دنیا سهرابی در تهران‌گردی این شماره تهران مصور، قرار است سری بزنیم به یکی از خیابان‌های بسیار مهم در تهران قدیم.
در این خیابان و البته محله‌های اطرافش با به‌کارگیری کمی تخیل (و البته جایگزین کردن خودروها با گاری در ذهنتان) می‌توانید تهران قدیم را به خوبی ببینید، خانه‌های قدیمی، مغازه‌ها و دکان‌هایی که سال‌ها است به روش سنتی خود به کار مشغولند و بسیاری از جزئیات تاریخی دیگر. برای اینکه از تماشای زیبایی باقیمانده از گذشتگان این شهر لذت بیشتری ببرید با دقت خانه‌ها، کوچه‌ها، سر در مغازه‌ها و حتی آدم‌ها را تماشا کنید. سبک زندگی در محله‌هایی با چنین قدمت تاریخی هنوز هم رگه‌های قوی از سنت را درون خود دارد که شاید با تماشای دقیق به چشمتان بیاید. برای رسیدن به این خیابان کافی است خود را به نزدیک‌ترین ایستگاه مترو رسانده و در ایستگاه امام خمینی پیاده شوید. میدان امام خمینی را به سمت شرق رفته تا به خیابان امیرکبیر برسید و این خیابان را آنقدر ادامه دهید تا به خیابان پامنار برسید.
طبق معمول چند توصیه ایمنی هم داریم:
۱. این محله را برای گردش دسته جمعی (بیش از سه نفر) پیشنهاد نمی‌کنیم؛ چرا که پیاده‌روهای کوچکش اجازه نمی‌دهند از کنار هم بودن لذت ببرید.
۲. بهتر است گردش در این منطقه را در روز انجام دهید که بازار باز باشد. در عوض می‌توانید در یکی از رستوران‌های قدیمی این خیابان ناهار صرف کنید.
۳. با ریختن زباله‌های خود در سطل زباله در زیبا ماندن این خیابان تاریخی سهم داشته باشید.pic۱



پامنار
پامنار، یکی از قدیمی‌ترین خیابان‌های شهر تهران و مربوط به سده ۱۳ هجری - قمری است. این خیابان در سال ۱۳۳۴ به عنوان یکی از آثار ملی ایران در فهرست این آثار به ثبت رسیده است. مهم‌ترین اثر تاریخی موجود در این خیابان و نیز وجه تسمیه آن مناره مسجد عولادجان معروف به مسجد و مدرسه میرزا صالح یا آبهرام یا آغابهرام، از آثار قرن سیزدهم است. در گذشته، محله پامنار یکی از گذرهای محله عودلاجان بوده که به صورت بازارچه‌ای دروازه شمیران را به شبکه بازار متصل می‌کرد. پس از توسعه معابر، بازارچه پامنار که خود مجموعه‌ای شامل کاروانسرا، تیمچه، تکیه، حمام، آب‌انبار، مسجد و مدرسه بود، به خیابان پامنار تبدیل شد و بعضی از بناهای قدیمی در این تبدیل و توسعه از بین رفت. محله پامنار به ویژه در سال های نهضت ملی شدن نفت، به دلیل سکونت آیت‌الله کاشانی در آن محله، آمد و شد خواص و عوام به آنجا به یکی از کانون های مهم سیاسی تبدیل شد. این خیابان همچنین محل به دنیا آمدن ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردان معروف سینمای ایران و عباس یمینی شریف نویسنده ایرانی نیز بوده است. پامنار صاحب قدیمی‌ترین چنارهای تهران است و گاری و گاری‌ران‌های بازار را نیز می‌توان
در آنها دید. pic۲



