در نکوهش تحریم

امیرشهلا «تحریم»، غیرمدنی ترین گفتمان متصور برای صحبت با مردم یک کشور است و «نه به تحریم»، دموکراتیک ترین روش برای دفاع از منافع ملی یک ملت. جنبش ضدتحریم، فراگیرترین و کم هزینه ترین نوع اعتراض به تحریم هایی است که هدف اش بی واسطه، تحت فشار قراردادن مردم می باشد. جنبشی که خیلی زود از فاز تحلیل و تئوری خارج و با همراهی فعالین مدنی، به صدای غالب در فضای بین المللی تبدیل گشته است. اگر بهانه کشورهای تحریم کننده، جلوگیری کردن از خطر موهوم ساخت و گسترش تسلیحات هسته ای و آغاز یک جنگ خانمانسوز دیگر است، آن وقت این سوال پیش می آید که چرا باید برای نیل به این خواسته، از زبان مخربی استفاده کرد که بنیان های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی مردمان یک کشور را لااقل برای چند نسل، هدف قرار می دهد؟ آیا رواست با مردمی که روزگاری پیش تر، ایده گفتگو میان فرهنگ ها و تمدن ها را به جامعه جهانی پیشنهاد داده، با زبانی متعلق به عصر بَدَویت سخن گفت؟ در روزگاری که جهان را از کوچکی، «دهکده» می نامند و تجارت آزاد، بارزترین مصداق جامعه مدنی در چنین دهکده ای است، آیا می شود به بهانه خصومت با یک دولت، ابتدایی ترین نیازهای شهروندان آن کشور را به گروگان گرفت و حقوق اولیه مردم یک قلمرو سرزمینی را نقض کرد؟ هیچ آمار دقیق و تایید شده ای از آثار منفی تحریم پولی کشور و عدم امکان مبادله پول از طریق سوئیفت موجود نیست، اما با همه ادعاهایی که پیرامون «دولت محور» بودن تحریم ها از سوی قدرت های بزرگ مطرح می شود، پیامدهای زیانبار تحریم، بر سوء تغذیه کودکان یا نبود دارو برای بیماران صعب العلاج که فوری ترین آثار مسدودشدن اتاق مبادلات ارزی است بر کسی پوشیده نیست.

جنبشی که خیلی زود از فاز تحلیل و تئوری خارج و با همراهی فعالین مدنی، به صدای غالب در فضای بین المللی تبدیل گشته است. اگر بهانه کشورهای تحریم کننده، جلوگیری کردن از خطر موهوم ساخت و گسترش تسلیحات هسته ای و آغاز یک جنگ خانمانسوز دیگر است، آن وقت این سوال پیش می آید که چرا باید برای نیل به این خواسته، از زبان مخربی استفاده کرد که بنیان های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی مردمان یک کشور را لااقل برای چند نسل، هدف قرار می دهد؟ آیا رواست با مردمی که روزگاری پیش تر، ایده گفتگو میان فرهنگ ها و تمدن ها را به جامعه جهانی پیشنهاد داده، با زبانی متعلق به عصر بَدَویت سخن گفت؟ در روزگاری که جهان را از کوچکی، «دهکده» می نامند و تجارت آزاد، بارزترین مصداق جامعه مدنی در چنین دهکده ای است، آیا می شود به بهانه خصومت با یک دولت، ابتدایی ترین نیازهای شهروندان آن کشور را به گروگان گرفت و حقوق اولیه مردم یک قلمرو سرزمینی را نقض کرد؟

هیچ آمار دقیق و تایید شده ای از آثار منفی تحریم پولی کشور و عدم امکان مبادله پول از طریق سوئیفت موجود نیست، اما با همه ادعاهایی که پیرامون «دولت محور» بودن تحریم ها از سوی قدرت های بزرگ مطرح می شود، پیامدهای زیانبار تحریم، بر سوء تغذیه کودکان یا نبود دارو برای بیماران صعب العلاج که فوری ترین آثار مسدودشدن اتاق مبادلات ارزی است بر کسی پوشیده نیست.

جنبش مدنی ضدتحریم که ظرف ماه های گذشته، بازتابی بین المللی یافته و چهره ها و شخصیت های حقیقی بسیاری با آن همداستان شده اند، در ذات خود، یک پیام واضح و واحد دارد و آن این که زبان قهر و تهدید، زبان اطمینان بخشی برای مواجهه در قرن بیست و یکم نیست. تحریم، ذاتا ضدصلح است. تحریم، ترجمه به روز شده محاصره یک شهر یا کشور است. روتوش شده بستن آب و جلوگیری از رسیدن غذا به ساکنان یک منطقه جغرافیایی! وقتی دو کشور در جنگ نمی توانند بر یکدیگر توفق پیدا کنند، آن گاه برای تضعیف حریف می کوشند تا با محدودکردن دسترسی مردم اش به نیازهای ضروری و اولیه شان، کشور رقیب را تحت فشار افکارعمومی اش قرار دهند! در این میان اما معلوم نیست تحریم غذا و دارو و بهداشت و قطعات هواپیما که مستقیما با حیات و ممات شهروندان عادی یک کشور مربوط است، با کدام یک از قوانین حقوق بشری تناسب دارد؟ جنبش ضدتحریم در فضای پس از انتخابات ریاست جمهوری ایران، که چهره ای اعتدالی، منطقی و متسامح از ایران را به جهانیان عرضه کرد قادر خواهد بود حصارهای تنگ و تاریک محاصره و تحریم را درنوردد و زبان صلح و تعامل و گفتگو را جایگزین بی منطق ترین ادبیات رایج در مراودات بین المللی بین دولت ها کند. هرچند جنبش ضدتحریم بایست مردمی و غیردولتی باقی بماند و افراد و اشخاص، قائم به شخص خویش در این رقابت مدنی مشارکت جویند، اما استقرار دولت تدبیر و امید و رایج شدن گفتمان تقبیح خشونت و جنگ در ایران، بهترین موقعیت را برای نتیجه دادن این جنبش فراگیر پدید آورده است. جنبشی که با همراهی تئوری پرداز «گفتگوی تمدن ها» می تواند جهانگیرتر از اکنون بشود!

همین حالا به جرگه موافقین با جنبش ضدتحریم بپیوندید.