جمهوری خواهان غیر اوریجینال

نویسنده: Chris Cillizza
مترجم: مریم رضایی

بعد از انتخاب دونالد ترامپ به ریاست‌جمهوری آمریکا در بیش از یک ماه گذشته، بسیاری از دموکرات‌ها - و حتی برخی جمهوری‌خواهان - آشکارا نگرانی خود را در مورد اینکه اعضای کابینه او چه کسانی خواهند بود، اعلام کردند. آیا او فقط وفادارانی که دیدگاه‌هایش را تایید کرده‌اند انتخاب می‌کند؟ افرادی که هیچ تجربه‌ای ندارند؟ افرادی که هیچ‌کس تا به حال اسمی از آنها نشنیده است؟بعد از اینکه نام ژنرال جیمز ماتیس به‌عنوان گزینه وزارت دفاع مطرح شد، ترامپ باز هم نشان داد این نگرانی‌ها بی‌اساس بوده‌اند. در حقیقت، گزینه‌هایی که ترامپ تاکنون برای کابینه‌اش انتخاب کرده - و برخی از گزینه‌های احتمالی دیگر - نشان‌دهنده یک زرنگی سیاسی است که بسیاری از مردم آن را از رئیس‌جمهور منتخبشان انتظار نداشتند.

اگر بخواهیم جزئی‌تر بررسی کنیم، ترامپ بدون شک تعدادی دوست مورد اعتماد را هم در نقش‌ کارکنان ارشد و هم در پست‌های کابینه، منصوب کرده است. انتخاب جف سشنز به‌عنوان دادستان کل، یک نمونه آشکار است. اما چه کسی با دیدگاه‌های سشنز موافق باشد و چه نباشد - و دموکرات‌ها موافق نیستند - رزومه او حاکی از آن نیست که نمی‌تواند از پس این شغل برآید. او از سال 1996 در سنا بوده و قبل از آن دادستان کل ایالات متحده بود و در سال 1985 از سوی رونالد ریگان، رئیس‌جمهور وقت، به‌عنوان نامزد قاضی فدرال معرفی شد (اما انتخاب او به‌دلیل اظهارات نژادپرستانه‌ای که در گذشته داشت، از سوی سنا رد شد). درست است؛ ترامپ با انتخاب مایکل فلین به‌عنوان مشاور امنیت ملی و استفن بانون به‌عنوان مشاور ارشد خود، دوستانی جنجالی را در اطراف خود گماشته است. اما، انتصاب اطرافیان وفادار به سمت‌های کلیدی اتفاق تازه‌ای نیست. هر رئیس‌جمهوری تا حدی این کار را کرده است - از افرادی مانند کارل روو، کارن هاگز و جو آلبا برای جورج بوش گرفته تا دیوید پلاف و دیوید آکسلرود برای اوباما. البته این به آن معنا نیست که آکسلرود با بانون یکی است. بلکه منظور این است که همه رئیس‌جمهورها اطراف خود را با گروهی کوچک از افرادی که به آنها اطمینان ضمنی دارند، پر می‌کنند.

ترامپ در انتخاب ماتیس برای وزارت دفاع، تام پرایس برای وزارت بهداشت و خدمات انسانی و الین چائو برای وزارت راه و ترابری، از محفل داخلی مستقیم خود فراتر رفته و افرادی را انتخاب کرده که تقریبا طبق هر معیاری، برای مشاغل معرفی شده شایسته هستند. البته اگر هیلاری کلینتون بیش از یک ماه گذشته برای ورود به کاخ سفید برگزیده می‌شد، این افراد را انتخاب نمی‌کرد، اما وقتی کسی برنده می‌شود، افرادی را که خودش می‌خواهد انتخاب می‌کند، نه کسانی که حزب مخالف می‌خواهد و این سه نفر قطعا در یک چارچوب عادی از سیاست جمهوری‌خواهان هستند. مثلا اگر مارکو روبیو یا لیندزی گراهام رئیس‌جمهور می‌شدند، این سه نفر را لحاظ می‌کردند. از سوی دیگر، ترامپ تمایل نشان داده برخی رقبای منتقد سابق خود را در سمت‌های کلیدی بگمارد. مهم‌ترین آنها نیکی هالی، فرماندار ایالت کارولینای جنوبی است که گزینه ترامپ برای نماینده آمریکا در سازمان ملل معرفی شده است. هالی در انتخابات اولیه حزب جمهوری‌خواه، روبیو و تد کروز را تایید کرده بود و دائما علیه ترامپ و اظهار نظرهایش در مورد زنان صحبت می‌کرد. منتقدان اشاره دارند که ترامپ با معرفی هالی به‌عنوان نماینده سازمان ملل، هنری مک‌مستر را که معاون فرماندار کارولینای جنوبی و از همراهان قدیمی او است، به فرمانداری می‌رساند.

