شاید دیدن آئینه‌های تزئینی خرد و کوچک بر سقف و دیوارهای مکان‌های مذهبی و زیارتگاه‌ها برای همه ما امری عادی باشد. آیینه‌هایی که به دلیل ریز و کوچک بودن بیشتر از آن‌که نشان دهنده تصویر شخص یا موقعیت خاصی باشند، منعکس‌کننده نور و رنگ‌های فضای اطراف خود هستند.
استفاده این‌گونه از آیینه در معماری و تزئین اسلامی، ریشه در باورهای اسطوره‌ای پیشین این سرزمین دارد. باورهای کهنی که آب را به دلیل خاصیت آئینه‌گی، منعکس کننده تصویر درونی و روان فرد می‌دانست. در ادامه روند معرفی آثار برگزیده اولین دوره جشنواره هنرهای جدید ایران در روستای فشک شهرستان فراهان این هفته به معرفی اثری از «مهدی موسوی دندی» می‌پردازیم که در آن هنرمند، با بهره‌گیری از خاصیت آئینه‌گی به خلق اثری در امام‌زاده روستا پرداخته است. در این اثر هنرمند فضای بیرونی امام‌زاده را به چهار بخش مجزا تقسیم کرد که هر بخش منطبق بر جهت قرارگیری خورشید در زمان معینی از روز است. سپس در هربخش آیینه‌ها را به صورت نامنتظم و چندتکه بر روی دیواره بیرونی امام‌زاده چسباند و در قسمت ورودی امام‌زاده نیز این آئینه کاری بر روی سنگ‌هایی بار رنگ‌های مختلف انجام گرفت. نکته قابل توجه در این اثر استفاده از عنصر و مولفه کهن آئینه در چیدمان امروزی و خلاق در محیط بیرونی بنای قدیمی
امام‌زاده فشک بود.