فاطمه باباخانی ساعت 1:24 دقیقه صبح 26 آوریل سال 1986 برای هواداران انرژی‌های نو یک لحظه تاریخی است. ساعت و دقیقه‌ای که بر اثر انفجار نیروگاه چرنوبیل زندگی نزدیک به 5 میلیون نفر آسیب دید و جهان را در بهت و حیرت فرو برد.
این فاجعه دولت‌ها و مردم اروپا به ویژه آلمانی‌ها را قانع کرد به سمت مدل جدیدی از انرژی حرکت کنند؛ حتی اگر ناچار باشند برای آن هزینه بیشتری بپردازند. قانون انرژی آلمان به عنوان یک نمونه جامع مدنظر قرار گرفت و بسیاری از کشورها با الگوبرداری از آن، در پی تصویب این قانون در مجالس برآمدند. اگرچه هزینه‌‌ای که دولت‌ها در ابتدا برای انرژی‌های نو می‌پرداختند، مبلغ قابل توجهی بود، اما به مرور زمان با پیشرفت‌های تکنولوژیک این هزینه‌ها کاهش یافته، ضمن اینکه آنها از مزایای این تغییر رویکرد نیز بهره‌مند شدند. در قانون تصویب شده ایران نیز قانون انرژی آلمان مدنظر قانون‌گذاران قرار گرفت؛ اما تنها با یک تفاوت؛ در ایران حرکت به سمت انرژی‌های نو و چشم‌انداز تعریف شده در قالب پیشنهاد آمده است و دولت و سایر نهادها اجباری برای رسیدن به این چشم‌انداز ندارند. ارزان بودن انرژی در ایران با توجه به ذخایر نفت و گاز یکی از دلایل اجباری نبودن قانون انرژی‌های نو در ایران از سوی کارشناسان عنوان می‌شود.
این در حالی است که به گفته آنها، قانون هدفمندسازی یارانه‌ها باید تسهیل‌کننده حرکت ما به سمت این نمونه از انرژی محسوب می‌شد؛ مقصودی که از سوی سیاست‌گذاران اجرای این قانون، تاکنون مغفول مانده است. در این پرونده ضمن مروری بر جایگاه انرژی‌های نو در ایران به ضرورت برنامه‌ریزی و حرکت به سمت این نمونه از انرژی پرداخته‌ایم.