تساوی با گل دیرهنگام وحید هاشمیان

قلعه‌نویی مدیون مدافع کره!

میثم بهرامی‌ـ امیر قلعه‌نویی دستش را روی سرش می‌گذارد، نگاهی به اسکوربورد ورزشگاه می‌اندازد و با عصبانیت داد می‌زند. چشمانش قرمز شده‌است. چند دقیقه یک بار به ساعت نگاه می‌کند و به فکر دقایقی می‌افتد که گذشته‌اند و در آنها تیم‌ملی هیچ کاری نکرده. به این فکر می‌کند که وقتی به ایران برمی‌گردند در فرودگاه با چه استقبالی روبه‌رو می‌شوند. از این می‌ترسد که مثل برانکو منفور شود. به فکر روزنامه‌ها می‌افتد که ممکن است با تیترهایشان نتایجی که ۳سال در استقلال گرفته را زیر سوال ببرند.

میثم بهرامی‌ـ امیر قلعه‌نویی دستش را روی سرش می‌گذارد، نگاهی به اسکوربورد ورزشگاه می‌اندازد و با عصبانیت داد می‌زند. چشمانش قرمز شده‌است. چند دقیقه یک بار به ساعت نگاه می‌کند و به فکر دقایقی می‌افتد که گذشته‌اند و در آنها تیم‌ملی هیچ کاری نکرده. به این فکر می‌کند که وقتی به ایران برمی‌گردند در فرودگاه با چه استقبالی روبه‌رو می‌شوند. از این می‌ترسد که مثل برانکو منفور شود. به فکر روزنامه‌ها می‌افتد که ممکن است با تیترهایشان نتایجی که ۳سال در استقلال گرفته را زیر سوال ببرند. تلویزیون کره بعد از هر اشتباه بازیکنان ایران، تصویر را روی صورت قلعه‌نویی زوم می‌کند. مربی جدید تیم‌ملی که در اولین بازی رسمی‌اش با سوریه مساوی کرد، کم‌کم دارد قبول می‌کند که تیمش نتیجه را واگذار کرده و شاید هم خوشحال است که اشتباهات پی در پی بازیکنانش باعث بازشدن دروازه میرزاپور نشده‌اند. اشتباهات نصرتی و فکری، چهره قلعه‌نویی را بیشتر از قبل عصبانی نشان می‌دهد. دیگر کاری هم نمی‌تواند بکند. ترکیب را با کسانی چیده که به اشتباه نکردن آنها هیچ امیدواری وجود ندارد. نصرتی که به خاطر اشتباهاتش معروف است، فکری هم بدتر از نصرتی. فکری که پیرترین بازیکن تیم است و حرف و حدیث‌های زیادی درباره حضورش در تیم‌ملی وجود دارد، در دقایق پایانی بازی بدترین اشتباه ممکن را می‌کند که بر اثر اشتباهش توپ می‌افتد جلوی پای مهاجم کره. بازیکن کره شوت می‌زند و میرزاپور در دو حرکت توپ را می‌گیرد. چهره قلعه‌نویی گرفته‌تر می‌شود و چروک‌های پیشانی او هر دقیقه بیشتر از قبل می‌شوند. ابروهایش به هم گره خورده‌اند و چهره‌اش به اوج عصبانیت می‌رسد. اما حتی چهره قلعه‌نویی هم در نوع بازی تیم‌ملی تاثیر نمی‌گذارد. انگار نه انگار که تیم‌ملی یک گل خورده و نتیجه را به حریف داده. معمولا در چنین مواقعی تنها امید ایران به علی کریمی است، به بازیکنی که برانکو اعتقاد خاصی به او داشت و درباره‌اش می‌گفت: «کریمی آن‌قدر انرژی دارد که حتی می‌تواند در آخرین دقیقه بازی سرنوشت مسابقه را عوض کند». اما نه، کریمی هم آن کریمی همیشگی نیست. حتی دروازه خالی را هم گل نمی‌کند. پاس عالی هاشمیان را که فقط با یک اشاره گل می‌شد را گل نمی‌کند تا فریاد قلعه‌نویی همه نیمکت‌‌نشین‌های ایران را متعجب کند.

عقربه‌های ساعت به چرخش خود ادامه می‌دهند و بازیکنان ایران به بازی ضعیف خود. تیم‌ملی یک گل از کره خورده و با این نتیجه شانس کمی برای صعود به جام ملت‌های آسیا دارد. داور با انگشتان دست خود به داور چهارم اشاره می‌کند که نیمه دوم سه دقیقه وقت تلف شده دارد. دقایق تلف شده هم شروع می‌شوند و تیم‌ملی هیچ تحرک تازه‌ای نشان نمی‌دهد. داور به ساعتش نگاه می‌کند که سوت پایان بازی را بزند. اما یک پاس بلند از هافبک‌های ایران که برای وحید هاشمیان ارسال شده، سرنوشت بازی را عوض می‌کند. مدافع کره برای دفع این پاس اشتباه می‌کند و توپ به هاشمیان می‌رسد. هاشمیان از گوشه محوطه جریمه کره جنوبی توپ را از بالای سر دروازه‌بان کره به داخل دروازه این تیم می‌اندازد. فریاد شادی ایرانی‌ها تمام ورزشگاه را پر می‌کند. بازی مساوی شده و ایران با یک امتیاز به تهران برمی‌گردد. اما اخم‌های قلعه‌نویی هنوز باز نشده‌اند. او می‌داند در ایران با استقبال گرمی مواجه نمی‌شود.

ترکیب تیم‌ملی ایران: ابراهیم میرزاپور، محمود فکری، رحمان رضایی، مهرزاد معدنچی (فرهاد مجیدی)، محمد نصرتی، علیرضا نیکبخت واحدی (حسین کعبی)، مهدی مهدوی‌کیا، وحید هاشمیان، آندرانیک تیموریان (سیاوش اکبرپور)، علی کریمی و جواد نکونام.