فارن افرز دردسرهای نتانیاهو را در دوران پساوین تحلیل کرد
با توافق کنار بیا
تنها ساعاتی پس از امضای توافق هسته‌ای ایران و گروه ۱+۵ در وین، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی آن را محکوم کرد و گفت که این توافق نه فقط برای رژیم صهیونیستی که برای «کل جهان» یک تهدید است. این در حالی است که این توافق هرگونه اتهام علیه ایران در مورد دسترسی به سلاح هسته‌ای را منتفی می‌کند و نظم منطقه‌ای خاورمیانه را تغییر خواهد داد اما هیچ‌یک از این سناریوهای خوش‌بینانه در آینده نزدیک محقق نخواهد شد و به شرایط سیاسی داخلی ایران و چگونگی پیگیری اهداف منطقه‌ای این کشور بستگی خواهد داشت.
تنها ساعاتی پس از امضای توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 در وین، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی آن را محکوم کرد و گفت که این توافق نه فقط برای رژیم صهیونیستی که برای «کل جهان» یک تهدید است. این در حالی است که این توافق هرگونه اتهام علیه ایران در مورد دسترسی به سلاح هسته‌ای را منتفی می‌کند و نظم منطقه‌ای خاورمیانه را تغییر خواهد داد اما هیچ‌یک از این سناریوهای خوش‌بینانه در آینده نزدیک محقق نخواهد شد و به شرایط سیاسی داخلی ایران و چگونگی پیگیری اهداف منطقه‌ای این کشور بستگی خواهد داشت. اما نگرانی مخالفان رژیم صهیونیستیی این توافق قابل درک است چون ایران همچنان تهدیدی علیه رژیم صهیونیستی خواهد بود و این توافق به عادی‌سازی روابط ایران در منطقه کمک می‌کند و رژیم صهیونیستی را در موقعیتی دفاعی قرار می‌دهد.
مدت‌ها است که نتانیاهو بر این ادعای خود تاکید می‌کند که مذاکره با تهران «راه ایران برای دسترسی به بمب را هموار می‌کند.» اما برای غرب دستیابی به یک توافق با ایران ضروری بود چون پیشرفت‌های ایران در تحقیقات هسته‌ای بی‌وقفه است. در سال 2014 ایران پیش‌بینی کرد که می‌تواند تا سال 2020 تا 20 گیگاوات انرژی از رآکتورهای هسته‌ای خود تولید کند. برآوردهای سال 2013 نشان داد پیشرفت‌های ایران در بخش انرژی هسته‌ای موجب صرفه‌جویی 11 میلیارد بشکه نفت شد. بی‌شک برنامه هسته‌ای ایران با وجود تحریم‌های شدید، به‌وضوح در حال پیشرفت بود.
البته کشورهای گروه 1+5 می‌دانستند که به همه خواسته‌های خود از مذاکرات دست نخواهند یافت. آنها انتظار نداشتند ایران اجزای برنامه هسته‌ای خود را پیاده کند یا از حق خود برای تولید انرژی هسته‌ای دست بردارد چون چنین انتظاری غیرمعقول است. بزرگ‌ترین مشکل رژیم صهیونیستی با توافق هسته‌ای این است که ادعا می‌کند در آن تعیین خطوط فعالیت‌های منطقه‌ای ایران از قلم افتاده است. به‌عنوان مثال ایجاد تغییر در ممنوعیت معاملات اسلحه و فناوری موشک‌های بالستیک منوط به رفتار ایران نیست. در واقع این توافق یک معاهده صلح خاورمیانه نیست که همه فعالیت‌های کشورهای خاورمیانه را شامل شود. اما رژیم صهیونیستی فکر می‌کند این موضوعات باید مورد بحث قرار می‌گرفت و ادعا می‌کند که برنامه هسته‌ای ایران تهدیدی است برای رژیم صهیونیستی. البته تهران همچنان با حضور واشنگتن در منطقه مخالفت خواهد کرد و دشمن همیشگی رژیم صهیونیستی باقی خواهد ماند.
