در یازدهمین دوره لیگ برتر، باشگاه صبای قم و مربی جوانش عبدالله ویسی دست به کاری زدند که یک دیوانگی محض به‌نظر می‌رسید. درست در سال‌هایی که سپاهانی‌ها دستمزد سالانه بازیکنان را در فوتبال ایران به مرز میلیارد نزدیک کردند و مهدی رحمتی، با قراردادی که با استقلال بست برای اولین بار این مرز را در فوتبال ایران درنوردید، ویسی جوان، تیمی برای حضور در مسابقات لیگ برتر بست که مجموعا کمتر از 3 میلیارد تومان دستمزد می‌گرفت.
در لیست ۳۳ نفره بازیکنان صبا، تنها ۴ بازیکن حضور داشتند که دستمزدی بالاتر از سالی ۱۵۰ میلیون تومان دریافت می‌کردند. لیستی که پر بود از نام‌های ناشناخته و ارزان‌قیمت. این ساختارشکنی بزرگ ویسی در دوره‌ای که جریان غالب فوتبال ایران، استفاده از بازیکنان با دستمزد بالا بود او را در موقعیتی متمایز قرار داد. پیش‌بینی‌ها بر این بود که او تا انتهای نیم فصل اول هم در این باشگاه دوام نخواهد آورد و صبا هم در انتهای فصل به لیگ یک سقوط خواهد کرد. با گذشت چند هفته از شروع فصل، اما چشم‌ها خیره به درخشش بازیکنان ارزان صبا ماند. وقتی میلاد سلمیان فلاح نخستین گل خود را برای قمی‌ها زد، ویسی جوان سینه سپر کرد و مقابل دوربین‌های تلویزیونی گفت: «۵ میلیون تومان. فقط ۵ میلیون تومان دادم و خریدمش!» باور کردنی نبود. نمایش بازیکن جوان صبا با بسیاری از بازیکنانی که ۱۰۰ برابر دستمزد او را در همان سال از باشگاه‌های دیگر دریافت کردند، اختلافی نداشت. صبا و ویسی فصل ماجراجویانه خود را با چهارمی در لیگ و کسب سهمیه آسیا به پایان رساند و بالاتر از پرسپولیس و مس کرمان که دست کم چهار برابر این تیم خرج ستاره‌های خود کرده بودند، قرار گرفت. در همان فصل شهرداری تبریز و شاهین بوشهر با وجود هزینه‌های هنگفت به لیگ یک سقوط کردند تا مشخص شود هزینه کردن تضمینی برای موفقیت در فوتبال ایران نیست. با شروع فصل بعدی مشخص شد کسی از تجربه موفق عبدالله ویسی جوان درس نگرفته یا اینکه حداقل قصد کم کردن هزینه‌ها را ندارد. نه مربیان و نه مدیران باشگاه‌ها. صبا اما بر همان مدار پیش رفت و هر ساله تیمی پرانگیزه، ارزان و جاندار را راهی رقابت‌ها کرد.
در تمامی این سال‌ها و سال‌های پیش از آن اما اتفاقی رخ داد که وسوسه هزینه کردن برای رسیدن به موفقیت را به جان مدیران پوپولیست فوتبال انداخت. بعد از موفقیت سایپا در پنجمین دوره لیگ برتر، هر ساله باشگاه‌هایی جام قهرمانی را بالای سر بردند که گران‌ترین ستاره‌های فصل را در اختیار داشتند. باشگاه‌هایی مانند پرسپولیس، استقلال و سپاهان. در این میان البته مثال‌های نقضی هم برای رابطه مستقیم قهرمانی در لیگ و خرید ستاره‌ها پیدا شد. پروژه استیل آذین، پرسپولیس رویانیان و استقلال در لیگ‌های دهم و یازدهم باوجود پرداخت دستمزدهای هنگفت، فصل را بدون موفقیت و بالا بردن جام‌های قهرمانی سپری کردند. با این توالی ۶ ساله، همه را به تایید صحت این عبارت مجاب کرده بود: «می‌خواهی قهرمان شوی؟ ستاره‌ها را در تیمت جمع کن!»
در فصل جدید فوتبال ایران، اما اتفاق تازه‌ای افتاد. بالاتر از پرسپولیس، استقلال و سپاهان که در این فصل نزدیک به ۲۰ میلیارد دستمزد ستاره‌های خود را دادند، این فولاد بود که با اتکا به بازیکنان نسبتا ارزان‌قیمت با دستمزدی تقریبا نصف دستمزد ستاره‌های زرد و سرخ و آبی، قهرمان لیگ برتر شد. فولاد به جای خرید ستاره‌های تیم ملی به استفاده از بازیکنان جوان و محصولات آکادمی مدرن خود رو آورد و با بختیار رحمانی، مهرداد جماعتی، سروش رفیعی و بازیکنانی از این دست جام را از میلیاردرها ربود. قهرمانی فولاد در فوتبال ایران فصل تازه‌ای در فوتبال ایران بود. از آن جهت که عبارت یاد شده در بالا را نامعتبر کرد. در کنار قهرمانی فولاد، موفقیت خیره‌کننده نفت تهران هم خط بطلانی کشید بر رابطه میان موفقیت و پرداخت دستمزدهای نجومی در فوتبال ایران. باشگاه بی‌سروصدای تهران بالاتر از استقلال و سپاهان راهی رقابت‌های آسیایی شد. این در حالی بود که براساس اسناد منتشر شده از سوی این باشگاه، دستمزد تمامی بازیکنان و کادر فنی این باشگاه از مجموع دستمزد یکسال ۴ بازیکن استقلال یعنی جواد نکونام، خسرو حیدری، آندرانیک تیموریان و جی لوید ساموئل کمتر بود. ۴ ستاره‌ای که هر کدام به بهانه‌ای در بیش از ۴۰ درصد از بازی‌های فصل غایب بودند!
عدم تناسب میان دستمزدهای بازیکنان و نتایج باشگاه‌ها در همه رده‌های جدول رده‌بندی لیگ سیزدهم مشهود بود. از سقوط مس کرمان گرفته تا فصل بد راه‌آهن و ذوب‌آهن. از درخشش گسترش فولاد با بازیکنان گمنام لیگ یکی و تداوم صبای قم گرفته تا عده‌ای جوان ارزان‌قیمت که بهترین فصل باشگاه ملوان در تاریخ لیگ برتر را رقم زدند. جدول هزینه باشگاه‌ها در فصلی که گذشت و مجموع دستمزدهای بازیکنان هر باشگاه به همراه رتبه آنها به خوبی نشان می‌دهد: