یک گزارش جدید نشان می‌دهد که ردپای کربن (carbon footprint) در بخش پوشاک انگلستان در حال بدتر شدن است و علت آن محبوبیت پیوسته «مد سریع» ارزان و کمبود مواد خام پایدار است. (مهم‌ترین شاخصه مد سریع یا fast fashion تمایز آنها نسبت به سایر برندها و ارائه کلکسیون‌ها و محصولات بیشتر در فواصل زمانی کوتاه‌تر است.) گرچه میزان پوشاکی که به‌صورت زباله دفن می‌شود از ۳۵۰ هزار تن در سال ۲۰۱۲ به ۳۰۰ هزار تن در سال ۲۰۱۶ کاهش یافته است، اما یک چهارم آنها هنوز هم به‌جای بازیافت روانه سطل‌های زباله می‌شوند. طبق گزارشی که اخیرا منتشر شده است حجم لباس‌های خریداری شده از تقریبا ۲۰۰ هزار تن به ۱.۱۳ میلیون تن در سال ۲۰۱۶ افزایش یافته است که منجر به ایجاد ۲۶ میلیون تن دی‌‌اکسید‌کربن ناشی از تولید زباله شده و پوشاک را بعد از مسکن، حمل‌و‌نقل و غذا در رده چهارم از جهت اثرات محیط‌زیستی آنها قرار داده است.

گرچه گزارش «ارزش‌گذاری لباس‌هایمان: هزینه مد انگلستان»- به‌روزرسانی‌شده‌ یک مطالعه که در سال ۲۰۱۲ انجام شده، نشان داده است که خانوارهای انگلیسی سالانه با شستن لباس‌ها در دمای پایین‌تر و اتو کشیدن و خشک کردن کمتر آنها در ماشین‌های لباسشویی ۷۰۰ هزار تن دی‌اکسیدکربن کمتری تولید کردند. مطالعه روی بیش از ۲ هزار نفر به‌عنوان بخشی از این پژوهش نشان داد که تنها یک چهارم شست‌وشوها (۲۶ درصد) با خشک‌کن ماشین لباسشویی خشک شده بودند؛ که این مقدار نسبت به سال ۲۰۱۲ بالغ‌بر ۳۲ درصد کاهش داشته است؛ اینها در حالی است که مردم لباس‌هایشان را نیز کمتر اتو می‌کنند. این گزارش می‌گوید انگلستان نیاز به یافتن منابع جدیدی از مواد اولیه پایدار و بازارهای جدیدی برای پوشاک مستعمل دارد؛ انتخاب بازیافت «فیبر به فیبر» که در آن به‌عنوان یک فرصت کلیدی پوشاک به پوشاک تبدیل می‌شود.

یک برنامه عملیاتی پوشاک پایدار (Scap) که در سال ۲۰۱۳ شروع شد؛ یک توافق داوطلبانه است که امضاکنندگان آن ۵۸ درصد از حجم خرده‌فروشی این بخش را با هدف کاهش کربن، آب و ضایعات در چرخه پایداری محصولات تشکیل می‌دهند. استیو کرید، رئیس این برنامه می‌گوید «فوق‌العاده است که لباس‌های کمتری به ضایعات تبدیل شوند؛ اما کل ردپای کربنی ما در حال افزایش است. بنابراین چند سال آینده در توازن تقاضای فزاینده با عرضه لباس‌های پایدارتر بسیار مهم خواهد بود. من مطمئنم Scap نقش بزرگی در کمک به تحقق این امر ایفا خواهد کرد.» اکنون این سازمان خرده‌فروشان و برندها را وادار به تمرکز بر آنچه پوشاک «مقدم» نامیده می‌شود می‌کند که بزرگ‌ترین اثر محیط‌زیستی را دارا هستند و همچنین بزرگ‌ترین فروشندگان به حساب می‌آیند. در راس این لیست لباس‌ها، بلوزهای زنانه و شلوار جین است و پس از آن تی‌شرت‌ها و پیراهن‌های مردانه.

به‌عنوان مثال ردپای آبی جهانی از یک کیلوگرم پنبه (یک پیراهن و یک شلوار جین) بسته به اینکه پنبه مورد نظر در کجا به عمل آمده است، بین ۱۰ هزار تا ۲۰ هزار لیتر است. تروین رستوریک، مدیر اجرایی یک موسسه خیریه محیط‌زیستی می‌گوید «این امر موجب کاهش میزان لباس‌های دفن شده می‌شود اما تحقیقات پیشنهاد می‌دهد که این امر ممکن است به این خاطر باشد که مردم بیشتر لباس‌ها را در خانه احتکار می‌کنند. کل فروش لباس‌ها در حال افزایش است و انگلستان باید از مد سریع عبور کند تا به یک نگرش واقعا پایدار دست یابد.»

منبع: Guardian