The Economist

پوتینیسم

مجله اکونومیست این هفته پوتین را دستمایه مطلب اصلی خود قرار داده و برای این منظور تصویری اغراق‌آمیز از وی بر روی جلد منتشر کرده است. این مجله برای این مطلب عنوان پوتینیسم را انتخاب کرده و می‌نویسد: هر هفته ولادیمیر پوتین روش جدیدی برای ترساندن جهان پیدا می‏کند. او اخیرا موشک‏های دارای کلاهک هسته‏ای را در نزدیکی لهستان و لیتوانی مستقر کرده است. هفته گذشته نیز یک ناو هواپیمابر را به دریای شمال و کانال مانش اعزام کرد. پوتین تهدید کرده است درصورت حمله هواپیماهای آمریکایی به ارتش سوریه، آنها را سرنگون خواهد کرد. از سوی دیگر نماینده روسیه در سازمان ملل نیز گفته است روابط روسیه و آمریکا در بالاترین سطح تنش طی 40 سال گذشته قرار دارد. در حقیقت، روسیه با آمریکا وارد جنگ نمی‏شود و اکثر شعارهای مسکو چیزی جز رجزخوانی نیست. با وجود این، به اعتقاد این مجله روسیه ثبات و نظم موجود را تهدید می‏کند. از نظر این مجله نخستین گام برای پاسخ دادن به این تهدید، فهمیدن این مساله است که ستیزه‏جویی روسیه نشانه‏ای از طغیان مجدد این کشور نیست، بلکه نشانه ضعف و ناتوانی دیرینه آن است. این مواجهه روسیه با غرب مشکلاتی را برای اقتصاد، سیاست و جامعه این کشور به وجود آورده است. جمعیت روسیه درحال مسن شدن است و پیش‏بینی می‏شود جمعیت این کشور تا سال 2050 حدود 10 درصد کاهش یابد. تلاش برای استفاده از ثروت حاصل از افزایش قیمت کالاها درجهت مدرن‏سازی کشور و اقتصاد کاملا شکست خورده است. این در شرایطی است که پوتین مسوول افزایش شدید اندازه دولت بوده است، به طوری که سهم هزینه‏های دولتی و شرکت‌های دولتی در تولید ناخالص داخلی روسیه از 35 درصد به 70 درصد افزایش یافته است. اکونومیست می‌افزاید: اقتصاد روسیه از آغاز ریاست‏جمهوری پوتین سالانه 7 درصد رشد داشت، اما درحال حاضر اقتصاد این کشور درحال کوچک شدن است. یکی از علت‏های این مساله اعمال تحریم‏های غرب علیه روسیه است، اما فساد و کاهش قیمت نفت نقش بیشتری در رکود اقتصادی این کشور دارند. پوتین تلاش کرده است آسیب‏پذیری در داخل را با ستیزه‏جویی در خارج خنثی کند.