مدرسه دارالفنون
قدیمی‌ترین مدرسه تهران در تقاطع خیابان‌های ناصرخسرو و سعدی واقع شده است. دارالفنون مهم‌ترین میراث امیرکبیر برای ایران است. او که به‌خوبی متوجه نیاز اساسی کشور به آموزش عالی بود، دارالفنون را پایه‌گذاری کرد، اما متاسفانه هیچ‌وقت افتتاح آن را به چشم ندید و نخستین دسته اساتید این مدرسه دو روز پس از تبعید امیرکبیر به تهران رسیدند. دارالفنون در روز ششم دی ماه ۱۲۳۰ سیزده روز پیش از قتل امیرکبیر و با حضور ناصرالدین شاه، آقاخان نوری صدراعظم جدید و گروهی از دانشمندان و معلمان ایرانی و اروپایی با ۳۰ نفر شاگرد رسما گشایش یافت. ساختمان اصلی دارالفنون در سال ۱۳۰۸ شمسی به طور کامل تخریب و با شکلی جدید با نقشه مارکف، مهندس روسی، ساخته شد، البته به نظر می‌رسد که سالن‌های نمایش و غذاخوری موجود در این عمارت همان ساختمان‌های قدیمی هستند که بازسازی شده‌اند. بعد از خروج از مدرسه، می‌توانید مسیر خود را از یکی از دو خیابان سعدی یا ناصرخسرو ادامه دهید. اگر خیابان سعدی را انتخاب کنید، به ایستگاه مترو سعدی جنوبی و اگر ناصرخسرو را ادامه دهید به ایستگاه متروی امام خمینی خواهید رسید. روز خوش!pic۳



حمام پامنار
حمام پامنار در سال ۱۳۸۴ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این حمام که از جمله آثار دوره قاجاریه به حساب می‌آید در عمق ۵ متری زمین ساخته شده است. ورودی حمام پامنار با یک راهرو کوچک به سربینه ختم می‌شود و با عبور از یک راهرو دیگر به خزینه ارتباط پیدا می‌کند. بام این حمام نیز با شیبی ملایم با کوچه امیر صدیق یکی می‌شود. تزئینات حمام پامنار نیز شامل کاشی‌های هفت رنگ، معقلی می‌باشد که در دیواره‌ها و کاربندی‌ها، کار شده است. تاریخ ساخت حمام پامنار با توجه به وقفنامه آن به دوره فتحعلی شاه قاجار می‌رسدpic۴




خیابان ناصرخسرو
برای رسیدن به خیابان ناصر خسرو لازم است، پامنار را تا انتها آمده و خیابان پانزده خرداد را به سمت غرب بروید. خیابان پانزده خرداد را در شماره‌های آینده تهران مصور به طور مفصل خواهیم گشت، اما حالا به محض اینکه خیابان ناصرخسرو را در سمت راست خورد مشاهده کردید، واردش شوید. تاریخ احداث این خیابان به ۱۲۸۵ باز می‌گردد، پیش از آن خندق قسمتی از ارگ سلطانی بوده‌است. پس از ساخت خندق جدید، خندق قدیم را پر کرده و آن را به خیابان تبدیل می‌کنند و به فرمان ناصرالدین شاه «ناصریه» نام می‌گیرد.
چهار سال بعد سامان دادن آن به امین حضور محول می‌شود و او پس از چند سال کوشش سروسامانی به این خیابان می‌دهد، البته در چند سال اخیر، این خیابان با پیاده‌راه‌های وسیع بازسازی شده و به یکی از محل‌های مناسب برای پیاده‌گردی تبدیل شده است. این خیابان محل دو عمارت معروف «شمس‌العماره» و «مدرسه دارالفنون» است که بازدید از آنها از واجبات تهران‌گردی به شمار می‌رود. در این قسمت به سراغ مدرسه دارالفنون خواهیم رفت، اما عمارت بی‌نظیر شمس‌العماره را هنگام دیدن کاخ زیبای گلستان در شماره‌های آینده
معرفی خواهیم کرد. تصویر متعلق به سال ۱۳۲۵
این خیابان است.pic۵