دوربین‌ها پشت در می‌مانند؟

گروه ورزش: جنگ فرسایشی صداوسیما و فدراسیون فوتبال شباهت غریبی به سریال‌های خود تلویزیون پیدا کرده است. بی‌سرانجام و کشدار. تهدید و کشمکش کم ندارد اما داستان در یک بن‌بست عجیب گیر افتاده است و هیچ‌کدام از طرفین هم حاضر به کوتاه آمدن از مواضع خود نیستند. در این نقطه از بلا تکلیفی حتی تهدید‌ها هم دیگر تاثیر خود را از دست داده اند چراکه هرگز ضمانت اجرایی برای به فعل در آوردن آنها وجود ندارد. رئیس فدراسیون فوتبال برای چندمین بار مدعی شده که اجازه نمی‌دهد دوربین‌های تلویزیونی این هفته وارد استادیوم‌ها شوند چراکه به‌زعم او تلویزیون حق فوتبال را ادا نمی‌کند. کفاشیان البته این بار جدی است یا لااقل این‌طور نشان می‌دهد. او در آخرین مصاحبه اش به کاپ گفته: «مطمئن باشید هر عواقبی که داشته باشد روی حرفم ایستاده‌ام و دوربین‌ها را راه نمی‌دهم. امیدوارم مردم هم برای بازی‌های این هفته بلیت خریده و به ورزشگاه بیایند.» جالب است بدانید خود او این هفته نیست تا بر حسن انجام دستورش نظارت کند؛ چراکه برای حضور در مراسمی به مالزی و مقر کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌رود. البته رئیس از راه دور بر انجام دستورش نظارت می‌کند: «مطمئن باشید محکم ایستاده‌ام و به دوستان و همکاران گفته‌ام در غیاب من دوربین‌ها را راه ندهند. باشگاه‌های ما از لحاظ مالی بلاتکلیف مانده‌اند و من دیگر نمی‌توانم در این باره بی‌تفاوت بمانم.تا سه‌شنبه صبر کنید ببینید شوخی است یا جدی.»

اما با احترام به خواست و دستوررئیس فدراسیون فوتبال باید اعتراف کرد که دیگر کسی تهدیدهای او را مهم تلقی نمی‌کند، هرچند که خودش اصرار داشته باشد که کاملا جدی است. در حقیقت تهدیدهای بی‌اثر او در گذشته بوده است که چنین تلقی‌ای را در جامعه ورزش به وجود آورده است.

ورزشگاه از کفاشیان دستور نمی‌گیرد

اما برای روی زمین ماندن حرف رئیس فوتبال دلایل و موانع دیگری هم وجود دارد. اولین مقاومت مقابل آخرین تهدید او از طرف مدیران خود استادیوم آزادی مطرح شده است. کابلی رئیس این ورزشگاه به خبرگزاری مهر گفته آنها اصلا از فدراسیون فوتبال دستور نمی‌گیرند که قرار باشد با خواست آنها دوربین به استادیوم راه بدهند یا نه: «تنها به یک شرط فیلمبرداران سیما نمی‌توانند وارد مجموعه ورزشگاه آزادی شوند، آن هم اگر دستور منع ورود از سوی وزارت ورزش و جوانان و شرکت توسعه و تامین اماکن ورزشی باشد.»

البته پیش از این وزارت ورزش و جوانان اعلام کرده بود در مساله حق پخش فوتبال از سوی صداوسیما در کنار فدراسیون فوتبال و باشگاه‌ها خواهد بود. باید دید آیا وزارت ورزش در این مورد دستور نهایی را به مدیریت ورزشگاه آزادی می‌دهد یا به روال گذشته فدراسیون فوتبال باز هم با دریافت یک گل به‌خودی بازی را واگذار می‌کند.

جواب ضرر و زیان اسپانسر را چه کسی می‌دهد؟

اما مانع بزرگ دیگر سر راه عملی نشدن تهدید رئیس، اسپانسر خود سازمان لیگ است. شرکتی که با حضور در مزایده حق تبلیغات دور زمین مسابقات لیگ را با رقمی چشمگیر که نسبت به سال گذشته رشدی چند برابری داشت خریداری کرد. ماجرا خیلی ساده است آنها به این شرط از مشتریان خود پول خوب می‌گیرند که تبلیغات آنها در کنار زمین دیده شود و قراردادها هم براساس پخش ۳۰ هفته یعنی کل لیگ است و اگر این وسط قرار باشد حتی یک هفته از مسابقات پخش نشود این شرکت باید به مشتریانش پاسخگو باشد. این اتفاق قطعا قرار دادآنها با سازمان لیگ را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. بنابراین حذف پوشش تلویزیونی مسابقات لیگ برتر در وهله اول حامیان مالی لیگ را ناخرسند می‌کند. در واقع هدف تبلیغی آنها، نه جمعیت قلیل حاضر در ورزشگاه‌ها که بینندگان پرشمار تلویزیونی است.

با این تفاسیر و در شرایط فعلی فوتبال قادر به زیر فشار گذاشتن صداوسیما نخواهد بود. فدراسیون در حال حاضر به‌دنبال دریافت مبلغی در حدود ۶۰ میلیارد تومان از صداوسیما است که این خواسته به دلایل مختلف عملیاتی نیست. اما اگر کار به ممانعت از پخش بازی‌های استقلال و پرسپولیس بکشد؛ آن وقت درآمد چهل و چند میلیاردی آگهی در معرض خطر قرار می‌گیرد. چیزی که اسپانسر مطمئنا با آن کنار نخواهد آمد.

شاید تنها راه پیروزی فدراسیون در این بازی سپردن حق پخش این مسابقات به جایی غیر از صداوسیما باشد که کفاشیان نیز بارها به آن اشاره کرده است. پخش مسابقات از طریق اپراتورهای بزرگ تلفن هم یک راه‌حل ویژه است که این روزها درباره آن صحبت می‌شود. البته این مساله احتیاج به عمومی شدن موبایل ۳G در همه اپراتورها دارد.