بنابراین نتانیاهو باید بپذیرد که توافق هسته‌ای حاصل شده است. جامعه بین‌الملل با حسن نیت با ایران همکاری کرده است و از ایران نیز انتظار دارد که رفتاری سازنده در این راستا نشان دهد. با توجه به اینکه برخی احزاب کلیدی ایران با توافق مخالف بودند، انجام دقیق و باثبات مفاد توافق از اهمیت خاصی برخوردار است. در چنین شرایطی رژیم صهیونیستی باید ساخت و ساز‌های خود حتی برای پروژه‌هایی که در حال اجرا هستند را متوقف کند. علاوه بر این باید به سربازان کرانه باختری هشدار داده شود که از فعالیت‌های نظامی غیرضروری و آشکار خود از جمله ورود شبانه به منازل دست بردارند و در عین حال محدودیت تردد فلسطینیان در کرانه باختری و فعالیت‌های اقتصادی آنان را تسهیل کنند.
البته با توجه به تعداد زیاد تندروهای وزارت خارجه رژیم صهیونیستی که جهان را دشمن رژیم صهیونیستی می‌بینند، مشخص نیست آیا رژیم صهیونیستی هیچ‌یک از این اقدامات را انجام خواهد داد یا نه. نتانیاهو با «اشتباه تاریخی» خواندن توافق هسته‌ای خود را به یک گوشه رانده و منزوی کرده است. با توجه به آنکه اجرای توافق بسیار محتمل است و اوباما نیز تمایل زیادی به آن دارد، نتانیاهو نه تنها در داخل مجبور است پاسخ دهد که چرا نتوانسته است در مورد مذاکرات حمایت واشنگتن را جلب کند، بلکه با آغاز اجرای مفاد توافق معلوم نیست چگونه می‌تواند با آن سر کند.
اگر رژیم صهیونیستی می‌خواهد در سیاست بین‌المللی نفوذی داشته باشد پیش از هر چیز مجبور است بپذیرد که توافق انجام شده است. اکنون اما تنها امید باقی‌مانده برای رژیم صهیونیستی کنگره آمریکاست و این در شرایطی است که رئیس‌جمهوری آمریکا نیز حق وتو دارد و با مخالفان توافق مخالفت خواهد کرد، ضمن آنکه بعید به‌نظر می‌رسد که دو سوم نمایندگان به آن رای مخالف دهند. به همین دلیل تلاش‌های نتانیاهو برای استفاده از کنگره و جمهوری‌خواهان به‌عنوان موتورهای شکل‌دهی به مذاکرات هسته‌ای با شکست مواجه شد. نتانیاهو نمی‌تواند اینگونه با توافق مخالفت کند چون این کار بیش از آنکه بر آمریکا و اروپایی‌ها تاثیر بگذارد، موجب سرخوردگی دولت خود او می‌شود. این موضوع نیز به نوبه خود موجب خواهد شد این رژیم نتواند منافع خود را به پیش ببرد. حقیقت این است که توافق انجام شده است و نتانیاهو باید با آن کنار بیاید.
مدت‌ها است که نتانیاهو بر این ادعای خود تاکید می‌کند که مذاکره با تهران «راه ایران برای دسترسی به بمب را هموار می‌کند.» اما برای غرب دستیابی به یک توافق با ایران ضروری بود چون پیشرفت‌های ایران در تحقیقات هسته‌ای بی‌وقفه است. در سال 2014 ایران پیش‌بینی کرد که می‌تواند تا سال 2020 تا 20 گیگاوات انرژی از رآکتورهای هسته‌ای خود تولید کند. برآوردهای سال 2013 نشان داد پیشرفت‌های ایران در بخش انرژی هسته‌ای موجب صرفه‌جویی 11 میلیارد بشکه نفت شد. بی‌شک برنامه هسته‌ای ایران با وجود تحریم‌های شدید، به‌وضوح در حال پیشرفت بود.
