبدی در اماکن تاریخی افزود: هر بنای تاریخی که به بهره‌برداری متناسب می‌رسد و کارکردی مناسب در آن ایجاد می‌شود، در دوره‌های مختلف و بر اساس عوامل موثر طبیعی و کاربری، نیازمند بازنگری جامع کالبدی خواهد بود. ممکن است این دوره ۱۰ساله، ۱۵ ساله یا ۲۰ ساله باشد و بدون شک شرط بقا و حفظ اصالت آن، عملیات تکمیلی یا استحکام بخشی کالبدی و صرف هزینه مجدد در آن خواهد بود.

وی خاطرنشان کرد: از این‌رو در برنامه‌ریزی واگذاری حق بهره‌برداری اماکن تاریخی و فرهنگی دولتی با مشارکت سرمایه‌گذاری بخش غیر دولتی و خصوصی، مدت زمان قرارداد علاوه‌بر تبعیت از شرایط اقتصادی و دوره‌های بازگشت متحرک سرمایه، تابع زمانبندی ادواری بازنگری کالبدی و انجام عملیات تکمیلی مرمت و حفاظت در ابعاد مختلف است و قراردادهای طولانی‌مدت از منظر حفاظت پایدار از اماکن تاریخی از یکسو و از منظر سرمایه‌گذاری ادواری و مجدد مردود بوده و به صلاح بناهای تاریخی و سرمایه‌گذاران نخواهد بود.