سد مالی در مسیر تولید مبلمان اداری

مدیرعامل شرکت «رض کو» از برخی سازمان‌های دولتی که بدون مطالعات کارشناسی و در اختیار داشتن منابع مالی کافی برای شروع پروژه‌های جدید،مشکلات زیادی را برای تولیدکنندگان ایرانی ایجاد می‌کنند انتقاد کرد. سعید رضایی به دنیای اقتصاد گفت:هم اکنون مهمترین مشکل تولیدکنندگان،به خصوص در حوزه مبلمان اداری،انباشته شدن مطالبات آنها از سازمان‌های دولتی است که بدون در اختیار داشتن منابع مالی کافی اقدام به برگزاری مناقصه و شروع پروژه با تولیدکنندگان می‌کنند.شرکت دکوراسیون و مبلمان سینمایی «رض کو» در سال ۱۳۴۶ به عنوان اولین تولید کننده صندلی سالن‌های سینما در ایران تاسیس شد و از آن زمان تاکنون به یک کمپانی چند منظوره، با داشتن حدود ۱۵۰ نفر کارمند ،عوامل فروش و خدمات پس از فروش در سراسر ایران تبدیل شده است. فعالیت در بازار تجهیزات سالن‌های نمایش، مراکز آموزشی و ... عمده فعالیت‌های شرکت «رض کو» را به خود اختصاص داده است. این کمــپانی با گســترش و تجهیز واحد‌های خود و بـهره گیری از دانــش روز در طـــراحی و تـولید محـصولات و همچنین با ارتقای دانش فنی، دامنه فعالیت‌های خود را افزایش داده و اکنون با برخورداری از دانش و تجربه‌ای افزون بر ۴۵ سال در عرصه طراحی، تجهیز و اجرای آکـــوستیک انـــواع سالن‌های اجتماعات ، هتل‌ها و کتابخانه‌های عمومی فعال است.

درحال حاضر گروه صنعتی «رض‌کو» چه میزان اشتغال ایجاد کرده است و چه سهمی از نیاز داخلی برای تولید مبلمان اداری را پوشش می‌دهد؟

درحال حاضر حدود ۱۴۰ نفر نیروی انسانی در شرکت «رض‌کو» مشغول فعالیت هستند و این شرکت در تولیدات مبلمان آمفی‌تئاتری، سینمایی و کنفرانسی حدود ۲۵ الی ۳۰ درصد از بازار مبلمان اداری را در اختیار دارد. در واقع هم اکنون حدود ۳۰ درصد از نیاز داخلی کشور به این گروه از مبلمان توسط شرکت «رض کو» تامین می‌شود.

آیا در حوزه صادرات نیز فعال هستید؟ محصولات شما به چه کشورهایی صادر می‌شود؟

بله، طی دهه گذشته به ارمنستان صادرات داشته‌ایم و در آنجا سه پروژه اجرا کردیم. در عراق نیز مجری حدود ۵ پروژه بوده ایم.جمهوری آذربایجان، پاکستان،افغانستان و قزاقستان هم جزو مقاصد صادراتی ما بوده‌اند.

موانع تولید داخلی از نظر شما چه عواملی است؟

یکی از چالش‌هایی که در حوزه مبلمان اداری و آمفی تئاتری، با آن روبه‌رو هستیم این است که مدیران پروژه آگاهی لازم را از کارشان ندارند؛ به‌طور مثال در برخی پروژه‌ها دیده می‌شود کسانی که در جایگاه مدیر، معاون و یا متولی دستگاه‌های نظارتی فعال اند، هیچ گونه اطلاعاتی راجع به این کار ندارند و به‌رغم این موضوع سعی می‌کنند ‌نظرات شخصی خودشان را که کاملا غیرکارشناسی و غیرحرفه‌ای است، در کار ما دخالت دهند. به این ترتیب باید برای هر جزءکوچکی از کار ساعت‌ها جلسه بگذاریم و حرف بزنیم و درنهایت، کار بعد از گذشت چند ماه اتلاف وقت انجام شود. در کل نوعی ناهماهنگی بین جنس کار با شخصی که مسئول سفارش یا نظارت بر کار است، وجود دارد.

مانع دوم این است که متاسفانه برخی مدیران برای اینکه نشان بدهند رزومه خوبی دارند، پروژه‌های بزرگی را بدون در اختیار داشتن منابع مالی کافی شروع می‌کنند. درحال حاضر هر مدیری برای خودش چند پروژه تعریف کرده که برای اجرای آنها منابع مالی کافی در اختیار ندارد و همین موضوع تولیدکنندگان را به دردسر می‌اندازد.به گمان من صنعت ایران و تولیدکننده‌های ایرانی بدون استثنا درگیر مشکلات این‌چنینی هستند؛ یعنی بزرگ‌ترین مشکل ما این است که نمی‌توانیم از کارفرمایمان پول بگیریم، چرا؟ چون پولی وجود ندارد و اصلا برای این کار، کارشناسی نشده است.از سوی دیگر، بزرگ‌ترین معضل ما کارفرماها، کارخانه‌دارها و تولیدکننده‌ها این است که نمی‌توانیم به موقع به منابع مالی‌ای که برای تولید و فعالیت خود نیاز داریم دست پیدا کنیم.

