تفرجگاه‌های اشتراک زمانی
مترجم: مهدی نیکوئی* اشتراک زمانی را می‌توان سهیم کردن چندین کاربر و مالک تعریف کرد و در بحث گردشگری می‌توان آن را اشتراک یک اقامتگاه یا تفریحگاه بین چند مالک یا تورگردان دانست.
اشتراک زمانی یک صنعت جهانی است، با بیش از ۵۰۰۰ تفریحگاه و چهار میلیون مالک که بخش‌های مختلف این صنعت را در قاره‌های مختلف در برگرفته‌اند. این صنعت در دهه ۱۹۶۰ میلادی از اروپا نشات گرفت، اما توسعه اشتراک زمانی به عنوان یک بخش را باید مربوط به ایالات متحده آمریکا دانست. دراوایل این قرن، ایالات متحده آمریکا تقریبا دارای یک سوم از کل تفرجگاه‌های اشتراک‌های زمانی و تقریبا ۵۰ درصد از کل مالکان بود. در اروپا، اسپانیا با اختلاف زیاد از بقیه، بیشترین تعداد تفریحگاه‌های اشتراک زمانی را دارا است.
تعریف مرسومی که برای اشتراک زمانی به کار می‌رود به این شکل است:
«اشتراک زمانی گاهی به مالکیت ناهمسان اشاره دارد که یکی از انواع مالکیت چندگانه دارایی‌ها است و نمونه‌های آن را به همان اندازه که می‌توان در بخش کسب‌وکار مشاهده کرد، در گردشگری نیز قابل رویت است. جایی که دارایی‌ها بیش از آنکه یک اساس فیزیکی داشته باشند، موقتی تلقی شوند؛ حق استفاده و اشتغال بر اساس آنها دوره‌ای خواهد بود. با توجه به تعداد خریداران، حق استفاده انحصاری و کامل از دارایی‌ها و تسهیلات برای دوره‌های پیش‌بینی شده از سال اعطا می‌شود. در اصول، این حق به صورت قابل واگذاری آمده است.»
دو نوع مختلف از اشتراک زمانی وجود دارد. در اولی یک نوع حق مالکیت واقعی دیده می‌شود (مانند بلوک‌های هفتگی) که می‌تواند تا ۲۰ سال نیز ادامه یابد. در هر صورت، روندی برای کاهش مدت زمان این مالکیت دیده می‌شود. نوع دوم به یک حق قراردادی (مانند سهم مشارکت، اجاره دادن، اعتبارات یا امتیازات تعطیلات) اشاره دارد.
اشتراک زمانی یک روند نسبتا جدید در بحث اقامت است و تنها نشان‌دهنده یک سهم حاشیه‌ای از ظرفیت کل اقامتی است. در هر صورت، چندین نوع اقامتگاه (مانند تفریحگاه‌های جزایر قناری) وجود دارد که در آنجا اشتراک زمانی ستون فقرات عرضه اقامتگاه‌ها است. به علاوه این بخش نرخ رشد بسیار بالایی را نشان می‌دهد. در دهه ۱۹۹۰ میلادی نرخ رشد هنوز ۷ تا ۸ درصد بود.
هم‌اکنون بازار اشتراک زمانی در حال کشیده شدن به سمت آسیا- اقیانوسیه است.
در ابتدا توسعه‌دهندگان اشتراک زمانی، کوچک، مستقل و کمتر به صورت شرکت‌های جدید بودند. توسعه‌دهندگان به صورت روزافزونی وارد صنعت ساختمانی شدند و از اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی از جانب هتل‌ها و حتی شرکت والت دیسنی مورد استقبال قرار گرفتند. گردانندگان تور نیز از طریق مالکیت تفریحگاه‌های اشتراک زمانی یا اجاره کردن این اقامتگاه‌های غیر قابل فروش، در این مساله مشارکت کردند. کلاب مدیترانه
(که یک توسعه‌دهنده مشارکت زمان فرانسوی به نام کلاب، هتل را خریداری کرد) و تائربورگ (که اشتراک زمانی کلاب لاسانتا در لانزاروته جزائر قناری را مالک شد) از اولین شرکت‌هایی بودند که در زمینه اشتراک زمانی فعالیت کردند. در این مسیر، اپراتورهای تور نیز برای عرضه اقامتگاه‌ها به طور عمودی در حال ادغام هستند.
مزایای اشتراک زمانی
تحقیقاتی که در سال ۱۹۹۵ انجام شد، نشان‌دهنده مزایای اقتصادی اشتراک زمانی برای یک جامعه محلی در مقایسه با بسته سنتی توریسم تعطیلات بود. مطالعات موردی انجام شده نیز این یافته‌ها را تایید کردند. مزایایی که از اشتراک زمانی برای مقاصد حاصل می‌شوند شامل چند مورد می‌شوند؛ از آن جمله‌اند:
مخارج نسبتا بالای هر نفر/ روز؛ دارندگان اشتراک زمانی به عنوان مشتریان با کیفیت بالا تصور می‌شوند. به عنوان مالکان دارایی، دارندگان اشتراک زمانی همچنین تمایل به خرید یک تعطیلات ارزان دارند. گاهی اوقات آنها تنها از چارترهای بدون امکانات اضافی بهره می‌برند.
• فشار کمتر از طرف کسب‌وکار تورگردان
• بهبود اقامتگاه تعطیلات (به صورت خیلی غالب با تسهیلات تفریحی)
• نرخ اقامت بالاتر
• گردشگران با مسوولیت‌پذیری بیشتر
• فصل گردشگری گسترش یافته در مقاصد
• سطح باثباتی از اشتغال به دلیل افزایش گردشگران دائمی و کاهش فصلی بودن مقاصد
مصرف‌کنندگان نیز از اقامتگاه خوب و تسهیلات تفریحی بهره‌مند می‌شوند. هر چند که آنها با هزینه‌های عملیاتی روبه‌رو هستند که بسیار بالاتر از آن چیزی است که در زمان خرید تصور می‌کردند. مرتبط بودن با یک مقصد مجزا دومین عیب اشتراک زمانی است و برای مقابله با این مشکل شرکت‌ها مکانیزمی طراحی کرده‌اند که مالکان اشتراک زمانی می‌توانند یک هفته را در یک تفریحگاه گذرانده و هفته دیگر را در تفریحگاهی دیگر، به این ترتیب آنها قادر خواهند بود که تعطیلات خود را در مکان‌های مختلف و در زمان‌های مختلفی از سال برگزار کنند.
nikoueimahdi@gmail.com*