شش به اضافه چهار مساوی صفر!

گروه ورزش- بهروز رسایلی: فرناندو گابریل در بازی پرسپولیس و نفت مسجد سلیمان مصدوم شده و بعد از بازگشت کاروان سرخپوشان به تهران، مورد عمل جراحی قرار گرفته است. قرمزها در بیمارستان به عیادت او آمده‌اند و این بازیکن برزیلی برای شاد کردن هواداران عدد ۶ را رو به دوربین‌ها نشان داده است! حالا دیگر کری‌خوانی با انگشت‌ها به یک رسم رایج در فوتبال ایران تبدیل شده؛ تا جایی که بازیکنان خارجی تنها چند هفته بعد از ورودشان به ایران نیز می‌توانند ۴ یا ۶ انگشت‌شان را بالا بگیرند و خیلی زود بین هواداران به مقبولیت دست پیدا کنند. به یاد بیاورید تادوی برزیلی را که در سومین روز حضورش در ایران، از همین کری‌خوانی استفاده کرد تا شاید هیچ‌کس نپرسد او با چه کارنامه‌ای به کشورمان آمده و چرا در چند سال گذشته بیش از ۱۰ باشگاه عوض کرده است؟! آنچه «شما» خواسته‌اید!

مسلما مهم‌ترین دلیل فراگیر شدن این کری‌خوانی‌ انگشت‌ها، میل و اراده هواداران پرسپولیس و استقلال است. آنها از اینکه هر کدام از بازیکنان تیم‌شان ۶ یا ۴ نشان بدهد، به شدت ذوق می‌کنند و تصاویر مربوط به چنین حماسه‌ای(!) را فورا به اشتراک می‌گذارند. در چنین فضایی مسلم است که احساسات این قبیل طرفداران به شدت در دسترس قرار می‌گیرد و حتی گاهی از آن سوءاستفاده می‌شود. در همین اتمسفر است که یکی مثل محسن مسلمان می‌تواند در پرسپولیس ۶ نشان بدهد، اما بعدا که به باشگاه استقلال نزدیک شد، ادعا کند همه خانواده‌اش هوادار این تیم هستند! فرزاد حاتمی در حالی به پرسپولیس آمد که عکس‌های فراوانی از او در حال نشان دادن عدد۴ منتشر شده بود، مهرداد اولادی نیز وقتی از استقلال رفت با به رخ کشیدن عدد۶، حسابی هواداران این تیم را عصبی کرد.

دربی‌های بی‌خاصیت

نشان دادن بی‌وقفه اعدادی مثل ۴ و ۶، نوعی آفت فنی هم به دنبال دارد. پرسپولیسی‌ها با عدد ۶، به گل‌هایی می‌نازند که تیم‌شان ۴۱ سال قبل در بازی با حریف سنتی به ثمر رسانده و استقلالی‌ها نیز در پی به رخ کشیدن عدد ۴، پیروزی‌های پیاپی بر رقیب دیرینه را یادآوری می‌کنند. اصرار هواداران دو تیم به استفاده از این نمادها، ناخواسته باعث شده است مربیان پرسپولیس و استقلال از ارائه بازی جسورانه در دربی بپرهیزند و این مسابقه با همه ظرفیت‌های بالایش، غالبا به یک نمایش به شدت احتیاط‌آمیز و کسل‌کننده تبدیل شود. اگر طی اتفاقی نادر در دنیای فوتبال اخیرا چهار بازی پیاپی پرسپولیس و استقلال در مقابل هم به تساوی بدون گل انجامید، مسلما یکی از مهم‌ترین دلایلش این است که مربیان از باخت در مقابل حریف سنتی می‌ترسند و نگران آن هستند که با ریسک ارائه بازی هجومی، متحمل شکست شوند و تا آخر عمر با یک نماد انگشتی جدید مورد تحقیر و سرزنش قرار بگیرند.

تفاوت بزرگان

بر خلاف بسیاری از بازیکنان تازه‌وارد پرسپولیس و استقلال که هنوز جوهر قراردادشان خشک نشده ۶ یا ۴ نشان می‌دهند، در اردوگاه سرخابی‌ها بزرگان زیادی وجود دارند که برای افزایش محبوبیت سراغ چنین مسائلی نمی‌روند. مثلا محال است روزی مهدی مهدوی‌کیا یا علی کریمی در حال نشان دادن عدد۶ دیده شوند یا علیرضا منصوریان را با ۴ انگشت برافراشته ببینیم. مسلم است که کری‌خوانی یکی از زیبایی‌های دنیای فوتبال است، اما باید مرز بین رقابت سالم با جنگ اعصاب سطحی و بیهوده را نگه داشت و اجازه نداد که کل‌کل با رقیب، به جای افزایش جذابیت منجر به کاهش سطح فنی و فرهنگی مسابقات شود.