برای حل این مشکلات دولت چه نقشی می‌تواند داشته باشد؟

به‌نظر من تنها وظیفه دولت در این خصوص این است که بر عملکرد مدیران خود نظارت جدی داشته باشد تا بدون در اختیار داشتن منابع مالی و بدون عقد قرارداد، هیچ پروژه‌ای را شروع نکنند.از سوی دیگر، دولت باید از حضور و مداخله مستقیم در برخی پروژه‌ها و حوزه‌های صنعتی خودداری کند.تنها خواهشی که از دولت و مدیران دولتی دارم این است که اولا به تجربه و توان و سابقه شرکت‌ها اعتماد کنند و سعی کنند نگاه بازتری به توانمندی‌های بخش خصوصی داشته باشند؛ از تولید و تولیدکنندگان داخلی حمایت کنند و به مدیران اجازه ندهند بدون مطالعه و در اختیار داشتن منابع مالی کافی پروژه‌ای را شروع کنند که در نهایت زیان آن متوجه تولیدکننده داخلی باشد.

برای توسعه کارهایتان، آیا برنامه‌ای برای پیوستن و همکاری با شرکت‌های خارجی دارید؟

بعد از امضای برجام شرکت‌های زیادی از کشورهای خارجی به ایران آمدند و درخواست همکاری با تولیدکنندگان داخلی داشتند؛اما به نظر می‌رسد به چند دلیل عمده نتیجه خوبی در این زمینه حاصل نشد. بسیاری از این شرکت‌ها نه با هدف پیوستن و ایجاد زمینه همکاری مشترک با تولیدکنندگان داخلی بلکه به سودای یافتن بازار مصرف در ایران و فروش کالاهای خود به ایرانی‌ها وارد کشور شدند. هم اکنون از میان چندکشوری که با آن‌ها جلسه برگزار کردیم، با یک شرکت اروپایی در این زمینه در حال مذاکره هستیم که امیدواریم برای همکاری مشترک به نتیجه برسیم.

آیا امضای برجام و قرار گرفتن در دوران پسابرجام تاثیر مثبت در فعالیت‌های شما داشته است؟

هنوز تغییر محسوسی در فعالیت‌ها وشرایط کاری ما ایجاد نشده و به نظر نمی رسد اتفاق خاصی دست کم در صنف کاری ما ایجاد شود؛هر چند معتقدم این توافق می‌توانست اثرات مثبتی در فعالیت‌های صنعتی و تولیدی داشته باشد.به عبارت دیگر، اگر برجام و توافق حاصل شده طبق مستندات موجود اجرایی شود می‌توان به آینده امیدوار بود اما فعلا نشانه‌ای دیده نمی شود.

برنامه «رض کو» برای سال آینده و سال‌های آتی چیست؟

باور ما این است که در ابتدای سال ۲۰۱۷ یا اواسط ۲۰۱۷ همزمان با بروز نظم نوین در منطقه، فضا برای تولید محصولات ایرانی و صادرات آن به کشورهای منطقه مساعدتر از حالا شود. اگر قرار باشد در کشورهای همسایه همچون افغانستان، عراق، بحرین، یمن و سوریه تحولات مثبت ایجاد شود، بهترین کشوری که می‌تواند این کار را انجام دهد، ایران است. احساس می‌کنم اگر تولیدکنندگان ایرانی بتدریج وارد بازار منطقه شوند و بتوانند این بازار را کنترل و ازآن خود کنند، شرایط خوبی برای تولید داخلی و افزایش سرانه‌های صادراتی ایجاد می‌شود.هم اکنون با تکیه بر این باور معتقدیم اگر بتوانیم با ایجاد تنوع و تقویت محصولات خود و همچنین با تعدیل قیمت‌ها به بازارهای منطقه وارد شویم، به طور قطع به موفقیت‌های چشمگیری در فروش و صادرات محصولات خود دست خواهیم یافت.

به نظر شما برگزاری نمایشگاه‌های بین‌المللی می‌تواند به ارتقای صنایع به خصوص صنعت مبلمان اداری منجر شود؟

بله، ولی به شرط اینکه درست انجام شود. در حال حاضر نمایشگاه‌های بین‌المللی اغلب در زمان‌های نامناسب و یا با حضور شرکت کنندگان نامرتبط برگزار می‌شوند. به عنوان مثال، اگر قرار است نمایشگاه مبلمان اداری مختص تولیدکنندگان ایرانی و معرفی محصولات آنها به مصرف کننده داخلی و خارجی باشد، دیگر لزومی ندارد تولیدکنندگان چینی در این نمایشگاه حضور داشته باشند، آن هم به صورت گسترده. اگر هدف معرفی محصولات تولیدکنندگان ایرانی به مصرف کننده خارجی است، چرا نمایشگاه باید شب عید میلادی برگزار شود که همه مشتریان خارجی در تعطیلات به سر می‌برند؟