مطمئنا این‌طور است، اما این یک سیاست هوشمندانه است. ترامپ یکی از رقبای سابقش را به سمت بالایی در دولت منصوب می‌کند و به یکی از وفاداران قابل اعتمادش پاداش می‌دهد. یک بازی برد-برد. در همین زمینه، ترامپ با هیدی هیتکمپ، سناتور دموکرات ایالت داکوتای شمالی در برج خود دیدار کرده است. هیتکمپ پیش از آن بیانیه‌ای منتشر کرده بود که در آن از پذیرش پستی در دولت ترامپ - و احتمالا وزارت کشاورزی - استقبال کرده بود. اگر او این سمت را به دست آورد، اتفاق مهمی برای جمهوری‌خواهانی خواهد بود که احتمالا کرسی او را در سنا از آن خود خواهند کرد. خبرهای مذاکره با هیتکمپ با رئیس جمهور منتخب آمریکا در حالی مطرح شده که شایعات می‌گویند جو مانچین، سناتور دموکرات ایالت ویرجینیای غربی نیز نامزد وزارت انرژی است. مانچین تعهد چندانی نسبت به احتمال گرفتن این شغل نشان نداده، اما اگر ترامپ بتواند او را اغوا کرده و از سنا دور کند، با توجه به اینکه او احتمالا تنها دموکراتی است که می‌تواند یک کرسی در این ایالت محافظه‌کار به دست آورد، جای دیگری برای جمهوری‌خواهان در انتخابات سال 2018 باز خواهد شد.

یک گزینه مهم کابینه، وزارت امور خارجه بود که نوسانات زیادی داشت و در ابتدا اسامی دیوید پترائوس، میت رامنی، باب کورکر (سناتور ایالت تنسی) و رودی جیولیانی (شهردار سابق نیویورک) مطرح شد. انتخاب رامنی می‌توانست بسیار خبرساز شود و تئوری رویکرد هوشمندانه ترامپ برای انتخاب کابینه را بیشتر مورد تایید قرار دهد. انتخاب کورکر و تا حدی پترائوس نیز این ایده را تایید می‌کرد که ترامپ فقط به افرادی فکر نمی‌کند که با او خوب هستند، اما انتخاب جیولیانی با توجه به کم‌تجربگی او در سیاست خارجی، دیگر انتخاب‌های کابینه ترامپ را نیز زیر سوال می‌برد. او در نهایت رکس تیلرسون، رئیس بزرگ‌ترین شرکت نفت دنیا را برای این سمت معرفی کرد تا هشداری باشد برای منتقدان نفوذ روسیه. به هر حال، با توجه به اینکه احتمال انتخاب هیتکمپ و مانچین تا به امروز مطرح شده و ماتیس، هالی و تیلرسون رسما معرفی شده‌اند، سخت است که بگوییم پیش‌بینی‌های نهایی در مورد کابینه ترامپ درست از آب درآمده یا چیزی نزدیک به آن است. چیزی که تاکنون شاهدش هستیم، ترکیب هوشمندانه‌ای از نزدیکان ترامپ و چند انتخاب با اثرات سیاسی مفید برای حزبی است که ترامپ اکنون رهبر آن است.

منبع: واشنگتن پست