قدرت‌نمایی انگلیسی‌ها با پول و لژیونر!
طی روزهای پایانی هفته جاری، دور برگشت از مرحله یک‌چهارم نهایی مسابقات فوتبال لیگ قهرمانان اروپا برگزار شد. تیم انگلیسی منچستر یونایتد در حالی که با نتیجه ۲ بر یک در دیدار رفت بازی را به آ اس رم واگذار کرده بود، در دیدار برگشت با نتیجه ۷ بر یک رم را ویران کرد. چلسی دیگر تیم بریتانیایی نیز در حالی که در دیدار رفت به تساوی یک بر یک دست یافته بود با نتیجه ۲ بر یک از سد تیم اسپانیایی والنسیا گذشت و به مرحله نیمه نهایی راه یافت. در دو دیدار باقیمانده، بایرن مونیخ در حالی که با تساوی ۲ بر ۲ در مقابل آ ث میلان از وضعیت مناسب‌تری برخوردار بود، در دیدار برگشت با گل‌های کلارنس سیدورف و فلیپو اینزاگی با نتیجه ۲ بر صفر مغلوب شد. در آخرین دیدار از این مرحله نیز اف ث لیورپول در حالی که پیروزی ۳ بر صفر را در توشه خود داشت، با نتیجه یک بر صفر در مقابل تیم هلندی آیندهوون به پیروزی دست یافت.
نتیجه دیدارهای مرحله یک‌چهارم نهایی را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد. یک تیم از قاره به مصاف سه تیم از جزیره می‌رود. با عبور آث میلان از سد بایرن مونیخ، این تیم اکنون تنها تیم قاره اروپا است که در مرحله نیمه نهایی در کنار سه تیم منچستر یونایتد، چلسی و لیورپول از جزیره انگلیس قرار می‌گیرد.
اکنون این سوال پیش می‌آید که آیا ما با پدیده نوینی در فوتبال با نام انگلیس روبرو هستیم؟ جواب این سوال به وضوح منفی است. با نگاهی به وضعیت تیم ملی انگلستان در گروه نه چندان قوی پنجم در رقابت‌های انتخابی جام‌ملت‌های اروپا می‌بینیم که ملی‌پوشان این کشور با کسب یازده امتیاز از شش دیدار پس از تیم ملی فوتبال رژیم اشغالگر قدس در رتبه سوم جای دارند. اگر هم این تیم به جام قهرمانی اروپا راه یابد، آیا می‌دانید چه زمانی برای آخرین بار، ملی‌پوشان انگلیس به عنوان قهرمانی اروپا و یا جهان دست یافتند؟ اما مهم‌تر اینکه این تیم در آینده نیز صاحب عنوانی نخواهد شد.
دلیل آن نیز کاملا واضح است. ۶۵درصد بازیکنان ۳ تیم منچستر یونایتد، لیورپول و چلسی را لژیونرهای خارجی تشکیل می‌دهند و استعدادهای انگلیسی به ندرت جایی در این تیم‌ها می‌یابند.
حال نگاهی بیاندازیم به وضعیت فوتبال در باشگاه‌های انگلیس. روزنامه اسپانیایی ال موندو در شماره روز پنجشنبه خود می‌نویسد: «هیچ‌کس نمی‌تواند با این فوتبال به رقابت بپردازد.» اتفاقا این خود اسپانیایی‌ها بودند که در دهه نود و قبل از آنها هم ایتالیایی‌ها و بعضا باشگاه‌های پرتغال نیز با خرج سرمایه‌های گزاف ستارگان فوتبال را از سراسر جهان در تیم‌های خود جمع کردند. تیم کهکشانی رئال مادرید هنوز از عواقب این سیاست در رنج است.
حال در ادامه سیاست تاچریسم و جهانی سازی اقتصادی که پایش به فوتبال نیز باز شده، قرعه بنام انگلیس افتاده است. رومان آبرامویچ پانصدمیلیون یورو در چلسی سرمایه‌گذاری کرده است و سرمایه‌گذاران آمریکائی چون مالکوم گلیزر، جرج ژیلت و توم هیکس نیز زیر بغل تیم‌های منچستر یونایتد و لیورپول را گرفته اند. اما شاید تنها نکته مثبت در فوتبال باشگاه‌های انگلیس این باشد که مربیان خارجی چون خوزه مورینیو سر مربی پرتغالی چلسی، رافائل بنیتز سر مربی اسپانیایی لیورپول و بالاخره آرسن ونگر سرمربی فرانسوی آرسنال در جزیره انقلاب کرده و فوتبال‌ترکیبی و سرعتی را جایگزین سیستم «Kick and Rush» و یا «بنداز و برو» کردند.
یکی از تفاوت‌های اصلی سیاست تیم‌های انگلیسی با سیاست اسپانیایی‌ها و ایتالیایی‌ها در این است که آنها در کنار ستارگان، استعدادها را نیز می‌خرند.
در حالی که رئال مادرید ستارگانی چون بکهام، زیدان و یا رونالدو را به خدمت داشت، تیم آرسنال، سس فابرگاس پانزده ساله را از بارسلونا خرید و چلسی نیز برای جان اوبی میکل هجده ساله از نیجریه، ۲۴میلیون یورو پرداخت می‌کند. رنالدو ستاره پرتغالی منچستر یونایتد نیز در حالی که بیست سال بیشتر نداشت به این تیم پیوست.
با این شرایط باید گفت: «جزیره‌ای که زمانی مادر فوتبال بود بدون جریان داشتن پول و ستارگان سراسر جهان، مادربزرگی بیش نخواهد بود.»
ارسال نظر