National Review

موج آبی

مجله نشنال ریویو در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده گوشزد می‌کند که جمهوری‌خواهان در یک تله بزرگ گیر افتاده‌اند و بر اساس داده‌های دموگرافیک (مردم‌شناختی) این حزب در حال از دست دادن ایالت‌های «قرمز رنگ» (ایالت جمهوری‌خواه) است. مصیبت بزرگ این است که این ایالت‌ها در حال تبدیل شدن به ایالت‌های «آبی رنگ» (ایالت دموکرات» است. سوال بزرگ اما این است: آیا جمهوری‌خواهان می‌توانند نجات پیدا کنند؟ این مجله برای اینکه این پرسش را پاسخ دهد از افراد کارشناس خواسته است تا در مورد آن مطلبی بنویسند. الینا جانسون در مطلب «ایالت مین دو پاره شده است»، می‌نویسد: به اعتقاد نویسنده این مطلب، با توجه به انتخابات اخیر این ایالت دچار دوپارگی شده است: این ایالت در نقاط شهری طرفدار هیلاری کلینتون است و هیلاری کلینتون توانسته از رقیب خود پیشی بگیرد اما دونالد ترامپ در نقاط روستایی هواخواه بیشتری دارد. این ایالت در انتخابات اخیر بیشتر طرفدار برنی سندرز بوده است. مردمان شهری این ایالت دارای روحیه لیبرالی هستند و با کناره‌گیری برنی سندرز هم‌اینک طرفدار هیلاری کلینتون شده‌اند. دو پاره شدن مین هرگز یک مورد عادی نیست و بررسی‌ها نشان می‌دهد وزن دموکرات‌ها در این ایالت بالاتر رفته است. تیم آلبرتا اما در مطلب اصلی این پرونده نوشت که تحرک جمعیتی نشان می‌دهد ایالت‌های قرمز در حال رنگ باختن هستند و دموکرات‌ها در حال تصاحب ایالت‌های جمهوری‌خواه هستند. به عنوان مثال کالیفرنیا به عنوان یکی از ایالت‌های مهاجرپذیر در حال تبدیل شدن به یک ایالت دیگر از نظر فرهنگی و سیاسی است. گفته می‌شود این ایالت در اختیار سیاستمداران لیبرال قرار گرفته و محافظه‌کاران قافیه را در کالیفرنیا باخته‌اند. این امر در مورد سایر نقاط ایالات متحده نیز صادق است. به عنوان مثال در جایی به نام پریسکات ولی که عمدتا مردم سفیدپوست هستند و قاعدتا باید طرفدار ترامپ باشند، به زور برای سخنرانی وی ۲۰ هزار نفر جمع شدند. به اعتقاد نویسنده مطلب، ایالت‌های آمریکایی در حال پوست انداختن هستند و موجی آبی به راه افتاده است.

Newsweek

کرملین، بازیگر انتخابات آمریکا

هفته‌نامه نیوزویک در شماره اخیرش انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده را دستمایه گزارش اصلی خود قرار داده است. این مجله از فضایی ناشناخته در آستانه انتخابات می‌گوید. کورت آیخن‌والد در گزارشی اظهار می‌کند که روس‌ها در پی ایفای نقش پر رنگ در انتخابات اخیر آمریکا هستند و دونالد ترامپ نیز به این زخم عمق بیشتری داده است. این نویسنده سیدنی بلومنتال مشاور هیلاری کلینتون را یکی از مقصرین اصلی فضای این روزهای انتخابات آمریکا می‌داند. سیدنی بلومنتال به عنوان فردی که مورد وثوق هیلاری کلینتون است با هک شدن ای‌میل خود روبه‌رو می‌شود و بسیاری از اطلاعات کمپین و اطلاعات پیشین هیلاری کلینتون از این طریق لو می‌رود و این اطلاعات در اختیار ویکی‌لیکس قرار می‌گیرد. آیخن‌والد بر این باور است که روسیه پشت سر این حملات هکری قرار دارد و هدف از این حملات دخالت روسیه در انتخابات پیش‌روی ایالات متحده است. با این حال این نوشته می‌گوید همه اطلاعاتی که ترامپ سعی می‌کند از آنها استفاده کند درست نیست. به عنوان مثال در یکی از عکس‌های ترامپ در صفحات داخل مجله نشان می‌دهد که ترامپ پرینت ای‌میلی را در دست گرفته که به گفته کارشناسان این ای‌میل از اساس تقلبی بوده است. در این میان البته شبکه‌های اجتماعی در روسیه بیکار نیستند. شبکه‌های اجتماعی مانند توییتر، فیس‌بوک و امثال آن در اشاعه این اطلاعات غلط نقش ممتازی دارند. در این زمینه نیروهای اطلاعاتی آمریکا بارها اشاره کرده‌اند که اطلاعات کمپین هیلاری کلینتون توسط روس‌ها مورد هک واقع شده و هر دو نامزد نیز به آن اذعان دارند اما ترامپ سعی می‌کند با این برگه در جهت تضعیف هیلاری کلینتون اقدام کند. از چند هفته پیش نیروهای اطلاعاتی هشدار دادند که ممکن است در روزهای نزدیک به انتخابات اسناد دستکاری شده منتشر شود و از نامزدهای دو حزب نیز خواستند توجهی به این اسناد نداشته باشند. بر اساس اسناد به دست آمده روسیه پیشتر از این حربه در انتخابات اوکراین، گرجستان، هلند و آلمان استفاده کرده است.

