گروه ورزش- رسول بهروش: دوشنبه‌شب این هفته برانکو ایوانکوویچ بعد از ۹ سال روی صفحه تلویزیون ایران ظاهر شد تا با عادل فردوسی‌پور گفت‌وگو کند. این یک بازگشت غرورآمیز برای او بود. مردی که در سیمای یک بازنده بزرگ و یک بدهکار مالیاتی ایران را ترک کرد، این بار در شرایطی به مهم‌ترین رسانه کشورمان بازمی‌گشت که گذشت زمان به‌طور کامل او را تطهیر کرده بود. برانکو طی این مدت در نظرسنجی‌های عمومی به‌عنوان یکی از موفق‌ترین مربیان خارجی تاریخ فوتبال کشورمان شناخته شد و حتی در همین برنامه اخیر نود نیز توانست از اکثر هواداران پرسپولیس برای نشستن روی نیمکت این تیم رای اعتماد بگیرد. پیروزی بزرگ‌تر برای ایوانکوویچ اما کرنش‌های بی‌پایان عادل در مقابل او بود. مردی که در ماه‌های منتهی به تابستان ۸۵ به جدی‌ترین منتقد برانکو تبدیل شده بود، حالا بی‌وقفه پروفسور را می‌ستود. فردوسی‌پور از کارنامه موفق این مربی در داخل و خارج از کشور سخن می‌گفت، نظم و انضباط او را می‌ستود و از اخلاق نیکویش تعریف می‌کرد. شاید در تمام طول این مدت، بسیاری از هواداران به جمله‌ای فکر می‌کردند که فردوسی‌پور در پایان بازی ایران و آنگولا در جام جهانی ۲۰۰۶ به زبان آورد: «خداحافظ جام جهانی، خداحافظ برانکو ایوانکوویچ!» در حقیقت این جمله عادل به‌عنوان موثرترین مرد رسانه‌ای ایران، تبدیل به یک مجوز شفاهی مهم برای مدیران ورزش کشور شد تا از مربی کروات عبور کنند. مطابق انتظار در پایان این مصاحبه اخیر هم فردوسی‌پور یادی از آن موضوع کرد و در موردش توضیح داد: «بالاخره در آن زمان جو عمومی علیه شما بود و من هم این مساله را گفتم، اما امیدوارم حالا که به ایران برگشته‌اید موفق باشید.» استاد فردوسی‌پور به همین راحتی موضع‌گیری مهم و کلیدی آن روزش را معلول فضای کلی کشور دانست، بی‌آنکه نادم باشد یا اعتراف کند یکی مثل او نباید مرعوب چنین جوهایی بشود.

شاید بشود عادل فردوسی‌پور را با عبارتی مثل «متهم غایب» توصیف کرد. او هنگام موفقیت‌ها معمولا در صحنه حضور دارد، اما جایی که کار خراب می‌شود، سخت بتوان رد پایی از وی پیدا کرد! شاید اگر مجری برنامه نود، ۹ سال پیش کمی خویشتندارتر بود، می‌شد در فضایی عقلانی‌تر در مورد برانکو و آینده همکاری‌اش با فدراسیون فوتبال تصمیم گرفت؛ درست مثل همین مقطع اخیر که به نوعی سماجت عادل موجب شد کی‌روش در ایران ماندگار شود. او اما در آن زمان راه دیگری را پیمود تا نیمکت تیم ملی به مدت ۵ سال به محلی برای آزمون و خطای مربیان بی‌کیفیت داخلی تبدیل شود. حالا هم فردوسی‌پور پای خودش را از ماجرا بیرون می‌کشد که البته این هرگز اتفاق جدیدی نیست. او عادت دارد سر بزنگاه‌ها همین کار را انجام بدهد. همین هفته گذشته وقتی علی کفاشیان میهمان نود بود و بحث به سمت توصیه‌پذیری او از وزارت ورزش کشیده شد، عادل روزهایی را به وی یادآوری کرد که رسانه‌های ورزشی در انتخابات فدراسیون فوتبال از او به‌عنوان یک گزینه مستقل در مقابل محمدحسین قریب حمایت می‌کردند. البته خیلی زود مشخص شد آن هیاهو بیهوده بوده و کفاشیان سزاواری این همه پشتیبانی را نداشته است. اشاره عادل درست بود، اما چیزی که او نگفت این بود که خود او و برنامه نود سردمدار حامیان کفاشیان بودند و برای انتخاب او سنگ تمام گذاشتند!

هرجا کار عیب پیدا می‌کند، دیگر اثری از فردوسی‌پور نیست. بعد از هجوم دو جیمی‌جامپ به زمین در بازی‌های اخیر پرسپولیس و استقلال، دوربین برنامه نود یکی از آنها را به تصویر کشید و در همین حین گوینده نریشن گفت: «آیا وقتش نرسیده مسوولان مربوطه جلوی این تماشاگران را بگیرند؟» او انگار نمی‌داند همین که تصویر این جیمی‌جامپ‌ها یک بار در زمان برگزاری بازی به نمایش درمی‌آید و یک بار هم نود به‌طور مفصل آنها را نشان می‌دهد، بزرگ‌ترین تشویق برای ادامه فعالیت تماشاگران خاطی است. اینجا اتفاقا هیچ‌کس بیشتر از کارگردان تلویزیونی بازی و البته تهیه‌کننده برنامه نود مقصر نیست، اما افسوس که عادل هیچ خطایی را به خودش نمی‌گیرد. اشتبا‌هات مال بقیه است!