البته کشورهای گروه 1+5 می‌دانستند که به همه خواسته‌های خود از مذاکرات دست نخواهند یافت. آنها انتظار نداشتند ایران اجزای برنامه هسته‌ای خود را پیاده کند یا از حق خود برای تولید انرژی هسته‌ای دست بردارد چون چنین انتظاری غیرمعقول است. بزرگ‌ترین مشکل رژیم صهیونیستی با توافق هسته‌ای این است که ادعا می‌کند در آن تعیین خطوط فعالیت‌های منطقه‌ای ایران از قلم افتاده است. به‌عنوان مثال ایجاد تغییر در ممنوعیت معاملات اسلحه و فناوری موشک‌های بالستیک منوط به رفتار ایران نیست. در واقع این توافق یک معاهده صلح خاورمیانه نیست که همه فعالیت‌های کشورهای خاورمیانه را شامل شود. اما رژیم صهیونیستی فکر می‌کند این موضوعات باید مورد بحث قرار می‌گرفت و ادعا می‌کند که برنامه هسته‌ای ایران تهدیدی است برای رژیم صهیونیستی. البته تهران همچنان با حضور واشنگتن در منطقه مخالفت خواهد کرد و دشمن همیشگی رژیم صهیونیستی باقی خواهد ماند.
بنابراین نتانیاهو باید بپذیرد که توافق هسته‌ای حاصل شده است. جامعه بین‌الملل با حسن نیت با ایران همکاری کرده است و از ایران نیز انتظار دارد که رفتاری سازنده در این راستا نشان دهد. با توجه به اینکه برخی احزاب کلیدی ایران با توافق مخالف بودند، انجام دقیق و باثبات مفاد توافق از اهمیت خاصی برخوردار است. در چنین شرایطی رژیم صهیونیستی باید ساخت و ساز‌های خود حتی برای پروژه‌هایی که در حال اجرا هستند را متوقف کند. علاوه بر این باید به سربازان کرانه باختری هشدار داده شود که از فعالیت‌های نظامی غیرضروری و آشکار خود از جمله ورود شبانه به منازل دست بردارند و در عین حال محدودیت تردد فلسطینیان در کرانه باختری و فعالیت‌های اقتصادی آنان را تسهیل کنند.
البته با توجه به تعداد زیاد تندروهای وزارت خارجه رژیم صهیونیستی که جهان را دشمن رژیم صهیونیستی می‌بینند، مشخص نیست آیا رژیم صهیونیستی هیچ‌یک از این اقدامات را انجام خواهد داد یا نه. نتانیاهو با «اشتباه تاریخی» خواندن توافق هسته‌ای خود را به یک گوشه رانده و منزوی کرده است. با توجه به آنکه اجرای توافق بسیار محتمل است و اوباما نیز تمایل زیادی به آن دارد، نتانیاهو نه تنها در داخل مجبور است پاسخ دهد که چرا نتوانسته است در مورد مذاکرات حمایت واشنگتن را جلب کند، بلکه با آغاز اجرای مفاد توافق معلوم نیست چگونه می‌تواند با آن سر کند.
اگر رژیم صهیونیستی می‌خواهد در سیاست بین‌المللی نفوذی داشته باشد پیش از هر چیز مجبور است بپذیرد که توافق انجام شده است. اکنون اما تنها امید باقی‌مانده برای رژیم صهیونیستی کنگره آمریکاست و این در شرایطی است که رئیس‌جمهوری آمریکا نیز حق وتو دارد و با مخالفان توافق مخالفت خواهد کرد، ضمن آنکه بعید به‌نظر می‌رسد که دو سوم نمایندگان به آن رای مخالف دهند. به همین دلیل تلاش‌های نتانیاهو برای استفاده از کنگره و جمهوری‌خواهان به‌عنوان موتورهای شکل‌دهی به مذاکرات هسته‌ای با شکست مواجه شد. نتانیاهو نمی‌تواند اینگونه با توافق مخالفت کند چون این کار بیش از آنکه بر آمریکا و اروپایی‌ها تاثیر بگذارد، موجب سرخوردگی دولت خود او می‌شود. این موضوع نیز به نوبه خود موجب خواهد شد این رژیم نتواند منافع خود را به پیش ببرد. حقیقت این است که توافق انجام شده است و نتانیاهو باید با آن کنار بیاید.
ارسال نظر