The Week

فردای انتخابات

طرفداران ترامپ پس از اینکه متوجه شوند پیروز انتخابات نشده‌اند چه واکنشی نشان می‌دهند؟ این مهم‌ترین پرسش این هفته مجله «ویک» است. این سوال از آنجا نشات می‌گیرد که ترامپ در سومین و آخرین مناظره انتخاباتی به‌طور تلویحی اعلام کرد که نتیجه انتخابات را نخواهد پذیرفت. سردبیر این مجله می‌نویسد: انتخابات این دوره پیچیده‌تر از دوره‌های پیشین است. دیوید آلکس‌رود، استراتژیست اوباما یک زمانی گفته بود کارزارهای انتخاباتی مانند «ام‌آر‌آی» برای روح است، اما به‌نظر می‌رسد کارزارهای این دوره از انتخابات بیشتر شبیه «کولونوسکوپی» یا «عمل قلب باز» باشد. وقتی این دو تصمیم گرفتند وارد انتخابات ریاست‌جمهوری شوند، باید می‌دانستند جاه‌طلبی‌های آنها حاوی هزینه است. البته ما مطمئن هستیم که این دو نمی‌دانستند قرار است تا چه میزان از رازهای سر به مهرشان آشکار و برای کارزار انتخاباتی‌شان مضر شود. آنها نمی‌دانستند که قرار است چقدر هزینه پرداخت کنند یا مورد استهزا قرار بگیرند. زمانی که کلینتون ساختمان وزارت امور خارجه را ترک کرد، در آسمان‌ها سیر می‌کرد و محبوبیت او ۶۹ درصد بود. کسی نمی‌دانست یا اصلا اهمیت نمی‌داد که از یک سرور شخصی برای امور مهم وزارت خارجه استفاده می‌کرده است. کسی اصلا اهمیتی نمی‌داد هیلاری کلینتون در بنیاد خیریه خود چه می‌کند و برایشان اهمیتی نداشت که چه کسانی به هیلاری یا همسرش بیل کلینتون پول داده‌اند.

اگر دونالد ترامپ هم برای انتخابات کاندیدا نمی‌شد، احتمالا هم‌اینک در «Reality Show» خود حضور داشت و کار و کاسبی وی هم رونق داشت، اما با حضور در انتخابات این دو زیر ذره‌بین رفته‌اند. این مجله البته همانگونه که بر روی جلد هم نشان داده به موضوع فردای انتخابات پرداخته و می‌گوید: با توجه به اینکه ترامپ سیستم انتخاباتی آمریکا را «متقلب» معرفی کرده است ممکن است ۹ اکتبر، روز آرامی برای آمریکا نباشد. خود ترامپ هم قبول نتیجه انتخابات را مشروط به پیروزی خود کرده است.

