سواحل سیدنی به جای پادگان؟

گروه ورزش- رسول بهروش: از قرار معلوم مدیران ورزش ایران در آستانه جام ملت‌های آسیا سرانجام تسلیم اصرارهای کارلوس کی‌روش برای در اختیار داشتن تعدادی از سرباز فراری‌های فوتبال شده‌اند؛ چه اینکه این روزها اخبار زیادی در مورد رایزنی آنها با مراجع ذی‌صلاح برای حل مشکل این دسته از بازیکنان به گوش می‌رسد. این اتفاق اگر به نتیجه برسد، احتمالا می‌تواند راهگشای حل مشکل بقیه بازیکنانی هم باشد که کارت معافیت مساله‌دار دریافت کرده‌اند.

لطفا آنها را ببخشید

کاروان تیم ملی فوتبال کشورمان در حالی امروز تهران را به مقصد استرالیا ترک می‌کند که هنوز تکلیف دو بازیکن از لیست ۲۳ نفره کارلوس کی‌روش روشن نیست. در حقیقت سرمربی پرتغالی از روز پنج‌شنبه که اسامی ملی‌پوشان را در اختیار رسانه‌ها قرار داد، این دو سهمیه را خالی نگه داشت تا احتمالا مهرداد پولادی و سروش رفیعی در لحظات آخر به اردو اضافه شوند. ظاهرا خوش‌بینی مربی پرتغالی در مورد عفو موقت بازیکنان متخلف چندان هم بیراه نبود، چرا که از عصر شنبه و پس از بازدید وزیر ورزش از تمرینات تیم ملی، ناگهان موج جدیدی از رایزنی‌ها برای کسب مجوز بازی پولادی و رفیعی در تیم ملی آغاز شد. در همین راستا سایت وزارت ورزش و جوانان در گزارشی از تلاش مسوولان این مجموعه برای حل این مشکل خبر داد: «وزیر ورزش و جوانان قول داد مشکل خدمت سربازی چند بازیکن تیم ملی فوتبال را در رایزنی مجدد با مسوولان ستاد کل نیروهای مسلح پیگیری کند.پیش از این هم در تاریخ ۲۳ آذر ماه، وزارت ورزش و جوانان در نامه‌ای به سرلشکر دکتر فیروزآبادی، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح، پیشنهاد داده بود چنانچه صلاح می‌دانند به چند بازیکن مورد نظر کادر فنی تیم ملی اجازه دهند که این تیم را تنها در جام ملت‌های آسیا همراهی کنند.» همچنین روز گذشته محمود گودرزی هم وعده داد به زودی خبرهای خوشی در مورد حل مشکل بازیکنان سرباز مخابره خواهد شد. همه چیز نشان از آن دارد که «احتمالا» یک بار دیگر به دلیل قرار گرفتن در شرایطی ویژه، قرار است با مصلحت‌اندیشی و کدخدامنشی از اجرای دقیق مقررات حداقل برای یک مقطع پرهیز شود، اما آیا این راهی که در پیش گرفته‌ایم درست است؟

وقتی ریو فردیناند نقره‌داغ شد

امروز در حالی به بهانه نزدیکی به جام ملت‌های آسیا تلاشی گسترده از سوی مسوولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش برای عفو بازیکنان متخلف آغاز شده که اتفاقا اجرای دقیق قانون در همین بزنگاه‌ها باعث افزایش تاثیر آن و حفظ بازدارندگی مقررات می‌شود. سال ۲۰۰۴ وقتی ریو فردیناند در آستانه جام ملت‌های اروپا با سهل‌انگاری‌اش حضور در تست دوپینگ را از دست داد، شاید دست‌کم در ایران خیلی‌ها فکر می‎‌کردند مقامات انگلیسی با بهترین مدافع جزیره مماشات خواهند کرد تا او تیم ملی را در مسابقات یورو همراهی کند و سپس مورد مجازات قرار بگیرد، اما آنها بلافاصله این بازیکن ۳۰ میلیون پوندی را به مدت هشت ماه محروم کردند تا به خوبی روشن شود قانون «استثناپذیر» نیست. حالا چه اتفاقی رخ داده که ما در کشورمان به‌خاطر قدری بالاتر بردن ضریب موفقیت تیم ملی می‌کوشیم در مقررات رخنه کنیم؟

حرمت قانون یا احترام کی‌روش؟

این وسط انگار خیلی از مدیران ورزشی ما در رودربایستی کارلوس کی‌روش قرار گرفته‌اند و به‌خاطر اصرارهای او به دنبال بخشودگی سرباز فراری‌ها هستند. این در حالی است که خود مربی پرتغالی طی سال‌های اخیر بسیاری از ستاره‌های کشورمان را فقط به‌خاطر چند مصاحبه خط زده و تحت هیچ شرایطی حاضر به برگرداندن آنها نشده است. دو سال است که مهدی رحمتی «فلک» می‌شود، چون یک روز گفت کی‌روش بیشتر به درد دستیاری می‌خورد تا مربیگری؛ همان‌طور که محمدرضا خلعتبری با وجود آمادگی حیرت‌انگیزش از حضور در جام ملت‌ها محروم شده، چون بعد از خط خوردن از لیست مسافران جام جهانی در رسانه‌ها از کی‌روش انتقاد کرده بود. مردی که وارد شدن کوچک‌ترین خدشه به اعتبار خودش را برنمی‌تابد، چطور انتظار ملاطفت با کسانی را دارد که حریم قانون را رعایت نکرده‌اند؟ آیا در دستگاه ورزش ایران کسی نیست که این مساله را به کی‌روش یادآوری کند؟

قانونمدارها را دریابید

کاش وزارت محترم ورزش به جای نامه‌نگاری به سود سربازان غایب و متخلف، به سود مشمولان قانونمدار عمل کند و انرژی‌اش را در این راه بگذارد. به‌طور مثال در حال حاضر قانون «سرباز قهرمان» فقط شامل فوتبالیست‌هایی می‌شود که در بازی‌های آسیایی یا مسابقات المپیک و جهانی موفق به کسب مدال شده باشند. این در حالی است که اهمیت تورنمنتی مثل جام ملت‌ها به مراتب بالاتر از بازی‌های آسیایی است یا نفس صعود به جام جهانی یا بالا رفتن از مرحله گروهی در این مسابقات، برای فوتبال ما ارزشی به اندازه قهرمانی دنیا در بسیاری از رشته‌های دیگر دارد. مسلما جلب توجه نظام وظیفه نسبت به چنین مسائلی و تلاش برای کسب امتیاز به سود امثال سردار آزمون و جهانبخش، می‌تواند به مراتب پذیرفتنی‌تر از رایزنی برای عفو سرباز فراری‌ها باشد. این‌طور نیست؟