شاعرانگی‌های بصری
پانته‌آ غلامی «مهدی احمدی» این بار برای مجموعه نقاشی‌هایش که جمعه هفته گذشته در گالری «سین» به نمایش درآمد، هیچ عنوانی را انتخاب نکرده بود و به مخاطبان آثارش این اجازه را می‌داد تا بدون ذهنیتی از پیش تعیین شده، خود شاعرانگی‌های بصری هنرمند را برای خود بازگو کنند.
این بار نیز همانند مجموعه‌های پیشینش، زن را به تصویر کشیده بود. زنانی که به دور از هرگونه لوندی در عالم خود سیر می‌کنند. به گفته هنرمند وی در آثار این مجموعه در تلاش است تا به‌گونه‌ای نگارگری ایرانی را با حجم‌پردازی کلاسیک اروپایی تلفیق کند؛ اما درهیچ یک از قالب‌ها نمی‌ماند و پیوسته در جست‌وجوی لحن تازه‌ای است برای بیان نقش‌هایش.
زنان محزون نقاشی‌هایش در انبوهی از نقوش پناه گرفته اند. نقوشی که گاه هویت ایرانی، گاه چینی و حتی در بعضی جاها رد پایی از هنر بیزانسی در آنها دیده می‌شود؛ اما به‌طور یقین نمی‌شود برای آنها ملیتی تعیین کرد. کاربست هاله سر، تاثیرپذیری از شرق دور و گاتاها ترسیم صحنه‌های شکار و... همگی از تمهیداتی است که در نگارگری‌ها و نقش نگاری سفالینه‌ها و ظروف مینایی مکتب سلجوقی بسیار استفاده شده است. تشخیص اینکه آیا ترکیب این فضاهای کاملا متفاوت (زنانی امروزی در میان انبوهی از نقوش نگارگری ایرانی) صرفا درگیری فرمی است یا گامی فراتر، کمی کار را برای مخاطبان آثار مشکل می‌نماید؛ اما اگر صرفا از لحاظ فرمی با آثار برخورد کنیم به نوعی می‌توان گفت که به سبب نحوه رنگ گذاری و قلم زنی، هنرمند توانسته است این دو فضا را تا حدودی به هم نزدیک کند. به‌طور کلی در دنیای غریب و خیالی که هنرمند خلق کرده است، آدم‌ها و سایر عناصر نقاشی واقعیت فیزیکی و شناسای خود را از دست داده‌اند و چنان تلطیف شده‌اند که به جلوه‌هایی از دنیای قصه‌ها می‌مانند.