The New Yorker Review

از آیزنهاور تا ترامپ

مجله نیویورکر ریویو در شماره اخیر خود به موضوع انتخابات آمریکا و موضوع موصل پرداخته است. این مجله موضوع موصل را یک کلاف سردرگم بزرگ معرفی و از آن به‌عنوان «آشفتگی» یاد می‌کند. درخصوص موضوع نخست راسل بیکر در یک گزارش می‌نویسد بلایی که ترامپ سر جمهوری‌خواهان آورده است هیچکدام از دموکرات‌ها نتوانسته‌اند بیاورند. وی در این مطلب می‌نویسد: 60 سال پیش حزب جمهوری‌خواه را با دوایت آیزنهاور می‌شناختند، فردی که با پویایی فراوان طبقه متوسط را جذب خود می‌کرد. طبقه متوسطی که ذاتا جذب آن در راس اصول اساسی دموکرات‌ها قرار دارد. اما حالا قطار جمهوری‌خواهان، پس از 60 سال به شخصی مانند ترامپ رسیده و یکی از قوی‌ترین احزاب تاریخ آمریکا را مورد استهزا قرار داده است. اگر نگاهی به تاریخ جمهوری‌خواهان بیندازیم به نام‌های بزرگی بر می‌خوریم. اما هم‌اینک نام ترامپ را که جست‌وجو کنید احتمالا با این موارد برخورد خواهید کرد: هتل ترامپ، کازینوی ترامپ، زمین‌های گلف ترامپ، قمارخانه-کازینوهای ترامپ، بیف استیک‌های ترامپ و ... این مجله در مطلب دیگری به موضوع عراق و حمله به موصل می‌پردازد. این مجله می‌نویسد: موصل خانه اصلی داعشی‌هاست. از ماه اوت برنامه اخراج این گروه از موصل ریخته شده است. اما این شهر یک شهر سنی‌نشین است و محدودیت‌هایی برای ورود به این شهر وجود دارد. این امر می‌تواند به حساسیت حمله و بازپس گرفتن شهر بیفزاید. این محدودیت‌ها شامل پیشمرگه‌های کرد هم می‌شود. در واقع پیشمرگه‌ها و کردها همچون بازوی زمینی نیروهای آمریکایی عمل می‌کنند. داعش استان الانبار را که یک استان غالبا سنی‌نشین است انتخاب کرد تا بتواند با دامن زدن به اختلافات فرقه‌ای جای پای خود را در این استان مستحکم کند. این استان از لحاظ راهبردی نیز برای این گروه عالی بود؛ زیرا می‌توانست راه را برای ورود به رقه، پایتخت ادعایی این گروه هموار کند. با این حال بازپس گرفتن موصل از داعش هنوز از حساسیت برخوردار است و گروه‌های عراقی باید برای بازپس‌گیری این شهر تلاش بیشتری کنند.

Washington Report

لطف آمریکا به اسرائیل

دو ماهنامه واشنگتن ریپورت در امور خاورمیانه دو موضوع مهم را دستخوش بررسی قرار داده است. یکی موضوع کمک بی‌سابقه ۳۸ میلیارد دلاری دولت اوباما به رژیم اسرائیل است. این رقم بی‌سابقه‌ترین کمک نظامی آمریکا به اسرائیل است. دیگری نیز موضوع اصلی این دوماهنامه درخصوص جنگ در افغانستان است. در گزارش اول که مبتنی بر کمک ایالات‌متحده به اسرائیل است این کشور به مدت ۱۰ سال قرار است به این رژیم کمک مالی در جهت خرید تجهیزات نظامی کند. این قرارداد از آن جهت اهمیت دارد که آمریکا در دوره باراک اوباما همواره متهم به بی‌توجهی به این رژیم بوده است. همچنین رقمی که قرار است به تل‌آویو تعلق گیرد رقمی بی‌سابقه و رکوردشکن است. در این قرارداد همچنین پیش‌بینی شده است که جنگنده‌های فوق پیشرفته اف.۳۵ در اختیارشان قرار بگیرد.

پس از اینکه روزنامه واشنگتن‌پست از این کمک مالی رونمایی کرد، سوزان رایس، مشاور باراک اوباما در امنیت ملی ایالات‌متحده تاکید کرد که دفاع از امنیت اسرائیل برای ایالات‌متحده و برای هر دولتی که در آن مستقر است تزلزل‌ناپذیر است. این سخنان از این جهت ابراز شده است تا نشان دهد آمریکا، امنیت تل‌آویو را در اولویت سیاست‌های خارجی خود قرار داده است.مجله واشنگتن ریپورت همچنین در مطلب دیگری به سراغ موضوع جنگ افغانستان رفته است و می‌نویسد: ۱۵ سال پیش آمریکا در هفتم اکتبر بزرگ‌ترین حمله نظامی خود را در طول تاریخ انجام می‌دهد و افغانستان را به اشغال خود در می‌آورد. همچنین آمریکا پاکستان را مجبور کرد در این اشغال تسهیلات لازم را برایش فراهم کند. این مطلب به این امر اشاره می‌کند: به‌رغم اینکه آمریکا برای از بین بردن طالبان و برقراری دموکراسی به افغانستان لشکرکشی کرد، اما دردی از این کشور مصیبت‌زده حل نشده است. هنوز در این کشور رشوه، فساد اداری و مواد مخدر حرف اول را می‌زند و تلاش‌های آمریکا برای رسیدن به خواسته‌هایش بلااثر مانده است.