وقتی فیلمی در پستو دفن می‌شود
علیرضا مجمع عضو گروه فرهنگ و هنر ماجرای توقیف فیلم «خانه پدری» به بزنگاه تازه‌ای رسید. «خانه پدری» که در دولت قبل ساخته شده بود و با نگاه سلیقه‌ای مدیران سابق از نمایش بازمانده بود، با نگاه مثبت اندیش و تعاملی مدیران فعلی سازمان سینمایی و گروه تازه تاسیس «هنر و تجربه» بالاخره رنگ پرده را دید، اما زمانی سپری نشد تا با از پرده پایین کشیدن این فیلم، همه امیدی که به تعامل با گروه‌های فرهنگی موازی با سازمان سینمایی به وجود آمده بود یکسره رنگ ببازد و فیلم، هم‌سرنوشت با آدم‌های قصه درون خود، در پستوی ممنوعیت نمایش دفن شود. قصه فیلم اما سرگذشت یک قتل را تعریف می‌کند. یک قتل خانوادگی ناموسی در زمان رضا شاه و سپس پنهان کردن جسد و کتمان آن تا سال‌های اخیر. اما مساله «خانه پدری» با مساله فیلم‌هایی که با نمایش آنها مخالفت شد به کل فرق داشت. فیلم نه بوی حمایت از فتنه می‌داد، نه امنیت ملی را مخدوش می‌کرد. گیرم که عیاری ظرافت‌های هنرمندانه فیلمسازی‌اش را هم به تنه تاریخی قصه‌اش افزوده بود. با این اوصاف به نظر می‌رسد به سیاهه فیلم‌های غیر‌قابل نمایش از نگاه نهادهای فرهنگی موازی هر روز اضافه می‌شود و ظاهرا کسی نیست که بخواهد یک بار برای همیشه تکلیف نهادهای قانونی در حوزه سینما را در این کشور روشن کند. حجت‌الله ایوبی نجیب‌تر از آن است که بخواهد جلوی این جریان‌های موازی بایستد. استراتژی ایوبی تعامل و گفت‌وگو است که ظاهرا با سابقه‌ای که از «عصبانی نیستم»، «قصه‌ها» و «خانه پدری‌« در دست دارد باید فهمیده باشد فشارهای این جریان از تحمل او خارج است. سرنوشت «خانه پدری» درس‌های زیادی باید به او داده باشد